 |
| Erwin Wamelink, clubkampioen van AVA'70 |
Pieken op het juiste moment!
Acteerprestaties die Oscar-waardig zijn, een blessure faken, een lulverhaal ophangen over bloedarmoede en liegen en bedriegen tot je een ons weegt. Je moet er soms iets voor over hebben om iets te bereiken en achteraf gezien was dit het allemaal waard.
Tandenknarsend sta ik aan de start van de Kramp Run. Deel 1 van het masterplan. In Varsseveld moet ik een meelijwekkende prestatie neerzetten. Op die manier zal niemand mij meer als kanshebber zien voor de jaarlijkse clubtitel, de belangrijkste atletiekprijs van het seizoen. Ik ken de consequenties van dit huzarenstukje. Ik ontneem Victors Fruit de mogelijkheid om de titel te verdedigen en ik word ongetwijfeld overladen met kritiek en onderworpen aan een stortvloed van vragen. Het is niet anders. Zo gezegd, zo gedaan. Ik waggel als een piepende COPD-patiënt over het parcours van de Kramp Run. Als ik in de verte een bekende zie, kijk ik bewust wat sipper. Na afloop ga ik teleurgesteld en met mijn handen voor mijn ogen tegen een dranghek zitten. Met pijn en moeite kan ik mijn lach inhouden. Toneelspel van wereldniveau.
Om het verhaal nog wat sterker te maken, zuig ik een paar dagen later een huisartsbezoek uit mijn duim. Na lang wikken en wegen kies ik voor bloedarmoede, dat klinkt wel stoer. Via Wikipedia leerde ik alle symptomen uit mijn hoofd. Verkapte luiheid onder de noemer ‘licht vermoeid’, prikkelbaar met de neiging tot het maken van sarcastische en vrouwonvriendelijke opmerkingen. Zelfs de beste helderziende twijfelde niet aan mijn verhaal.
Voor deel 2 van het plan zocht ik een schlemiel. Vincent Scholten was de perfecte kandidaat. Ik prees hem helemaal de hemel in en bombardeerde hem tot grote favoriet voor de clubtitel. Het pijnlijke bij Vincent is dat die zelf ook in zijn winkansen ging geloven. Met hem vele anderen. Ook dit gedeelte van de missie was voltooid.
Op zaterdag 8 oktober was de grote dag. Ik was in de ogen van alle kenners geen schim meer van de formidabele atleet van vroeger (Zes clubtitels prijken immers al op mijn palmares). De meesten geloofden er zelfs niet in dat ik de meerkamp zou afmaken. Niks was minder waar. Vlak voor de start van de 100 meter zeg ik zachtjes en met satanisch genoegen: “Pieken op het juiste moment jongens.” Na het startschot vlieg ik weg bij de concurrenten en de strijd is eigenlijk al beslist. Als een hazewindhond op konijnenjacht bestijg ik het kunststof. De opengevallen monden van mijn opponenten geven een bevredigend gevoel. Ik heb ze allemaal een loer gedraaid. Onderdeel na onderdeel win ik met overmacht en op de 1500 meter toon ik nog één keer mijn aangeboren talent. Na maandenlang verstoppertje te hebben gespeeld, sta ik er als de belangrijke prijzen worden verdeeld. De clubtitel is sinds 2014 weer waar die hoort, in huize Wamelink!
5 opmerkingen:
Clubkampioen en master spindoctor!
Je hebt hem dik verdiend Erwin.
Gelukkig blijf je er heel bescheiden onder!
Och och Theo verschrikkelijke slijmjurk. Je bent veelste zacht zinnig voor deze jongen. Of ben je bang om er zelf een keer door heen gehaald te worden in 1 van zijn column's?
Het moest er een keer van komen,je kon er op wachten,een jaloerse reactie van Luuk.
Ondanks de wat mindere loopprestaties van Erwin,laat ik zo,n atleet niet zo maar vallen.
De mentale steun die hij nodig heeft waardeert hij enorm.
Wat heeft het voor zin om er met botte bijl er doorheen te hakken.
Jij aardige en sympathieke Luuk,ik hoop dat jij binnenkort op de dinsdag weer bij de A groep aansluit.Er is gebleken dat je het niveau aankunt,het gemis om jou in de groep is groot,zelfs Lisa begint je te missen.Wat de column,s van Erwin betreft,ik heb een brede rug,en met het incasseringsvermogen zit het ook wel goed.
Een reactie posten