 |
| Eenmaal uit het bos vond een kleine hergroepering plaats, werd een slokkie gedronken en was er zelfs ruimte voor “Noten-Petertje” om effen zijn prachtig grijze haar te wassen onder de pompe |
Kotten,
het Winterswijkse buurtschap, waar na de sluiting van de Cotton Club en
uitspanning Schreurs enkele jaren geleden in 1 klap twee speeltuinen tot het
verleden behoorden en de toeristische sector op hield te bestaan….. Niet
de meest uitdagende locatie dus, voor de jubileumeditie van de Pinksterloop.
Voor de 10e aflevering liet niemand minder dan “Mental Theo” Stronks
zich uitdagen om de organisatie het hardloopuitje te coördineren. Uiteraard
werd de trainer gesteund door zijn ijzersterke vrouw Adri, die als een heuse
gastvrouw bij aankomst al klaar stond met koffie en thee. Dochter Liza en haar
vriend Mark Nijweide wonen in een fraai stulpje aan de Kottenseweg en hun erf
vormde als het ware het start- en finishpunt van deze zonovergoten Pinksterloop.
Theo
heeft als ervaren rot natuurlijk de afgelopen jaren voldoende credits
opgebouwd, dus hem kon bij voorbaat al weinig overkomen. Maar
liefst 42 sportievelingen toonden aan alle vertrouwen te hebben in de trainert
en meldden zich even voor de klok van tienen op het aangegeven adres. Er zaten
heuse kopstukken bij. Wat te denken van William, die alle aanwezigen graag zijn
nieuwe schoenen wilde laten zien. Ook de Verkaufer van de fraaie kicks, wilde hoogstpersoonlijk
getuige zijn van de vuurdoop van het schoeisel. Helaas bleek het zonlicht veel
te fel voor de lichtgetinte Keniaan, die aankwam lopen met een zonnebril op en
deze ook niet afdeed. Niemand kreeg zo de kans om hem in de poppetjes van de
ogen te kijken en dat was maar goed ook, want de alcohol liep hem voortdurend
over de wangen, dus het was weer gezellig geweest.
Het
werd de hoogste tijd voor een heel fijne plaatje en de fotograaf van dienst
zette zich voor de groep en flitste een keer of 16. Daar moet eigenlijk wel
iets bij zitten dat gedeeld kan worden met de rest van de wereld. Met een
vertraging van een minuutje of drie en half zette het veelkleurige peloton
atleten zich in beweging, compleet met een waardevolle voor- en achterfietser
annex waterdrager. Het Kottense buitengebied is prachtig, zo werd al snel
duidelijk. Zandpaden werden afgewisseld met fris gemaaide slootranden. Vogels
kwetterden luid en duidelijk en loerende buizerds toonden respect voor de
dravende selectie, die respect afdwongen van mens en dier. Het was best druk
onderweg en dat zou je eigenlijk op deze tweede Pinksterdag helemaal niet
verwachten. Wandelaars, fietsers een mooi koetsje…Kotten had werkelijk alle
registers losgetrokken om een goede sier te maken bij de dagtoeristen.
Na 7820
meter volgde een zeer korte stop. Leider Theo sommeerde de 10 kilometer-volgelingen
om naar rechts te steken, terwijl de uitslovers van de lange adem rechtdoor hun
weg zouden gaan vervolgen. Even was er een moment van verfrissing en de flessen
en bidons gingen raps van hand tot hand en mond tot mond. Zelfs Maurice nam een
vreselijke slok en gok, om de omweg te nemen. Zijn vrouw Carmen staat immers op
het punt van bevallen, maar een echte Magis houdt wel van een beetje risico en hij
liet dan ook lachend weten, dat het zo`n vaart wel niet zou lopen. De vragende
blik in zijn ogen verraadde echter, dat hij er ook niet helemààl zeker van was.
Gelukkig bleven verder sterke verhalen uit, want hij zou toch zo maar in paniek
kunnen raken. En leg dan maar eens uit, waar je zit of loopt.
De grootste groep
ging uiteindelijk rechtdoor en stiefelde verder over Duits grondgebied. De
organisatie had besloten om deze lus te nemen, om de jubileumloop te voorzien
van een internationaal tintje. Het tempo ging langzaam maar zeker wel een klein
beetje omhoog, maar het motto was “niet klagen, maar dragen”. Het gekeuvel nam
dan ook langzaam maar zeker af en de tempobeulen nestelden zich aan kop.
Niemand minder dan Linda van het Kobuslaantje besloot in te grijpen, iets wat
een jaar geleden voor onmogelijk werd gehouden. IJzersterk sloop ze naar voor,
sneed de eersten de pas af en gooide gelijk de rem er op. Heerlijke actie
natuurlijk, wat getuigt van een flinke portie zelfvertrouwen. Het was dat ze
een zonnebril droeg, maar de glimlach op haar gezicht verraadde het vuur dat
uit de ogen straalde: ik bepaal hier het tempo en niemand anders.
De finish
kwam in zich, maar daarvoor werd er nog een skitterend bosje doorkruist. De
natuur kreeg hier alle kans volop te floreren en omgewaaide bomen mochten
rustig blijven liggen. Effen oppassen natuurlijk, maar voordat de
waarschuwingen het achterste gedeelte van het peloton had bereikt, sloeg aan de
voorkant het noodlot al toe. Bijna althans. Niemand minder dan de Bolle van
Grolle liep tegen een stronk aan en kwam aan het tollen. Wonder boven wonder
ging het nog goed, maar je moet er toch niet aan denken dat de reus gevloerd
zou worden door een 6 centimeter hoog stukje boomwortel. Een licht gemompel
maakte duidelijk, dat Dirkie er zelf ook effen de pest in had.
Eenmaal uit het
bos vond een kleine hergroepering plaats, werd een slokkie gedronken en was er
zelfs ruimte voor “Noten-Petertje” om effen zijn prachtig grijze haar te wassen
onder de pompe. Het water (met zonder shampoo) van Maria zorgde voor een aangename
frisse zegening en vervolgens werd de eindsprint daadwerkelijk ingezet. De
dorpskern van de 274 inwoners tellende metropool, de Brinkheurne, werd
doorkruist en de finish werd bereikt, maar niet voordat er een mooi, landelijk
bruggetje werd genomen. Het
peloton werd achter thuis weer samengevoegd en er werd volop genoten van het
frisse sap en de heerlijke broodjes. Na een
driewerf “hoera en bedankt” voor de fijne verzorging in de richting van het
kwartet organisatoren, ging ieders weer
zijn of haar weg. De
jubileumeditie van de Pinksterloop was er weer eentje om in te lijsten!!!
 |
| Na 7820 meter volgde een zeer korte stop. Leider Theo sommeerde de 10 kilometer-volgelingen om naar rechts te steken, terwijl de uitslovers van de lange adem rechtdoor hun weg zouden gaan vervolgen |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten