AVA'70 jeugd geniet en ziet af in Erbach(D)

46 atleten van het Track & Field Team trokken naar het midden van Duitsland voor een zesdaags uitje

Zwoegen, zweten, slapen, eten en sporten. Je zult het jaarlijkse trainingskamp van AVA ’70 kunnen verwarren met een strafkamp maar de atleten hebben er duidelijk zin in. Dit jaar trokken 46 atleten van het Track & Field Team naar het midden van Duitsland voor een zesdaags uitje, waarbij de sobere leefstijl van hierboven aan bod kwam. Daarnaast mogen we onze persoonlijke reisleiders van Ditax ook niet vergeten, die we inmiddels als vaste waarden bij het gezelschap kunnen voegen.

Het is maandagmiddag even na drieën als de hardlopers zich voor het eerst in sportkleding hijsen in het epicentrum van het kamp: de jeugdherberg van Erbach. De toon wordt gezet als na een duurloop en teambuildings-oefeningen een nieuw onderdeel op het menu staat, wat het hele kamp op zijn kop zet. Spelleider Gertjan gooit een heus moordspel op tafel, dat meteen erg serieus wordt opgevat door de potentiële moordenaars. Het reglement is simpel: je krijgt een kaartje met een naam van een teamlid en die moet je zonder getuigen vermoorden. Dit idee sloeg als een bom in bij de groep en zorgt voor een nog actievere werkhouding. In een sprint-à-deux bleven Tijn en Sam B. over en had eerstgenoemde het lootje gelegd.

Door de vele regen in Hessen moesten de sporters op de maandagavond uitwijken naar binnen voor een geïmproviseerde barbecue. Het weer deerden Gertjan en Jerrel niet, want die namen de ondankbare taak op zich om in de regen het vlees te grillen. Op dinsdagmiddag presenteerden de werklui van ons onderkomen zich en konden we daar aanschuiven voor de broodnodige voeding. Dit was zeker nodig, want die middag stond er een pittige baantraining op het programma. Tot vreugde van de T&F-ers was de atletiekbaan gauw gevonden en konden we zonder te veel wandelmeters beginnen aan de loopafstanden. De jonge talentjes kregen 600-tjes voor de kiezen, terwijl de ouderen hun vorm bewezen op de kilometer. De frisse benen maakten in de namiddag plaats voor gevoelige kuiten en ook voortekenen van fikse spierpijn werden gegeven. Desalniettemin stonden de jongsten na de training klaar voor een potje voetbal.

De volgende inspanning moest worden geleverd in de bossen van Erbach. Een steile beklimming boezemde de atleten angst in de benen. Deze, op voorhand gevreesde, kuitenbijter, moest een keer of tien worden bedwongen. Het melkzuur kwam halverwege de training al bij de atleten uit de oren maar natuurlijk brachten alle atleten de training tot een goed einde, wat het groepsgevoel nog maar eens versterkte. De deelnemers aan de heuvelsprintjes concurreerden als in een 1500 meter finale en liepen werkelijk het snot en opspattend modder voor ogen. Nadat iedereen was uitgerust aan de bosrand van het meer konden de sportievelingen in duurlooptempo weer terug naar de jeugdherberg, waar een warme lunch op de planning stond. 

Die middag bleven de hardloopschoenen in de kast, want toen werd ruimte gemaakt voor wat ontspanning. De AVA ’70-lui trokken naar het plaatselijke zwembad, waar ze heer en meester waren en hun spring- en zwemkunsten konden laten zien. De krachttrainingen van Mees kwamen tevens goed van pas, want de enthousiastelingen stonden in de rij om als gewichten de lucht in te worden gegooid. Nadat even na zevenen de honger werd gestild met broodjes knakworst, werd de verjaardag van onze Tim gevierd. De goedgemutste 12-jarige werd overvallen met taart en cadeaus en hoefde vanzelfsprekend even later niet mee naar de supermarkt.

’s Avonds konden we genieten van een vermakelijke presentatie over placebotape, verzorgd door Europees kampioen Obstacle Run Barend Westervelt. Zijn fascinatie over het Amerikaanse wondermiddel tegen spierpijn werd niet altijd even serieus opgevat en leidde tot een beginnende bonte avond met reclameslogans. De vier ‘overlopers’ binnen het stel werden nog even aan de tand gevoeld over hun leus ‘helden van de toekomst’. (De studenten gaan elk jaar mee op kamp omdat ze oorspronkelijk lid van buurtvereniging Atletico ’73 waren, echter verlaten ze achter elkaar – om onduidelijke redenen – deze sympathieke vereniging). “Helden van de toekomst? Dat moet nog maar blijken!”, was de gevatte opmerking van ondergetekende. Gitaristen Jop en Stef vermaakten de groep met muziek en kregen vooral Jerrel luidkeels aan het meezingen. Na een korte lachtherapie verzorgd door het duo Wamelink en Balke, werd de pret gedrukt met een enkeltje naar bed.

De vrijdagmiddagtraining was vrijgemaakt voor Barend, die een uurtje bootcamp had ingelast. Voor de eerste oefening verplaatsten we ons naar de klimwand bij de herberg, waar de armen werden versterkt. Buikspieroefeningen, hardlopen, balstoten: het kwam allemaal aan bod bij deze krachtsinspanning. Met een zware kruiwagenrace verplaatsten we ons door de straatjes van Erbach, totdat er een flinke puist opdoemde. Opperbaas Barend verdeelde de groep in tweetallen, die elkaar de heuvel op moesten tillen. Een enkeling zakte letterlijk door zijn of haar hoeven, tot hilariteit van de anderen.

De fanatieke C&D junioren, inclusief enkele anderen die zich daarbij voelden aangesproken, moesten noodgedwongen worden geremd en vanwege het hoge aantal (hoogte)kilometers werd op de dag van vertrek een alternatieve training ingelast. Terwijl de ouderen in de natte sneeuw de laatste hoogtemeters maakten in de vorm van een wisselduurloop, speelde de rest een potje Weerwolven. Dit onderdeel werd in actieve vorm afgewerkt, want er kon uiteraard geen uitzondering worden gemaakt en van de trainingsschema’s worden afgeweken.

In no-time had iedereen de spaghetti achter de kiezen en begon de motor van ons luxe vervoersmiddel te pruttelen. In een kleine 5 uur, inclusief een korte pauze bij de Subway, stapte de delegatie weer uit bij de AVA ’70-basis en werden de ervaringen hoogstpersoonlijk gedeeld met het thuisfront. De atleten zijn weer klaargestoomd voor het nabije baan- en wegseizoen, waarbij de zware trainingen zijn vruchten moeten afwerpen.

Tijn Piest