D'ran met Han (24)

Han Tieltjes

Je hebt ze vast wel eens gezien: sporters, beplakt met pleisters. Pleisters op kuiten, knieën, schouders, ruggen, billen… in allerlei kleuren. Grote kans dat deze pleisters door Han Tieltjes zijn aangebracht, onze gast in onze reeks van zondagochtend-interviews! Van Han mag je eigenlijk niet van “pleisters” spreken. Het betreft namelijk “medical taping”. “Door het tapen kan het weefsel beter genereren doordat enkele processen in het lichaam ondersteund of geactiveerd worden. De tape kan dus blokkades die het herstelproces vertragen, verminderen dan wel oplossen”. Zo hek mien loaten vertellen…Een feit is dat Han met zijn tapes verbluffende resultaten heeft bereikt. Uitzichtloos blessureleed is vaak verlicht of opgelost door de gele, blauwe of rode tape van Han. Nu hebben Gerdy en ik ook diverse keren bij Han op de behandeltafel gelegen met onze pijntjes. We waren het er al gauw over eens: een interessant figuur om eens op de zondagmorgen tijdens een duurloopje het hemd van het lijf te vragen!

Op zondagmorgen 9 oktober om 07.45 uur hebben we afgesproken op Pleisterplaats Tieltjes. “Da’s jo midden in de nacht!”, volgens Han. Han is geen loper, Han is een fietser. Han is zelfs de eerste Peddelaar die ooit een wedstrijd heeft uitgereden! Hij staat in vol ornaat klaar met zijn crosser, om samen met ons de Aaltense zandpaden op te gaan. Han is een echte wielrenner: op een top verzorgd, mooi pakkie an, gladde beentjes, hip hoofddoekje en uiteraard Campagnolo tandwieltjes. (Da’s namelijk alderbastend mooi spul volgens Han.) Hij masseert dan ook liever de gladde benen van Gerdy dan mijn plökkerige exemplaren. Hardlopen met een fietser is een geen ideale combinatie. De fietser bezigt een slakkentempo en de lopers lopen met de tong op de knieën. Vroeger liep Han ook wel hard, maar de knieën laten dit niet meer toe. Ik ben vergeten te vragen waarom Han er dan geen pleisters op plakt… Fietsen en schaatsen zijn de grote passies van Han. Ooit is Han als 3^e geëindigd in een 100 km wedstrijd op de Weissensee en 7^e op een 200 km wedstrijd. Dergelijke klasseringen in internationale wedstrijden getuigt van een bovengemiddeld sportman! 

Op sportief gebied heeft Han nog steeds ambities. Hij zou graag een keer de Pyreneeën op willen fietsen, of de Machu Picchu in Peru. Een mooie fietstocht in Nieuw Zeeland ligt ook nog in het verschiet. Han’s oudste zus woont daar en een sportief bezoek is reeds gepland. Intussen rennen en fietsen we door de vroege zonnestralen door, die door de bomen schijnen. Dit is Gerdy’s teken van boven: een gouden blik op het aardse bestaan. Op de vraag of er meer is tussen hemel en aarde komen we op de gaven die Han’s oudste zus heeft. Ze is magnetisch therapeut. Lastig uit te leggen voor de westerse geneeskunde, maar veel mensen hebben er baat bij. Waar je het op de vroege morgen al niet over kunt hebben! Han heeft het sporten altijd gecombineerd met het trainerschap. De sessies “dran met Han” zijn berucht / beroemd onder onze fietsende vrienden. Intervaltrainingen rondom de watertoren, dé trainingsmethode om een betere wielrenner te worden volgens Han. Ook is Han nog altijd schaatstrainer. Voor een kleine vergoeding (“met de noadruk op klein…”) traint Han de schaatsers 2x in de week in Enschede en Deventer. Vanuit het trainerschap is de interesse ontstaan voor het verzorgen en onderhouden van het sportlijf. 

