Veluwezoomroute van Dieren naar Velp

Theo, Geert en Frank op de Posbank

Struinen over de Veluwe

Het was 14 maart een frisse, maar veelbelovende vrijdagmorgen, toen we rond een uurtje of 8 op pad gingen voor ons volgende wandelavontuur. Bewust van het feit, dat we op deze ochtend een bevoorrecht trio zijn, dat een fijne Spaziergang over de Veluwe mag maken, knopen we ons rugzakje met proviand op de rug. De route heeft een lengte van een kilometer of 15, maar dan kun je er bij ons gerust een flink aantal stappen bij op tellen, want de kans dat we minstens twee keer verkeerd lopen is levensgroot. Praten, wandelen en op de route letten is aan ons mannen niet besteed, al doet Geertje er weer alles aan om het tegendeel te bewijzen. Hij heeft het parcours opgeslagen in zijn horloge, 6 A4-tjes uitgeprint en ook nog eens een kompas in de broekzak, dus dan zou je denken……..

Na een paar Dierense straatjes, lopen we al snel de Veluwe op en kan het echte genieten beginnen, al worden gelijk al de eerste hoogtemeters genoteerd. Bovenaan een mooi laantje van eiken komen we op een kruising, waar maar liefst 14 paden beginnen, dan wel uitkomen. We geloofden het eigenlijk niet toen gids Geert het voorlas, maar het bleek werkelijk het geval te zijn. Toen we elk pad even inkeken, stonden we ineens oog in oog met een wild zwijn, dat rustig aan het wroeten was. Toen paparazzi Frank wat dichterbij kwam voor het schieten van een plaatje keek het fors uit de kluiten gewassen exemplaar wat onnozel naar de toerist, maar besloot er weinig aandacht aan te besteden en concentreerde zich verder op zijn hobby.

Na een kleine 4 kilometer kwam we de volgende dierlijke obstakels tegen. Midden op het pad stond een Schotse hooglander te koekeloeren en was niet van plan om ook maar een pas op zij te doen. Overigens was hij in een goed gezelschap, want bij elkaar was de kudde net even iets groter en sterker dan de Aaltense wandelaars, dus besloten we maar een omtrekkende beweging te maken en weken daarmee een meter of 12 af van de aangegeven route. Maar goed, veiligheid boven alles.

We kwamen op het parcours van de Jutbergtrail en dan is het ineens toch een beetje thuiskomen. Hoewel het nog vrij vroeg in de ochtend was, logen de sterke verhalen over de geweldig geleverde prestaties er niet om. Met name Geertje moet hier werkelijk fenomenaal hard hebben gedraafd, zo liet hij ons weten. Hij kon zich het jaartal van zijn bloedvorm niet meer helemaal herinneren, maar het moet toch echt wel in de vorige eeuw zijn geweest…

Voor ons doemde ineens een heel mooi stulpje op, dat de naam Carolina-Hoeve droeg en een schitterende locatie vormde voor ons eerste rustmomentje van deze dag. Het kacheltje brandde al fijn, de koffie smaakte overheerlijk en de beentjes gingen voor even in de relaxstand. Theo was inmiddels al  tot de conclusie dat hij de totaal verkeerde kledingkeuze had gemaakt en dreef inmiddels bijna uit zijn winterjas. Geert en Frank hadden dit al wel aan zien komen, maar omdat de nestor nooit iets van zijn jonge kompanen wil aannemen lieten we hem deze keer maar gewoon aan zijn lot over. Met alle nadelige gevolgen tot gevolg.

Maar verder was het best aangenaam zo op een doodnormale vrijdagmorgen en na de koffiebreak besloten we de pas er maar eens flink in te zetten. Dit stoere voorstel kon na dik 128 meter al direct in de prullenbak, toen we een flinke puist omhoog moesten klauteren en toen we bovenaan kwamen, zagen we ineens een drietal ringslangen van een centimeter of 38 spartelen en ze draaiden de hele tijd met de kop in het zonnetje. We konden onze ogen bijna niet geloven. Een toevallig passerende jonge hinde wilden we laten getuigen van dit fraaie schouwspel, maar zij bleek opvallend genoeg geen enkele belangstelling te hebben.

We stapten dapper door en toen we het paviljoen van de Posbank net gepasseerd waren en ons opmaakten voor de afdaling, zag Frankie in de verte een mooi oranje busje  met een groot logo de bult opdraaien en dacht toch werkelijk Ronald Koeman achter het stuur te zien zitten met naast hem Depay. Bekend is dat het tweetal vrienden zijn en waarschijnlijk trakteerde Memphis zijn coach op een lekker broodje Dunner. Mooi gebaar, natuurlijk…..

Eenmaal weer in de prachtige natuur en inmiddels een kilometertje of 10 onderweg, passeerden we een groepje liefhebbers, die druk aan het mediteren waren. En dan heb je gewoon het donkerblauwe voorgevoel, dat er een onbenullige begroeting gaat volgen. De spanning nam een klein beetje toe, het Aaltense trio keek elkaar aan en besloot heel wijselijk toch maar even louter een hoofdknikje te maken met aansluitend een bijzonder vriendelijk “goedemorgen.” 

De slotkilometers kwamen in zicht, maar bijna ging het nog gruwelijk mis met Theo. Hij verloor in een split second even het evenwicht en dreigde naar beneden te gaan glijden. Het herstel was voor Geert en Frank verrassend, want met een geweldige balanscorrectie wist onze oudste zestiger zich staande te houden. Voor hem zelf was het overigens helemaal geen wonder dat het hem lukte om de benen eronder te houden. Theo doet tegenwoordig samen met zijn lieftallige echtgenote namelijk dagelijks een aantal hoepeloefeningen en deze speciale core-training legt Stronks dus zeker geen windeieren. Geert verslikte zich bijkans in een mandarijnpartje bij de gedachte aan visuele beelden en besloot er wijselijk maar niet op te reageren.

Om de eerstvolgende trein van Velp naar Dieren te halen, werd er nog even een flinke eindspurt ingezet en bleek dat we bij het station aangekomen, nog exact 25 seconden over hadden en wees de teller 16,09 kilometer aan. De beloning volgde door de traktatie van een lekkere Kräuterli, een heuse verademing en prachtige afsluiter van onze lente-struintocht over de Veluwe. (FR) 

De Carolina-Hoeve