Column: Erwin’s zin en onzin - deel 47

Eindelijk, het is herfst!

De laatste optimisten die zonder jas naar buiten gaan, verdwijnen langzaam uit het straatbeeld. De nazomer maakt gestaag plaats voor grauwe donkere regenachtige dagen. De wind wordt guur en de schemer valt steeds vroeger in. Terwijl de neerslachtige mens toewerkt naar de eerste winterdepressie, leeft de doorgewinterde hardloper juist op. Eindelijk, het is weer herfst!

Ik leef hier altijd enorm naartoe. De lange strakke legging mag weer aan. De thermokleding wordt weer van de mottenballen ontdaan en  de veel te grote verkeershesjes en lichtarmbandjes behoren plots weer tot de vaste hardloopuitrusting. Eindelijk weer met, schrale lippen, striemen onder de oksels en loshangende tepels, tegen de oostenwind opboksen. Slijm in de nek en schuim rond de bek. Ik word er blij van.

Gelukkig krijgen de ‘echte’ hardlopers de weg weer terug. De ‘sportschooltypes’ kruipen weer een aantal maanden terug in hun hol. Je kent die gasten wel. Met grijze joggingbroek, een veel te grote ‘Kappa-trui’ met capuchon en altijd te herkennen aan hun oordopjes of koptelefoon,  bewegen zij zich voort. Heel typisch is ook de smartphone op de rechter arm. Die smartphone, die ze vaak voorziet van muziek en onnodige hardloopstatistieken, werken ze vakkundig weg in een speciale ‘smartphonehardloophoes’.

Nu de ‘sportschooltypes’ weer tijdig zijn weggestopt, kunnen wij weer onze goddelijke gang gaan. Met smacht wacht ik weer op de tempotrainingen op het industrieterrein. De lange versnellingen op het welbekende ‘rondje Zwanenbroek’ of de duurloopjes op het oneindig lange fietspad richting ‘Domme Aanleg’. Ik sta te springen om na 200 meter al te verlangen naar een warme douche, terwijl er een vaartspel van 17 kilometer op het programma staat. Geen woord tegen elkaar zeggen omdat je lippen totaal verstijfd zijn, vreselijk afzien door de ijskoude regen dat als stenen tegen je voorhoofd botst, telkens met je voet in de berm schieten omdat het te donker is om de weg te zien en zeiknat worden van de stortbui waar je vlak voor het bereiken van de haven in terecht komt. Een vooruitzicht om van te smullen. 

Lekker weer het bos in. Stampen in plassen die eigenlijk gemakkelijk te ontwijken zijn. Tot je nek in de drek. De gevoelloze vingertoppen in je stoffen handschoentjes die door het opspattende water totaal doorweekt zijn geraakt. Tranen van de ijzige kou biggelen over je wangen. Een snotterbelletje onder je neus kun je nog gauw wegvegen voordat je een tegenligger begroet. Man man man, wat heb ik er zin in! Zaterdag nog even het baanseizoen afsluiten met de jaarlijkse clubkampioenschappen en daarna mogen we weer los. Eindelijk, het is weer herfst!