 |
| De groep loopmaatjes van AVA'70 |
Eindelijk was het dan weer zo
ver! Een echt trailevenement! De Viking Zomertrail op 7 augustus was meer dan
welkom na zo’n lange periode zonder evenementen. Ik werd dan ook al voor de
wekker wakker met een heel goed humeur. Eigenlijk had ik me ingeschreven voor
de 50 km, maar ik werd gehinderd door wat liesklachten. Maar 20 km zou toch
moeten lukken zonder al te veel problemen dacht ik. Ik had daarom met een groep
loopmaatjes van AVA’70 afgesproken om met hen samen de 20 km te lopen. Geen
wedstrijdelement, maar gewoon genieten van de natuur en het feit dat je dat
kunt delen met je loopmaatjes.
Het weer zou perfect worden.
Niet te warm en maar weinig kans op regen. En op weg naar Dieren scheen de zon
al en dat zou eigenlijk ook de hele dag zo blijven. Een echte zomertrail dus,
maar zonder dat het heel heet of benauwd werd. Nadat we de auto geparkeerd
hadden in de P+R bij het station wandelden we naar de start. Daar troffen we
naast onze AVA maatjes ook diverse andere lopers die ik kende. Een gezellige
sfeer zat er meteen al in. Nadat iedereen het startnummer had opgehaald
wandelden we weer naar het station. De 20 km ging nl. eerst even met de trein
van Dieren naar Rheden om zo meer mooie paadjes mee te kunnen pakken.
De treinreis duurde maar vijf
minuten, maar was een mooie start van de Zomertrail. Nadat we uitgestapt waren
wandelden we met een grote groep lopers naar een punt net buiten de bebouwde
kom. Er was geen officiële start en ook geen tijdsregistratie dus we besloten
zelf even af te tellen. Na de start ging het meteen al heuvelop waardoor het
even stil werd in de groep. Maar na een stukje wandelen op het steile stuk
omhoog kregen we wat meer lucht en vooral de dames maakten daar meteen gebruik
van om het gesprek voort te zetten. De rest kon er af en toe ook tussen komen
en zo liepen we gezellig kletsend onze eerste kilometers. We pikten links en
rechts ook nog wat lopers op die het leuk vonden om met ons mee te lopen,
hoewel we sommigen ook al snel weer kwijt waren.
Ook was er tijd genoeg om even
een groepsfoto te maken en stopten we even om te kijken naar een kudde schapen
die door een herder werd voortgedreven naar graziger weiden. Mooi om te zien
hoe één herder met hond alles bij elkaar kan houden. Het eerste stuk was
behoorlijk heuvelig, het gros van de 350 hoogtemeters zat voor het gevoel in de
vele klimmetjes in de eerste helft van de route. De iconische trap bij Koepel
de Kaap zat er uiteraard ook in, met gelukkig een verzorgingspost op de top.
Hier namen we uiteraard even de tijd om een colaatje te drinken en wat lekkers
te pakken.
Ik vond ieder oponthoud
eigenlijk prima, het spiertje in mijn lies deed irritant bij iedere landing.
Niet heel pijnlijk maar irritant. Even een paar passen wandelen om
achterblijvers bij te laten komen rekte alles weer even lekker op en na verloop
van tijd werd het gelukkig beter. Maar omdat je dan toch iets anders loopt om
het te ontzien krijg je spierspanning op de meest vreemde plaatsen, vooral met
afdalingen. Gewoon lekker ontspannen lopen was er voor mij dus niet echt bij,
maar ik kon er wel mee uit de voeten en dus liepen we vrolijk verder. Afleiding
was er genoeg door de mooie route en het gezelschap.
Ik heb inmiddels al een flink
aantal trainingen en evenementen op de Veluwezoom en de Posbank gedaan de
laatste jaren, maar het verveelt nooit. Dit jaar is er ruim voldoende regen
gevallen en in combinatie met het warme weer was alles uitbundig gegroeid. Een
heel verschil met de afgelopen jaren waar de droogte flink toesloeg. Op sommige
stukken liepen we door varens die borsthoog kwamen en voor jungle achtige
taferelen zorgden. Op andere paden hadden zwijnen er een flinke modderbende van
gemaakt en was het onmogelijk om de voeten droog te houden. Ook zagen we op de
heidevelden de heide voorzichtig in bloei komen. Over een paar weken zal dit op
zijn mooist zijn. De organisatie had alle mooie paadjes opgenomen in de route,
dus we konden volop genieten.
In de buurt van
verzorgingspost bij de Carolinahoeve kwamen we ook nog een kudde Hooglanders
tegen met indrukwekkende horens, maar die waren gelukkig net zo rustig als
altijd. We konden zonder problemen door de kudde heen om bij het hekje te komen
om onze weg te vervolgen. In de tweede helft van de route hadden we wat minder
korte steile klimmetjes en afdalingen en juist meer vals plat. Heel vals plat
in de meeste gevallen, maar dat betekende wel dat het in de afdalingen extra
lekker liep.
We liepen als groep nog steeds
lekker samen, af en toe even inhouden om achterblijvers bij te laten komen. Af
en toe kwamen er snellere loper achterop die een trein of wat later waren
gestart en soms kwamen we lopers tegen die een andere route liepen, maar
eigenlijk liepen we de hele tijd samen. Super gezellig en mooi dat het
eindelijk weer eens kon in een evenement. Bij de finish dachten we als groep te
finishen, maar enkelen moesten dan toch eerst nog even een extra rondje lopen
om de ‘halve marathon van de maand’ te volbrengen. Maar dat mocht de pret niet
drukken en eenmaal over de streep dronken we lekker in de zon zittend nog even
samen een bakje koffie.
De organisatie mag tevreden
zijn over het verloop van het evenement. Uiteraard waren er nog wel wat
Coronamaatregelen die ze moesten aanhouden, maar het ging niet ten koste van
het plezier van de deelnemers. Iedereen die ik sprak was enthousiast over de
organisatie en de route. Gelukkig is 16 oktober de Steam trail al weer. In
hetzelfde gebied, maar dan kunnen we genieten van de herfstkleuren en de
paddenstoelen in het bos. We bleven echter niet te lang hangen en om een
prachtige dag met een hoogtepunt af te sluiten was ik precies op tijd thuis om
Sifan Hassan de 10.000 meter te zien winnen. Wat een prachtige dag.
Andre Bleumink
De kudde schapen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten