Drenthel en Bleumink lopen Zugspitze Supertrail

Andre Bleumink (links) en Henrie Drenthel

Zugspitze Supertrail 2013

(Highway to Hell)

Ergens in de herfst van 2012 waren trailbuddy André en ondergetekende aan het filosoferen over wat de uitdaging van 2013 zou moeten worden. Na allerlei trailavonturen in de Benelux en Duitsland leek de tijd rijp om de grenzen eens een stukje te verleggen. Daarom dit jaar niet gekozen voor de Tristan Hoffman Challenge maar een trailrun op en om de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland.

In het weekend van 21-23 juni 2013 wordt hier voor de 3^de keer de steeds populaider  wordende Zugspitz Ultratrail gehouden. Er zijn dit jaar drie afstanden te lopen, 35,6 km, 71,2 km, 100 km en voor de liefhebbers is er op de vrijdag avond voorafgaand een 6 km Nighttrail. Gezien mijn eerdere ervaringen  op de Mont Blanc besloten we niet  te gek te doen en kiezen we voor de middenafstand, de Supertrail over 68,8 km (wat er uiteindelijk 71,2 bleken te zijn).

Vrijdagmorgen 7.00 uur komt Yvonne André bij mij afzetten en even later vertrekken we richting Zuid Duitsland. Toch al met al een reisje van zo’n 10 uur met enkele Baustellen en omleidingen maar even over 17.00 uur checken we in op de Zugspitze-Camping in Grainau en planten we de camper op een XL-Erlebnisplatz (wat dat ook wezen moge). Even later verkennen we de route richting de start en de Expo in Ober-Grainau waar allerlei activiteiten zijn. We halen onze Startunterlagen op;  een heus Roadbook (ja, ja, ’t is net Dakar) en een zak met Goodies. Niet veel later schuiven we in het Musikpaviloen aan bij de Pastaparty, een onderdeel dat je Duitsers wel kunt laten verzorgen, heerlijk.

Na de pastaparty is er de briefing voor de race en deze wordt opgeleukt door enkele heren van middelbare leeftijd met Lederhosen aan die ritmisch met hun zweepjes knallen. De aanwezige dames likten hun vingers er bij af L. Het leek wel Oktoberfest. Netjes op tijd gingen we weer terug naar de camping om alles in orde te maken voor de volgende ochtend. Tsja, en dan begint het weer hè.  Buienradar kijken, oeps onweer voorspeld, het zal toch niet. Van alles maar klaar gelegd, we zien het morgen wel weer. Nog even een Warsteinertje voor het slapen gaan en dan pitten.

Zaterdagmorgen 6.00 uur; na afgelopen nacht een paar wakker te zijn geworden van wat lichte regen ziet het er nu toch wel redelijk uit. Verstandig dat we zijn nemen we toch maar een dun en een dik regenjasje mee. Om 7.15 uur vertrekken de Shuttlebussen naar de startlokatie, Leutasch in Oostenrijk. Daar aangekomen is het op het dorpsplein al een gezellige drukte en is inmiddels de zon wat doorgebroken en besluit in mijn dikke regenjas en AVA-pak bij de bagagedrop af te geven voor na afloop. Nog even een halfuur in de rij voor één van de twee toiletten en na een inspectie van de verplichte inhoud van de rugzak staan we zo’n 10 minuten voor de start in het startvak met nog circa 450 ander Supertrailers.

Zo’n twee minuten voor negen wordt de start ingezet met het nummer Highway to Hell van AC/DC, dit beloofd heel wat. Na wat na afloop bleek was dit meer  een Highway down to Hell, maar dit komt later. Achter een groen terreinauto van de plaatselijke Rettungsdienst begon de geneutraliseerde start totdat we het dorpje uit waren en een ieder zijn/haar gang kon gaan.

We hadden uiteraard het hoogteprofiel  goed bestudeerd en wisten dat we rustig aan moesten starten omdat de eerste echt zware klim na 9 km zich al aandient en zo’n 7,5 km lang is en waarbij 800 hoogtemeters overbrugt moeten worden (= 10,7%). Net onder de top begon het te waaien en liepen we langzaam de wolken in en werd het zicht minder en daalde de temperatuur zodanig dat we even moesten stoppen om een jasje aan te trekken. Niet veel later stonden we boven op het hoogste punt van de dag, het Scharnitzjoch op 2048 meter en het ging eigenlijk zo makkelijk dat ik even bang was dat ik misschien we iets te hard was gegaan.

De afdaling hierna was het begin van een glibberend vervolg van de dag. Dwars door gletsjers en over maanlandschappen met rondzwervende rotsblokken ging het na beneden. Bij de twintig km kwam André aan het struikelen en viel, gelukkig zacht, in het gras maar de kramp schoot wel in de kuit. Even rekken en weer verder, we hoeven d’r nog maar 50 ;).

Daarna kwam er een relatief gemakkelijk tussenstuk van 25 km tot 50 km waarbij het redelijk ‘normaal’ op en neer ging. We bleven netjes ruim binnen de toegestane ‘cut-off’ tijden dus; laat maar komen die laatste 20 km. Nou, dat hebben we geweten. Waar ik bij 50 km nog fris en vrolijk tegen André zei dat ik het nu pas leuk begon te vinden en zelfs opperde om als ik ooit een keertje 100 km in de bergen zou willen lopen ik dit parkoers en deze organisatie perfect zou vinden. Wist ik veel.

Nu begon André ook nog te dreigen om met z’n stokken te gaan slaan toen ik het idee opperde om weer te gaan hardlopen (dribbelen). Niet veel later bereiken we de voet van het bos al waar we over zo’n 7,5 km een hoogteverschil van 1100 meter moesten overbruggen. Oftewel gemiddeld 15%. Er leek geen eind aan te komen. Na elke haarspeldbocht kwamen er weer 5 nieuwe en dan ook nog onbegaanbare paden met omgevallen bomen waar je lekker over heen mocht klauteren.

Niet getreurd; na een korte pitstop halverwege kwamen we na ruim 10,5 uur aan bij de verzorgingspost bij het Talstation Längenfelder waar we ons weer eens lekker lieten verwennen op tomatensoep met noedels en warme iso-thee. Daarna ging het weer verder omhoog naar de top op 2029 meter bij Bergstation Alpspitzbahn. Nu was het nog ongeveer 14 km te gaan tot de finish.

Het eerste stuk ging over een brede rotsweg waar je goed kon lopen/wandelen maar bij het restaurant op 1709 meter aangekomen ging de helling naar 30% en was het echt niet meer leuk. Even doorbijten nog en we zijn op het hoogste punt, tijd voor een fotootje en nu lekker afdalen. Nou ja, lekker? Weer verschrikkelijke glibberige, gevaarlijke en dus technische stukken waarbij je de voorafgaande 60 km door de bovenbenen brullen. Bijna 2 uur hebben we over dit ‘lusje’ gedaan maar nu gaat het echt van laatste verzorgingspost naar de finish in Grainau.

Het kriebelt inmiddels weer en ik begin enthousiast te dribbelen en denk even zo de 6 km af te gaan leggen. Na 200 meter is het al duidelijk, weer een verschrikkelijk technische afdaling door een spekglad bos met rondslingerende rotsblokken. In het bos wordt het snel donker en besluiten we onze hoofdlampen op te zetten. Op een sukkeldrafje (voetje-voor-voetje) gaat het bult af waarbij zeer regelmatig enkele suïcidale locals ons voorbij komen stuiven alsof het bij hun niet steil naar beneden gaat en glad is. Oftewel ons gebrek aan trainingsmogelijkheden in dit soort omstandigheden komt schromelijk bovendrijven.

We hebben het allebei wel een beetje gehad en na het passeren van enkele kampvuren van de Berg-Rettungsdienst die de hele nacht op de berg bivakkeren sjokken we eindelijk Grainau binnen. Een eindsprint zat er niet meer in maar trots op onze tocht door de Alpen komen we naar 14 uur en 6 minuten steenkapot over de finish. Chip inleveren, droge kleren aan en lekker douchen op de camping. Niet dus, boiler kapot. Dan maar een kattewasje met koud water en iets voor half twee, het is inmiddels zondag, eindelijk rust.

Voor de niet-ultra-trailrunners onder u volgt hier even kort een opsomming van wat je op zo’n avontuur in de bergen in één dag allemaal eet en drinkt tijdens het lopen;

5x een Camelbag met 1 à 1,5 liter water.
Bij elke van de 7 verzorgingsposten 2x 250 ml water/isodrank en een blikje Energiedrank à 250 ml.
3x Isothee à 300 ml
3x 300 ml Tomatensoep met noedels
6 stuks energierepen
2 Herbalife shakes à 400 ml.
5 gelletjes

Je ziet dus dat het circa 14 liter vloeibaar eten en drinken is en bijna geen vast voedsel. Het calorieverbruik is volgens de geleerde horloges zo’n 12.500 kCal; oftewel wat een manspersoon in 5 dagen mag eten. Kun je nagaan hoe die XXL-Burger zondag op de terugweg smaakte.

Overige statistieken: op onze afstand kwamen er 445 atleten aan de start en wij zijn op plaats 319/320 geëindigd en zoals gebruikelijk in de tweede helft van de middenmoot.

In de uitslagen stond ook nog een Hans Derksen uit Aalten (1963) die de Basetrail heeft gelopen maar ik ken hem (nog) niet. Maar dat kan na dit verslag zo maar veranderen en hebben we er bij AVA nog een Trailrunner bij, ha, ha.

Kortom en samenvattend was het weer een onvergetelijk avontuur en André bedankt voor de gezelligheid en wie na het lezen van dit verslag niet kan wachten; er komt binnenkort vast wel weer een nieuwe uitdaging (alleen deze week nog effe niet), dus meld je massaal aan.

Groeten,

Henrie

Klik op de link voor de foto's

fotoalbum