 |
| Henrie Drenthel en Andre Bleumink |
In 2012 deden stonden Henrie
en ik al eens aan de start van de Duinentrail in Schoorl. Ik weet nog dat we
het toen best zwaar vonden met al dat duinenzand. Toch zit de mens raar in
elkaar, want blijkbaar was de herinnering dusdanig ver weggezakt dat we ons
toch weer ingeschreven hadden. Een dagje strand op een mooie herfstdag leek
natuurlijk ook best lekker. Zo stapten we zondagmorgen om half zeven in de
auto, blij dat we een uurtje langer konden blijven liggen vanwege de wintertijd
die net ingegaan was. Zo vroeg zondagmorgen is er
bijna geen verkeer op de weg en na twee uurtjes lekker doorrijden waren we er
al. Probeer dat door de week maar eens. Doordat we zo vroeg waren konden we pal
naast de deur van de sporthal parkeren, waar de vrijwilligers net een beetje op
gang kwamen. De dame bij de
startnummeruitgifte moest door een hele stapel nummers worstelen om onze
startnummers te pakken te krijgen. De inschrijving was dan ook al een hele tijd
compleet volgeboekt, de trails van MudSweatTrails zijn heel populair. De
standjes met hebbedingetjes, schoenen en dergelijke hadden we al snel gezien en
we trokken ons terug in de foyer voor een paar bakken koffie.
Zoetjes aan begonnen de
deelnemers binnen te stromen. Verrassend weinig bekenden zagen we, maar het is
altijd leuk om te kijken naar de kleurrijke outfits van de diverse lopers en
loopsters. Uit de gesprekken die we opvingen leek het of er heel veel mensen
aanwezig waren met relatief weinig ervaring op de lange afstanden die het nu
eens gingen proberen. Hoewel trailrunners over het algemeen relaxed zijn
klonken er best wat zenuwachtige stemmen. Uiteraard werd er ook volop
ingedekt, zo te horen was er niemand die in vorm was. Niet echt handig op een
NK Trailrunning, maar zelf was ik ook niet heel fit. Thuis flink aan het
klussen geweest en dat voelde ik nog wel in de spieren. Rustig aan doen was dan
ook het streven. Tot het startschot klonk lukte dat in ieder geval goed… Daarna
ging iedereen als een gek van start en liepen wij ineens achterin de middenmoot.
De eerste helft liepen we niet
helemaal zo rustig als gepland, maar het ging heel gemakkelijk. Harde zandpaden
en single tracks slingerden door het duingebied. Prachtige uitzichten in
herfsttinten, paddenstoelen in diverse soorten en maten, en de ochtendnevel
trok ook al snel op. We genoten volop. Na een half uurtje kon het iso shirtje
wel uit en de mouwen opgestroopt, het werd gewoon lekker loopweer. Op de vele
klimmetjes begonnen we inmiddels al vrij snel mensen in te halen die blijkbaar
te snel gestart waren of nooit heuvels liepen. Na 17 km bereikten we de
eerste verzorgingspost en konden we onze rugzakjes weer bijvullen. Toen we
daarna verder liepen kwam tot onze verbazing ineens ene hele stoet lopers van
links. Allemaal verkeerd gelopen, terwijl wij eigenlijk nergens enige twijfel
hadden bij de route. Gevalletje
kuddegedrag waarschijnlijk, waarbij één persoon verkeerd loopt en
iedereen gewoon volgt. Zelfs bij de toppers voor in het veld bleek dat gebeurd
te zijn. In het rustige tempo waarin wij liepen hadden we natuurlijk ook meer
tijd om de pijltjes en linten te ontdekken.
De tweede helft begon de naam
Duinentrail eindelijk meer tot zijn recht te komen. We liepen meer de echte
duinen in, de ondergrond werd steeds muller en na een paar flinke duinen te
hebben overwonnen zagen we uiteindelijk de zee. Het strand was ideaal om te
lopen, lekker hard zand en de wind in de rug. Helaas duurde dat geluk maar
even. na een minuut of tien draaiden we de duinen weer en was het gebeurd met
het strandgevoel… Het zand werd nu echt erg.
Ploeterend tot de enkels door het mulle zand. Duinop was het twee stappen
omhoog en eentje weer terug. Het leek wel of alle energie uit de benen gezogen
werd. Henrie had wat last van zijn knie en we lieten het tempo dan ook zakken.
Proberen zo efficiënt mogelijk over het zand te komen en dan maar weer verder
zien werd het nieuwe plan. We waren daarin echter niet alleen, overal om ons
heen zagen we mensen ploeteren. We haalden ook nog steeds mensen in, dus echt slecht
ging het niet.
Na de tweede verzorgingspost
op een kleine 30 km vulden we de voorraden nog eens bij en maakten we ons op
voor het laatste stuk. Het zou nu weer wat makkelijker moeten worden, aangezien
we weer het bosgebied richting start in gingen. Qua ondergrond was dat ook wel
zo, het werd weer goed beloopbaar. De klimmetjes hielden echter maar niet op en
de benen begonnen wat leeg te lopen. In het laatste stuk van de route mochten
we nog wat zigzaggen maar eindelijk was er toch een man die riep dat we ons
alleen nog maar het klimduin af hoefden te storten. Dat deden we dan ook, als een
malle door het mulle zand naar beneden waar de finish was. De mooiste en
spectaculairste finish van alle trails in Nederland. De Erdinger na afloop vind ik zelf meer iets voor de
zomer, maar het broodje worst ging er wel in. 37 km in 4:19, het was ongeveer
de tijd die we van tevoren hadden bedacht. Prima wedstrijd op een mooie
herfstdag, weer een dagje lekker buiten gespeeld.
Andre Bleumink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten