Verslag van de 17e Halve Marathon van Zwolle

De Slag om Zwolle

Nadat ik van meerdere personen en dan met name van Wim Brinkman ten gehore krijg dat de Halve Marathon van Zwolle zo bijzonder moet zijn, besluit ik mij in februari hiervoor in te schrijven. Op facebook plaats ik een bericht dat ik voor een PR ga, dus er zullen nog veel trainingskilometers gemaakt moeten worden. In de aanloop naar de Zwolse Halve ondervind ik echter hinder van enkele lichte blessures. Liesklachten en later ook nog eens hamstringklachten spelen me parten waardoor ik niet echt veel km kan maken. In de afgelopen weken bounce ik dan ook als een jojo op en neer met het idee om mijn startbewijs maar in de aanbieding te doen. Na een bezoek aan de masseur besluit ik dat de “2^ePinksterdag trainingsloop” en de training van de B-groep de dag erna als ultieme test zullen fungeren. Aangezien deze trainingen redelijk goed verlopen en ook het veelvuldig insmeren en masseren met allerhande smeermiddelen effect lijkt te hebben, besluit ik woensdags om er gewoon voor te gaan. We zien wel waar het schip strandt. En anders loop je hem toch gewoon voor de fun, als gezellig trainingsloopje, spiegel ik me zelf voor. Maar ja, ik ken mezelf ook wel weer goed genoeg om te weten dat ik, als ik eenmaal aan de start van een wedstrijd sta, ook wil knallen.

Ja, en dan is het zaterdag de 10^e juni. Aan het ontbijt zegt Mirande tegen de meiden: “Het is vandaag D-day voor papa!” De jongste kijkt me met grote ogen aan en vraagt wat dit betekent. Na enige uitleg komen bij mij ook weer de vraagtekens hoe ik de wedstrijd die avond in zal gaan. Maar goed, tegen 17.00 uur word ik opgehaald door Wim Brinkman, die zijn vrouw Jeanet zowel als chauffeur als supporter heeft meegenomen. Na het oppikken van Henk Lammers, nog zo’n ervaringsdeskundige, rijden we door naar het AVA terrein waar Tonny Baten en Wouter Raben ons al staan op te wachten. Nadat ook Roy Mengerink, Erwin Wamelink en Frank Roos zijn gearriveerd kunnen we aan ons herenuitje beginnen. De toeristische route naar Zwolle verloopt niet zonder slag of stoot. Bij Lichtenvoorde wordt de wegomleiding niet goed aangegeven en als we bij Lievelde ook weer worden omgeleid is Jeanet blijkbaar zo van slag dat ze al spookrijdend de weg richting Groenlo opdraait! Na snel rechtsomkeert gemaakt te hebben, vervolgen we onze weg naar Zwolle waarbij we het ene na het andere gehucht passeren. Eenmaal in Zwolle vraagt Frank Roos me welke strategie ik heb en na enig denkwerk antwoord ik: “Lopen”. Kun je misschien nog iets meer details geven vraagt hij vervolgens. Oké dan en ik antwoord glimlachend: “Blieven lopen”. Vlak voor de start komen we ook nog de alom bekende Dirk Vreman tegen die op zijn motor, of zoals hij het zelf zegt ‘de stoomfiets’, de weg naar Zwolle heeft afgelegd. Na het maken van de gebruikelijke groepsfoto, die voor Geert Wevers’ weblog natuurlijk niet mag ontbreken, vervolgen we onze weg naar het startvak. En dan is het 20.15 uur en valt het startschot. Samen met Frank loop ik de 1^e kilometers gelijk op waarbij het zo druk is op het parcours dat het lastig wegkomen is. We moeten ons een slag in de rondte werken om al slalommend onze weg te vervolgen. Na zo’n 7 km zien we Erwin Wamelink langs het parcours staan en even denken we dat hij als witte Keniaan na het verrichten van haaswerk voor de topatleten even een rustmomentje pakt maar niets is minder waar. Hij blijkt helaas vanwege een ribblessure de Slag om Zwolle te moeten staken.

Na zo’n 8 km begint bij mij de hamstring wat te steken waardoor ik het tempo iets moet laten zakken en ik Frank langzaamaan als een geel stipje in de verte zie verdwijnen. Vanaf km 13 voelen m’n benen al zwaar aan en ik besef dat de geringe trainingskm me parten gaan spelen. Op karakter blijf ik hardlopen zoals ik ook tegen Frank had gezegd: Blieven lopen! Opgezweept door het vele publiek, de muziekbandjes, slagwerkers en dj’s onderweg is het toch ook echt genieten! De organisatie heeft met het aantrekken van o.a. “De Knotse Knetters” en “’t Is maar wat je gewend bent” alles uit de kast gehaald om ook muzikaal wat neer te zetten. En dan is daar de finish! Met m’n eindtijd van 1.38.29 heb ik dan wel net geen PR gelopen maar gezien de omstandigheden ben ik dik tevreden. Vlak na de finish tref ik ook Frank, Roy, Wim en Wouter, die allen een prima wedstrijd hebben gelopen. Ja, wat te denken van Wouter Raben, die nog geen 3 weken geleden de Marathon van Leiden heeft gelopen. Klasse prestatie om dan nu alweer een halve marathon in zo’n strakke eindtijd van 1.38.32 te lopen. Helaas heeft niet alleen Erwin Wamelink zijn strijd vroegtijdig moeten staken, ook Dirk Vreman heeft vanwege knieklachten de slag na 13 km opgegeven. Gelukkig lopen Henk en Tonny wel beiden naar tevredenheid hun halve en na een welverdiende douche willen we onze terugreis naar Aalten inzetten. Helaas is voor onze chauffeur Jeanet de slag om Zwolle nog niet gestreden want de achterlichten van de auto blijken het niet te doen, waarna ze onder politiebegeleiding naar het ophaalpunt van Hogeschool Windesheim wordt gebracht. Na het vervangen van de zekering door een lieftallige ANWB man, die gelukkig snel ter plekke is, kunnen we dan toch onze terugreis aanvangen. Jeanette is echter zo opgelucht dat ze de ANWB man bijna wil bespringen maar Wim is zo alert en rap, dat hij dit nog net weet te voorkomen…. Gelukkig verloopt de rest van de terugreis voorspoedig en zijn we rond 0.45 uur weer thuis. Al met al een zeer geslaagde Slag om Zwolle!

Sportieve groet, Gerrit-Jan Jansen