In memoriam: Ronald Veerbeek

Ronald Veerbeek en Gerrit Dijkslag

Ronald Veerbeek: Grenoble, een stad van vreugde en intens verdriet.

AVA’70 was nog maar net bekomen van de schok en de emoties door het overlijden van Tom van Beusekom aan slokdarmkanker. Het verdriet was nog voelbaar binnen onze vereniging toen het volgende slechte nieuws zich aandiende. Oud clubgenoot Ronald Veerbeek leed ook aan slokdarmkanker. Ronald, geboren en getogen in Varsseveld, was in de jaren negentig een van de snelste AVA’70 leden op de 3 en 5 km. Als B-junior zelfs een van de besten van ons land. In Groningen streed hij samen met die andere snelle Achterhoeker, Thijs Abbink, om de Nederlandse titel op de 3km. Ronald kon in zijn kenmerkende stijl, met kromme benen, heel diepgaan. Hij was een enorme zwoeger, maar wat ging het hard! Samen met Patrick Temming vormden Ronald en ik een drietal dat heel veel prijzen onderling heeft verdeeld. Zo won Ronald tenminste de 10km tijdens de Halve Marathon van Aalten, 3x de Koninginneloop, 3x een 2km, 2x een 5km en 1x een 10km tijdens de Loohuiscross (2^de en 3^de in het eindklassement zowel op de 2 als 5km) en de 5x5km Estafette van Doetinchem.

Omdat Ronald de jongste was en de autogarage van zijn vader op de weg naar de wat verdere wedstrijden lag werd hij vaak door clubgenoten opgehaald. Toen kon je nog met de auto stiekem over het fietspad tussen de Aaltenseweg en de Oude Oostelijke Aaltenseweg rijden. Deze laatste weg liep voorlangs zijn ouderlijke huis. Ronald kon zich over die actie altijd hogelijk verbazen, dat wij dat risico namen. De tijd die we daarmee wonnen verloren we trouwens weer met het wachten op Ronald, want hij stond zelden op tijd klaar.

Ik heb heel veel wedstrijden samen en tegen Ronald gelopen. Zo waren we beiden euforisch tijdens het uitlopen van een 3km op het later voor Ronald zo bekende Papendal. We hadden beiden voor het eerst onder de 9min gelopen. Maar jij stond als eerste weer met beide voeten op de grond, het moest binnenkort nog veel harder! Tijdens een andere wedstrijd op Papendal maakte ik me zorgen of Ronald wel op tijd zou komen, Ik was rechtstreeks vanuit mijn werk gegaan, Ronald zou samen met Nathalie Demkes komen. Vlak voor de start kwam Ronald de baan oprennen. Typisch Ronald.

Mooiste wedstrijd en avontuur dat ik beleefd heb met Ronald is onze reis naar de Alpe d’Huez in 2001. Al op de heenreis had de trein in Brussel vertraging, waardoor we in Parijs een enorme sprint moesten trekken om de trein naar Grenoble te halen. Terwijl we in het gangpad nog stonden uit te hijgen gingen de deuren al achter ons dicht. Pffff, dat was close. We verbleven in een hotel in Grenoble en gingen een dag later met de bus naar Bourg d’Oissans, waar de start van l’Alpe 21 zou plaatsvinden. Bijna 14km lang deze mythische Alpenreus omhoog met 1000 hoogtemeters. Wat waren we zenuwachtig. Beiden waren we nog nooit in de Alpen geweest en we hadden geen idee waar we aan waren begonnen. Vanuit de bus leek het een onmogelijke opdracht. Toch was jij vol goede moed en na de start liet je mij al snel achter je. Pas bij de finish zag ik je terug, jij was toen al geruime tijd binnen en alweer redelijk fris. De volgende dag kostte een wandeling naar boven, richting kabelbaan, je weinig moeite. Terwijl ik in het hotel achterbleef, deed jij op de laatste ochtend nog een duurloopje, wat een energie!

Helaas is ons contact daarna wat verwaterd.

Daarvoor, toen je Sport Economie in Tilburg studeerde en lid werd van atletiekvereniging Parcival, heb ik daar op jouw uitnodiging nog een 3km op de baan gelopen.

Later, toen je bij de KNAU werkte en daarna als directeur van de Zevenheuvelenloop kwam ik je nog weleens tegen. Toch bijzonder wat jij allemaal in de sportwereld hebt bereikt! De laatste jaren was je werkzaam op Papendal, vlak bij de atletiekbaan waarop jij zo hard gelopen hebt.

Toen je al een tijdje slokdarmkanker had en dit niet meer te genezen bleek wilde je nog een keer met je kameraden skiën. Nadat de artsen hier toestemming voor hadden gegeven ging de reis naar Frankrijk. Helaas heb je daar longontsteking opgelopen en ben je in een coma geraakt.

Het noodlottige toeval heeft bepaald dat je in een ziekenhuis in Grenoble bent opgenomen. Diezelfde Franse stad van waaruit je de Alpe d’Huez zo majestueus hebt beklommen. Ik weet niet of jij je het toeval gerealiseerd hebt, maar nadat je naar Nederland bent vervoerd en enkele weken later in Nijmegen bent overleden, zal ik in elk geval met een nog specialer gevoel terugkijken op onze Alpe d’Huez reis. Ronald, wat was jij een harde werker, een vechtjas, de Alpe d’Huez kon je overwinnen maar in het gevecht om je gezondheid was je helaas kansloos, hoewel je het nog lang hebt volgehouden.

Ik zal je nooit meer vergeten, die vele onderlinge duels in wedstrijden, al die trainingen, die keren dat je na de training een kop thee bij mij thuis kwam drinken, de keer dat we die mooie wielrenster tegenkwamen. Maar vooral je eeuwige strijdlust, opgewekte karakter en optimisme. AVA’70 kan trots zijn op een voormalig lid en fijn mens die in de Nederlandse sportwereld zijn sporen heeft verdiend.

Heel veel sterkte voor je familie en (sport)vrienden, we gaan je missen!

Dierbare groet van (hardloop)vriend Gerrit