 |
| Andre Bleumink |
Enige tijd geleden kwam er op
Facebook een berichtje voorbij waarin vrijwilligers gezocht werden om een
GPX-loop te ‘testlopen’. Dit evenement, georganiseerd door Nationaal Park Hoge
Veluwe, vindt plaats op 3 juni. Kern van het concept is dat je als deelnemer
vlak van tevoren een mail krijgt met een gpx bestand. Hiermee kun je de route
inladen op de horloge of hand-held gps gadget. Eigenlijk precies wat Henrie en
ik al jaren doen in de training, maar ook bij diverse evenementen in Duitsland.
In kleinschalige ultra-evenementen in Nederland wordt dit ook gebruikt. Maar
leuk dat het ook in Nederland begint op te komen, we meldden ons dus meteen als
vrijwilliger. Afgelopen week hadden we een
mail gekregen met de route. De 60 km was iets te ver voor ons, maar met een
kleine afkorting zouden we aan de 40 km komen. Zaterdagmorgen was het perfect
schaatsweer: koud en helder. We vertrokken vroeg vanaf een bijna lege parkeerplaats.
Met de rugzakken redelijk gevuld vanwege het feit dat er natuurlijk geen
verzorging was onderweg en de handen in diep in de mouwen en de rits goed dicht
liepen we de eerste kilometers. In vergelijking met de Jutbergtrail de week
ervoor voelde ik me een heel stuk beter en Henrie ook, de stemming was daarom
opperbest. Zeker toen het zonnetje door begon te komen kon het eigenlijk niet
meer stuk.
De Hoge Veluwe is natuurlijk
een fantastisch mooi natuurgebied om een dagje doorheen te hobbelen. We liepen
eerst door een redelijk bebost stuk met wat heuveltjes en zanderige stukken. De
route was makkelijk te volgen op onze GPS. In Duitsland is het nog wel eens een
wirwar van kleine singletracks die elkaar op de meest vreemde wijze kunnen
kruisen waardoor het oriënteren lastig kan zijn. De paden hier waren redelijk
breed, we konden dus naast elkaar lopen en wat kletsen. Het tempo was rustig en we
stopten regelmatig om even een foto te maken of even wat te eten en te drinken.
Onze energierepen waren door de kou keihard en moesten eerst even in de hand
opgewarmd worden voor je ze weg kon krijgen. Ook werd het tempo regelmatig
onderbroken door stukken waar bevroren plassen water of opgedooid en weer
bevroren sneeuw de paden in ijsbanen veranderden. Vooral in combinatie met af en
toe keihard bevroren sporen van bosbouwmachines was het een kwestie van even
rustig en voorzichtig lopen om niet onderuit te gaan. De bosbouwers hadden het
druk gehad na de storm, alle omgevallen bomen over de paden waren al zo goed
als opgeruimd. Maar als voor het begin van het seizoen de paden nog wat
bijgewerkt moeten worden zijn ze nog wel even druk.
De eerste twintig kilometer
liep het eigenlijk als een zonnetje. In onze voorbereiding hadden we al gezien
dat we op dat punt bij de uitgang Hoenderlo zouden zijn. Net buiten het park,
aan de overkant van de weg zat een bakkerij/lunchroom. Tijd voor een lekker
bakkie en een gebakje om de energie weer op te krikken voor de tweede helft.
Heerlijke onderbreking, maar na dit intermezzo was het weer tijd om verder te
gaan. Het stuk wat we nu grofweg
dwars doorstaken bestond uit savanne-achtige vlaktes met gras en zandpaden met
mul zand. We hadden eigenlijk geluk met de vorst. De mulle zandpaden die we bij
eerdere Hoge Veluwe Trails vervloekten waren redelijk goed te belopen. In het
zonnetje, en zonder wind, was het gewoon lekker lopen. Het trainingsjack had ik
inmiddels al lang uit. Genieten was het. We waren op sommige plekken de enige
mensen die we konden zien. Alleen bij de uitgangen en bij parkeerplaatsen
kwamen we sporadisch wat mensen tegen. Doordat we afsneden hadden we
op een gegeven moment een heel lang recht stuk met alleen zandpad. Echt een
mentale kraker. We bedachten ons hoe het zou zijn in de zomer bij een graad of
30. Trillende hete lucht boven de (zand)vlaktes, het zou waarschijnlijk voelen
als een woestijn. Zwoegen door het mulle zand dat in je schoenen loopt. Zwaar
afzien voor de lopers in ieder geval.
De laatste 10 kilometer waren
vanuit trail oogpunt het meest interessant. Smalle slingerende paden over een
heuvelruggetje maakten ons weer wakker na het lange sjokken over het lange
rechte eind. We kregen het zelfs nog voor elkaar om een keer verkeerd te lopen.
Een lusje richting uitgang Otterlo waren we voorbij gelopen, waarschijnlijk
doordat we even afgeleid waren door een paar wandelaars. Aangezien we tegen de
tijd dat we er achter kwamen al weer op de route zaten en maar een kilometer
gemist hadden vonden we het wel prima. In een wedstrijd waren we uiteraard terug
gelopen. In de laatste vijf kilometer
mochten we de beruchte trappetjes van de Hoge Veluwe Trail zo’n beetje allemaal
nog een keer op en af. Met sneeuw en ijs op de treden van hout duidelijk niet
een stuk waar je in hoog tempo overheen knalt. Aangezien we er al een aardig
eind op hadden zitten hadden we geen zin om de stijve benen hier te breken.
Rustig aan dus, mooi tijd om even een paar foto’s te maken en wat rond te
kijken in het zonnetje. Eenmaal weer terug bij de auto
bleek de parkeerplaats helemaal vol te staan. Nadat we even schone en droge
kleren aangedaan hadden zochten we een plekje in het restaurantje ter plekke.
We waren duidelijk niet de enige. Met veel moeite wisten we nog een plekje te
vinden waar we konden zitten en genieten van onze heerlijke kom warme
erwtensoep. Met een cola als toetje er achteraan voelden we de energie weer
terug stromen. Weer een mooie dag buienspelen achter de rug.
Andre Bleumink
 |
| Henrie Drenthel zoekt een weg langs de bevroren paden |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten