 |
| Uitgerekend vandaag heb ik mijn telefoonhoesje om mijn arm |
Het blijven gewoon ontzettende sukkels
Ik vind dat altijd een enorm sneu gezicht. Van die net iets te dikke joggers, die tijdens een duurloopje met de handen in de nek, snakkend naar adem, langs komen wandelen. Fel trainingsjasje aan, oordopjes in en op hun arm zo’n lullig tasje met smartphone. Lachwekkend. Meestal vlieg ik die mensen met hoge snelheid voorbij met mijn afgetrainde lichaam en vloeiende loopstijl, om die stumpers even te laten zien hoe het moet.
Dat ik ooit met mijn arrogante gedachtegoed geconfronteerd zou worden, had ik natuurlijk nooit verwacht. Zondag 27 november, 16:09 uur, een historisch dieptepunt. Met mijn handen in de nek, wandel ik door het ‘tweede bos’, snakkend naar adem. Ik heb auwa in mijn zij en bij iedere teug lucht die ik inhaleer, wordt de steek erger. Het duurt niet lang meer voordat de duisternis in valt. Misschien heb ik mazzel en kom ik niemand tegen. De ijdele hoop vervaagt snel. Een paar mountainbikers op leeftijd, in veel te strakke Wisselink Tweewielers-pakjes, scheren vlak langs me heen. Volgens mij grinniken ze met satanisch genoegen. Ik wil nog zeggen: “dit is mij nog nooit overkomen”, maar ik kom niet verder dan een hees “goedemiddag”. Het is alsof de duvel ermee speelt. Uitgerekend vandaag heb ik mijn felgele trainingsjasje aan en heb ik mijn telefoonhoesje om mijn arm. Dat klote ding heb ik als herinnering gekregen bij de Boekeldercross en wilde ik eenmalig proberen. Als een gepensioneerde hondeneigenaar ook nog roept: “zo jongeman, lekker aan de wandel?” is het genoeg geweest.
Steek of niet, ik ga weer rennen. Deze vernedering gun ik niemand en zeker mezelf niet. De pijnscheuten schieten door mijn lijf, maar dat heb ik er graag voor over. Het doktersadvies om rustig weer op te bouwen, sla ik resoluut in de wind. Na een uur ploeteren zit mijn duurloop, van ruim 8 kilometer, erop. Als er nog mensen zijn waarbij een soort gevoel van medelijden is aangewakkerd, onderdruk dit dan snel. Want mijn standpunt is en blijft hetzelfde. Die wandelende joggers blijven gewoon ontzettende sukkels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten