Verslag van de 18e Sorba Bergrun in Winterswijk - deel 2

Wim Brinkman bezig met de beklimming van de 'Winterswijkse Bult'

Zondagmorgen rond de klok van 11.00 uur sta ik te kijken, op de oude vuilnisbelt achter Camping gigant Obelink, naar de  3.1 km wedstrijd van de Sorba Bergrun. Naast mij staat een vader zijn dochter aan te moedigen op de laatste klim naar boven: Nog een klein stukje, je bent er bijna, moedigt deze vader zijn dochter aan. Zijn dochter kijkt boos zijn kant op en antwoord: Hier doe ik nooit meer aan mee. En ik weet weer waar ik aan begonnen ben. Er zijn zo veel dingen die je op een mooie zondagmorgen kunt doen. Bijvoorbeeld de Amsterdam marathon kijken op tv, een eindje wandelen met de hond of gewoon niets doen. Maar nee hoor, ik moet weer zo nodig naar die “grote puist” net voor Winterswijk. AV Archeus had er namelijk weer de jaarlijkse Bergrun op het programma staan, en hoewel ik elke keer weer twijfel, schrijf ik me toch weer in. Waarom toch, denk ik, als ik onder aan de bult sta. Er is altijd wel wat: te warm, te koud, te veel wind, maar vooral 5x die vervelende bult op, en dan weer veel te hard  naar beneden gaan. 

Gelukkig zie ik veel bekenden en clubgenoten, al dan niet in wedstrijd kleding en zou het dan dit jaar toch anders zijn, denk ik hoopvol. Maar bij het inlopen merk ik het al weer, de bult is er echt niet lager op geworden en dus wordt het weer afzien deze zondagmorgen. Over de wedstrijd kan ik kort zijn, na de 3e keer naar boven ging het lichtje langzaam uit en dank zij alle enthousiaste aanmoedigen heb ik de wedstrijd uitgelopen. Mijn eerste gedachten na de finishlijn waren dan ook: Nooit meer deze loop. Maar nog voor ik thuis ben, weet ik het al. Ook volgende jaar sta ik weer aan de start bij deze unieke Bergrun.  Gewoon een klassieker voor elke hardloper, die je zeker één keer moet hebben gelopen.

Wim Brinkman

Het zit er weer op!