Verslag van de 17e Late Kerst te vroege Nieuwjaarsloop in Aalten

De dravers werden naar buiten gebonjourd voor de groepskiek

Op vrijdag 27 december jl. vond de de traditionele Late Kerst, Vroege Nieuwjaarsloop plaats, die gekenmerkt wordt door het feit dat er jaarlijks wordt vertrokken van een andere locatie. Wat is er in zo`n situatie mooier te bedenken, dan de editie van 2024 te starten van de goudkust van Aalten?

Maar liefst drie dames die in deze illustere woonwijk een fijn stulpje hebben opgetrokken, tekenden voor de organisatie. Zelf kenmerkte het trio zich, door liefkozend de term “de culturele Kobus-meisjes” te gebruiken bij de aankondiging, maar daar was in de praktijk bar weinig van te merken. Evelientje had zich bekommerd om de planning, Linda zorgde voor de controle en de facilitaire zaken. Zo was haar keuken tijdelijk omgetoverd tot kleedkamer en waar bij elk gezin het kerkvenster of de Aalten Vooruit op de tafel ligt, betrof het hier in deze elitaire buurt natuurlijk de Volkskrant. Gerdy liep zich werkelijk het schompes  om alles in goede banen te leiden en liet blijken ook best wel een beetje zenuwachtig te zijn voor dit eendaagse avontuur.

Ze mocht ook namens de organisatie het welkomstwoord doen en net toen de 25 dappere lopertjes zich schrap zetten voor de culturele uiteenzetting over het ontstaan van deze schatrijke wijk aan de Westkant van Aalten, werden de dravers naar buiten gebonjourd voor de groepskiek. De man des huizes, een fervent cyclocrosser met het nodige talent, tenminste als hij op het zadel blijft zitten, moest weer aantreden. De goedlachse vent was immers ook al even voor kwart voor zes in de ochtend begonnen met het opporren van het haardvuurtje en dus sloeg de hitte bij menigeen al in de benen alvorens er ook nog maar een meter gelopen was. Maar lekker warm was het wel….

Er kon gekozen worden uit een parcours van 8 kilometer of een lusje extra en dan zou de teller op ruim 11 uitkomen. Wat beide trajecten in ieder geval gemeen hadden, was de mogelijkheid om te genieten van het skitterende Daalse land. Dit gebied doet het bij AVA`70-renners immers altijd goed. Het gezelschap op deze mistige vrijdagochtend was overigens puik van samenstelling en alle windrichtingen, sexes en huidskleuren waren vertegenwoordigd, dus niemand hoefde zich buitengesloten te voelen. Een mooie Kerstgedachte in deze toch best soms wel woelige tijden. Hoe fijn is dat?

De club zette zich in beweging toen alle klokjes een bereik hadden, zodat de nuttige informatie naderhand bekeken kon worden. Het gepeupel bezette direct de volle breedte van de bomenloze laan, want het gebeurt niet zo vaak dat je in een luxe villawijk komt en dat wil je natuurlijk wel graag vooraan lopen. Met een omtrekkende beweging ging het via een heuse singletrack richting Dale. Echter, na 1,8 kilometer had het er alle schijn van dat de groep al fors uitgedund zou gaan worden. Eric Demkes stortte immers ter aarde, maar dit was noodzakelijk om zijn veter vast te binden. De goedlachse loper, die overigens ook geweldig met pijltjes kan gooien heeft verschillende certificaten aan de muur hangen, maar daar zit het strikdiploma zeker niet bij.

Nog geen 4 meter verder dook Molenmakker Walter de struiken in, maar het ging hier gelukkig louter om een sanitaire stop. Nadat de club weer compleet was, ging de gang er wat in, viel het uitwisselen van kennis en wetenswaardigheden nooit stil en had slechts een enkeling oog voor de weelderige natuur. Een gemiste kans derhalve, want er was veel te zien en nog meer te horen. De pak-een-bier-weg naderde en de meest dorstigen nestelden zich aan de kop van het peloton en toen het tempo volledig stil viel zag je bij een enkeling een glinstering in de ogen. Het zal toch niet zo zijn dat de daad bij het woord wordt gevoegd en alleskunner René hier met een treefje knalpotten klaar staat? Helaas, was het oponthoud puur bedoeld om de splitsing van de groep te laten plaatsvinden.  

De kilometervretertjes trokken richting de Vennebulten om er hier nog een mooie draai aan te geven. Geertje, in de vorige eeuw initiatiefnemer van deze verbroederingsloop köttelde een beetje achteraan, maar dit had ook wel een reden. Voor het eerst in vele jaren had het lichaam hem in de steekgelaten en zorgde een onwillige kuitspier voor zoveel malheur, dat hij de groep moest volgen op zijn stalen ros. En wie Geert een beetje kent, weet……….

Brammetje is zoonlief van de oprichter en eigenlijk voetballer, maar kan ook nog eens geweldig hardlopen en sluit dan ook regelmatig aan om zijn conditie op peil te houden. Ook dit keer was hij van de partij en liep dapper mee. Toen bekenden hem onderweg groeten en hem vroegen wat hij in vredesnaam aan het doen was, bedacht hij zich geen moment en antwoordde gevat: “beetje snelwandelen om fit te blijven!” Stoer natuurlijk, maar niet zo erg handig. Hij hoopte natuurlijk dat niemand zijn spontane kreet had gehoord, maar dit viel tegen. Uiteraard werd hij naar achteren verbannen en moest de laatste kilometers aan de staart van de groep moederziel alleen lopen. Tsja, als je even de fatsoensnormen overtreed, komt je dit op een harde maatregel te staan en dit zal hem misschien wel nooit meer overkomen. Al hoewel, het is natuurlijk wel een volbloed Wevers!

Na een baggerpassage, waar de enkels in de modder dreigden te verdwijnen, kwam de finish in zicht en werd de hardloopprestatie door de organisatie beloond met dampende koffie, dan wel thee met als uitsmijter een ovenheerlijk stuk appelgebak. Al genietend van deze lekkernijen, kon de Bolle van Grolle het niet laten om zijn omstanders ouderwets te vermaken met smeuïge verhalen uit de oude doos. Mooier kun je de Late Kerst, Vroege Nieuwjaarsloop eigenlijk niet laten eindigen en nadat Evelien, Linda en Gerdy hartelijk werden bedankt voor hun gepassioneerde organisatie van een mooi stuksken traditie, vertrok iedereen meer dan tevreden huiswaarts! (FR)