 |
| Na 4 waarschuwingen vond Theo het welletjes en sloop naar voren om er dan maar eigenhandig de rem op te gaan gooien |
Het juweeltje van Brevoort
Gedurende de zomermaanden
trakteert trainert van de B-selectie Marco van Rijs zijn trouwe volgelingen
zeer regelmatig op een duurloop ergens in den vreemde. Ook dit jaar werden weer
de mooiste locaties in de regio aangedaan en het was dan ook volop genieten
geblazen. Opvallend is dan ook altijd weer, dat op deze tripjes het aantal
afmeldingen minimaal is, want de slogan van de altijd goedlachse en
lekkergebekte coach is: “bijzijn is meemaken!”
Op dinsdag 2 september vond de
10e en laatste zomeravondetappe van 2025 plaats en als startlocatie was
Bredevoort gekozen. Het boekenstadje is een zeer gewilde plek om te draven,
zowel het rustieke centrum, alsook het prachtige buitengebied. Een mooie keuze
dus van San Marco, die bij zijn traditionele openingsspeech toch weer dik 30
selectielopers mocht toespreken. Het was een hele mooie mix van dames en heren
in alle smaken en gehuld en fraaie kleuren. Vlak voor het daadwerkelijke
vertrek werd er ook nog uitgebreid stilgestaan bij het heugelijke feit dat Eric
Demkes jarig was. De Speedy Gonzales van de groep zette zich schrap voor zijn feestlied en de ogen werden steeds vochtiger. Prachtig natuurlijk die emotie
van de anders zo koel ogende draver…
Het peloton zette zich
langzaam maar zeker in beweging en van Rijs nam als reisgids gelijk de
koppositie in handen om de sliert lopers in de goede koers te zetten. De
Barloër doet dit overigens op het stalen ros want hardlopen is er al even niet
meer bij. Binnenkort gaat hij weer starten met zijn 27e poging om de
hardloopdraad weer op te pakken en de verwachtingen zijn hoopvol, maar dat
heeft hij al wel wat vaker laten doorschemeren. Afijn, als coach doet hij het
geweldig en werd als eerste passage de Slingeplas genomen. Dat is natuurlijk al
een feestje op zich, want de recreatieplas lag er weer rustig bij, de
meerkoeten lieten zich horen en de genietende visser zat heerlijk naar zijn
dobbertje te staren. De club liep in een fijn tempo richting het Klooster, al
werd daar in de achterhoede anders over gedacht. Eén van de 3 pensionado`s aan
boord, Theo Stronks, foeterde dat het tempo veel te hoog lag en schudde heftig
met zijn bezwete kop. Na 4 waarschuwingen vond hij het welletjes en sloop naar
voren om er dan maar eigenhandig de rem op te gaan gooien. Uiteraard viel het
gesprek bij iedereen stil door deze eenmansactie, maar opvallend genoeg bleef
het tempo gelijk. Sterker nog, het ging een tandje harder…
Bert Klutman, de oudste van
het stel met 72 jaarringen, zag het tafereel lachend aan. Bij hem ligt de
snelheid zelden te hoog en zijn fitheid is van een zeldzaam hoog niveau. Dit
geld zeker ook voor de derde grijsaard uit de stal van Drees, Wim Rensink, die
speciaal voor deze gelegenheid gehuld was in een neonkleurig shirt met op de
rugzijde de tekst “Una Paloma Blanca.” Nu is algemeen bekend dat de Sloffert
een groot muziekliefhebber is, maar dat Volendammer George Baker tot zijn
favorieten behoort weten maar weinigen.
We doken de natuur in en
slingerden door Landgoed Nijveld, waar alles in het werk wordt gesteld om de
Middeleeuwse waterhuishouding in stand te houden. Best een probleem zo bleek,
want het was er gortdroog. Over een wankel bruggetje, singletracks…. Het was
bijna te mooi om waar te zijn.
De trainert had deze avond
zelfs een dubbelrol, want hij moest onderweg ook nog de socials doen en
dondersgoed oppassen, want met zijn fietsken was het af en toe behelpen in het
rulle zand. Ineens dook er in het hart van het peloton een onbekend gezicht op.
Het bleek niemand minder Roy Mengerink te zijn, die volgens de Strava-gegevens
in bloedvorm verkeert, dus de grote vraag was of hij verdwaald was of gewoon de
kluts kwijt? Hij is officieel een A-loper, maar had al vaak mooie verhalen
gehoord over de trainingen op locatie van de B-selectie. Omdat werkelijk
iedereen altijd welkom is bij het keurkorps van Marco greep hij de gelegenheid
met beide handen aan. Hoe mooi is dat?
Via Corle ging het in de
richting van de Twee Bruggen, waar het altijd prettig vertoeven is en Theo nog
altijd op kop liep te sleuren. Wijselijk hield iedereen hierover de mond al
klonk er vanuit de staart van de groep zeker gemor bij het checken van het
tempo op de Garmin. De contouren van het kleinste stadje van de Achterhoek
verschenen langzaam weer op het netvlies, de stemming was opperbest en van Rijs
zag het goed was.
Na 11 kilometer kwam het volledige peloton weer op de plaats van vertrek en klonk er applaus en een welgemeend dankjewel in de richting van de regisseur voor de 10e Zomeravondetappe “het juweeltje Brevoort!” (FR)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten