The road tot the Midlife Marathon – deel 3 – afsluitende duurloop met de Masters

De masters Gerdy, Geert en Theo die Rinke de laatste wijze raad hebben meegegeven

Vanaf vandaag, maandag 7 december, moet ik nog 5 nachtjes slapen voordat mijn avontuur op Ameland begint. Een solo-marathon over het Waddeneiland. Mijn eerste marathon in mijn 50-jarige bestaan. Beter gezegd: ons avontuur. Coach Christel gaat een kleine 4 uur meefietsen, op een slakkentempo achter me aan, of voor me uit. En dat bij 4 graden, striemende windvlagen, slagregens en geen warm café onderweg waar even een kop koffie genuttigd en de blaas geledigd kan worden. Een held is ze!

Als laatste voorbereiding op dit avontuur heb ik zondag een laatste duurloop gelopen met 3 dierbare hardloopvrienden, met als doel nog een laatste 15 km te rennen in een genuuglijk tempo. Oud-coach Theo, hardloopbuddyneef Geert en maatje Gerdy hebben de laatste adviezen en inzichten gedeeld op de vroege en koude zondagmorgen. Om klokslag 08.00 uur stonden ze voor de deur. We hadden nog geen kilometer gelopen of de vele tips werden enthousiast gedeeld: geen gekke dingen gaan eten, zo kort van te voren. Op tied noar bedde. De hele week niks meer doen. Rust. Vooral rust.

Ik had een route uitgezet over harde wegen en een sporadisch zandpad. Op Ameland gaat de route veelal over schelpenpaden. Ik loop graag langs de slootkanten, maar nu wilde ik het risico van een verzwikte enkel niet lopen. Vorige week vroeg een hardloopvriendin of ze me nog kon aanmoedigen. Erg lief natuurlijk, maar ik heb haar wel verteld dat ik de Amelandroute ren. Niet de Hamelandroute…Ben benieuwd of ze er is. Dat zou wel echte vriendschap zijn…

Theo heeft 12 marathons gerend, waarvan 3 stuks onder de 3 uur. Een klasbak dus! Theo vertelde nog dat een collega-loper zich wel eens afgevraagd had hoe hij dit klaarspeelde “met zo’n lichaam”. We vroegen hem wat hij nog allemaal meer met z’n goddelijk lijf kon, maar daar reageerde hij niet op. Hij stiefelde gestaag door. Daar ligt zijn kwaliteit. En maar doorgaan, kunstheup of niet. 65 jaar oud, nou en? Prachtkerel.

Geert heeft 1 marathon gerend. Ook hij kwam binnen de 3 uur over de finish. Hij vertelde dat hij destijds de training erg serieus nam: trainingsweken van boven de 100 km, 2 maanden van te voren geen drank en chips. Hij woog toen, 12 kilo minder, nog maar 68 kilo. Zijn “je-weet-wel” gemiddelde had hij van 6x naar 3x in de week teruggeschroefd. Wij mannen moesten natuurlijk keihard lachen om die Wevers-praat. Gerdy schudde zuchtend haar wijze hoofd en je zag haar denken: “Kearls, blablabla…”.

Gerdy heeft paar jaar geleden de Rotterdam Marathon afgeraffeld in 3.41,56. Da’s een prestatie van formaat. Dat ga ik denk ik niet redden onder de onmenselijk zware omstandigheden op Ameland. Laat ik me maar vast indekken. Geert gokt op 3.51, Theo houdt het op 3.46 en Gerdy voert de druk op met een ingeschatte 3.40. Mijn uitgangspunt is gewoon lekker rennen en genieten. Zeg ik hardop…stiekem denk ik wat anders…

Als we weer thuis zijn, hebben we 14,7 km op ’t horloge staan. Dus allemaal nog even doorrennen naar het station en terug. Die 15 km moet en zal aangetikt worden! Zo is ieder op z’n eigen niveau nog steeds erg fanatiek. Mooi om te zien. Twee weken geleden heb ik met de hardloopvrienden Roy, Wim en Jaap gelopen. 30 kilometer in een tempo van 5.20 minuut per kilometer. Zondag was het 6.18 minuut per kilometer. Mooi taper-tempo dus, De 5,20 geeft vertrouwen dat dit 50-jarige lijf nog best een beetje tempo kan maken. Tijdens zo’n rustige loop komen de mooie gesprekken los. Geert vertelt mooie verhalen over z’n vader, mijn ome Johan. De kwajongensstreken van vader Johan hadden zomaar streken van Geert kunnen zijn. We zien enige gelijkenis. Theo vertelde nog over de absurde trainingsweken, in tijden dat hij nog kleine kinderen had. Daar nu op terugkijkend snapt hij niet altijd dat hij zo druk kon zijn met z’n eigen hobby. ”Eigenlijk best asociaal”, erkent hij nu.

We drinken nog even een kopje koffie in huize ter Haar aan de Stationsstraat. Voor Gerdy is het een bijzondere morgen: met 3 oudere heren op pad. Terwijl ze eigenlijk een “cougar” is…(Een cougar is een vrouw die valt op jongeren mannen). Haar Dirk is bijvoorbeeld nog maar 46. Terwijl zij toch alweer 48 is. De belezen en erudiete Rinke weet te vertellen dat een man pas mag daten met een vrouw als zij minimaal de helft van de leeftijd van de man is + 7 jaar. Dus in het geval van Theo: 65 / 2 = 32,5. 32,5 + 7 = 39,5 jaar. Dus als Theo wil, kan hij Adrie inruilen voor vrouw van 39,5. Theoretisch gezien dan. Omdat hij met hart en ziel van Adrie houdt, is er geen haar op zijn hoofd die daar aan denkt. En Adrie kan dat goddelijke lichaam natuurlijk niet missen. Geert, die een beetje hardop aan het denken is, vraagt zich af of hij zijn mannelijke plichten met een vamp van 37 (60/2 + 7) nog wel kan doen zonder dat hem de bril beslaat. Geert kan op deze leeftijd namelijk niks meer vinden zonder bril. Beelddenker Theo verslikt zich in de stroopwafel en met ons drieën moeten we hem onder de tafel vandaan halen om hem weer op z’n stoel te zetten. Rust Theo, rust.

En zo eindigt een mooie hardloopmorgen met een grote “smile” op het gezicht. Ik hoop dat ik me aan deze smile op kan trekken, als ik over 5 dagen loopt te zwoegen over Ameland.

Hardloopvrienden, heel erg bedankt voor alle positieviteit, het uitgesproken vertrouwen, de onmisbare tips en het onbedaarlijk lachen. Donderdag laat ik me nog een keer liefdevol masseren door Han Tieltjes, en een pleistertje hier en daar. Vrijdag stap ik op de boot naar Ameland met mijn lieve coach. Ameland, here we come!

Sportieve groet van Midlife Marathonman Rinke ter Haar