Han is niet alleen een tape-tovenaar, maar ook gediplomeerd sportmasseur. Ook is hij “triggerpoint” therapeut (Han zet dit nummer dan op van Triggerfinger, nah, dan wo’j wal beater!). Hij wil niet alleen zelf sporten, maar wil ook graag andere mensen aan het sporten helpen / houden. Han gaat dan ook vaak mee met meerdaagse wielerevenementen als begeleider en verzorger. Met zijn ervaring vindt Han het vooral mooi om met jonge sporters te trainen en hen zelfvertrouwen mee te geven. Han en zijn Diny hebben zelf geen kinderen, maar in de loop der jaren zijn er onder de pupillen diverse “kindjes” gegroeid: pupillen waar een mooie vaderlijke band mee opgebouwd is door de intensieve begeleiding.Han is niet iemand die zich gauw ergens bij neerlegt; Han blijft zich net zolang verdiepen in trainingsmethodieken, in voeding, in therapieën tot dat hij de juiste heeft gevonden. Dit probeert hij zijn pupillen ook m e te geven: niet altijd en immer hetzelfde blijven doen, maar blijf ontdekken en blijf nieuwsgierig naar nieuwe inzichten. Mooi om te horen: zo’n nuchtere man die het heel gewoon vindt dat je je tijdens je pensioen ook blijft verdiepen en verbreden!

Han is ook een Strava-vriend: zijn activiteiten zet hij steevast op Strava. Als hij een endjen gaat fietsen met zijn Diny noemt hij dit “fietsen met mijn chickie”. Hier willen we natuurlijk meer van weten! Gerdy zou Gerdy niet zijn als ze niet zou willen weten of “Han nog steeds verliefd is”? “Neet altied…”, antwoord Han op z’n Han’s. Als ik vervolgens vraag of Han zijn eerste liefde is, antwoordt Han resoluut: “Oh god nee!” Hij is al jaren van plan om een keer een reünie te organiseren voor al zijn ex’en, maar hij kan maar niet een zaal vinden die groot genoeg is. Joa, joa… Han en Diny hebben elkaar ontmoet via een clubkamp, zo ging dat vroeger. Han komt uit Varsseveld en Diny woonde op Sinderen, beide van de boer. Vanwege het werk zijn ze verhuisd naar Aalten. Han heeft bij BP gewerkt en is nu met pensioen, Diny werkt bij de gemeente Oude IJselstreek. Het was een soort van liefde op het eerste gezicht, maar het is wel 3 keer uitgegaan voordat het definitief an was. “Wie maakte het dan steeds uit” vroeg ik gemeen? “Euh…dat beslisten we samen…”, volgens Han. Haha, Diny dus! We moesten heel hard lachen op de vroege morgen. We liepen net langs de begraafplaats. D’r hebt er zich wal een paar ummedraaid denk ik. Han vertelde dat hij onlangs op de radio de plaat hoorde waar hij vroeger graag op schuifelde: Cha la la I need you, van Albert West. Ik kan me voorstellen dat Diny zo haar bedenkingen had in het prille begin!

Ik vertrouw Han toe dat ik elke keer weer hoop, als ik bij hem kom voor een massage of plekkeri’je, dat er een bloedmooie dame op de behandeltafel ligt. Helaas tref ik telkens weer zijn vertrouwde “rommelhok” aan, met een lege tafel. Gerdy wil vervolgens weten of hij wel eens mooie dames te masseren heeft. “Hoe professioneler de sporter, hoe minder gêne”, volgens Han. Uiteraard blijft Han heel discreet. Ik besef me dat Han een van de weinige mannen is die weet welk type ondergoed Gerdy draagt: een minishort, een hipster, een stringetje of een deugdelijke heupslip tot onder de oksels? Ik kijk met grote interesse uit naar de “memoires van Han”; hierin zal dit ongetwijfeld beschreven worden… Na een slordige 18 km rennen en praten komen we terug bij Pleisterplaats Tieltjes. Diny heeft de koffie klaar staan. De koffie komt uit een supersonisch apparaat en smaakt prima. Diny verteld dat Han na het uittesten van 86 soorten koffiebonen nu eindelijk de ware heeft gevonden. Om luxe geven ze niks, alleen als het om koffie gaat. En tandwielen… Diny heeft ook een heerlijke notenkoek gebakken (het recept is bij Han op te vragen), gemaakt van onder andere speltmeel. Han en Diny eten eigenlijk alleen maar biologisch; bio-onlogische etenswaren komen de keuken niet in. Omdat voeding voor de sporter erg belangrijk is, gaat Han zich binnenkort verdiepen in deze materie, om ook op dit vlak de sporter goed te kunnen adviseren.

We worden door Han en Diny hartelijk uitgezwaaid als we onze stijve lijven weer in beweging zetten. Het was een prachtige morgen. Een mooie run met een fijne nazit. Wat blijft het toch bijzonder om op de vroege zondagmorgen mooie mensen het hemd van het lijf te vragen. Han, bedankt voor je openhartige, nuchtere en humoristische kijk op het leven! Dat je ons en alle andere hardlopers nog maar lang op de been mag houden!

Gerdy, Rinke en Han