De weg naar en in Egmond

Startnummer 8138 in Egmond is van Harro Rijnsaardt

Vorig jaar heb ik op deze site ‘de weg naar en tijdens Egmond’ beschreven. Ook aangegeven dat het voor mij een ‘traditional’ is. Sinds 2006 staat ie jaarlijks op mijn agenda en alleen 2010 heb ik gemist door meniscus sores. Gelukkig voor mij werd Egmond toen voor het eerst afgelast wegens gladheid op de snelwegen. Het is jaarlijks mijn enige lange afstand. Soms waren er wel plannen maar ja, dat voetbal hè.

1.45 is een richttijd die volgens mij haalbaar is maar ik weet ook dat ik daar mijn stinkende best voor moet doen door een (voor mij) intensieve voorbereiding. De Kramprun is daarvan het begin. Eerst snelheid en daarna afstand is het motto. Onder de 22 minuten was het uitgangspunt. Niet helemaal reëel maar er moet wel een uitdaging in een doel zitten. Ondanks dat alle omstandigheden perfect waren (wat is het daar toch mooi in Varsseveld!)  stokte de tijd op 23.49 minuten. Niet getreurd, de weg naar Egmond is nog lang en de mais moet nog van het land.

Zo kachelde ik door naar november. Vond zelf dat ik erg mijn best deed en zag een 1.45 gloren. Twee keer per week lopen, een keer 10 en een keer kort , over de maïsstoppels op het bouwland, afzien. Schitterend! November, de Boekeldercross, ingeschreven voor 4x en zowaar ook 4x gelopen. Tijdens de eerste editie kreeg een boomwortel ruzie met mijn enkel, die lelijk zwikte (winst voor de wortel). Doorlopen bleek te lukken maar al direct na afloop vochten kleur, pijn en vocht om voorrang. Door een lappenmand met ijs, kussens en tape ging het de volgende edities steeds beter. Ja, dus zelfs 4x meegelopen en via een 1.17 de laatste in 1.12 gelopen, chapeau!.

Met nog een maand te gaan kwam ik misschien wel onder de 1.45 uit in Egmond! Voetbal liep gewoon door, de resultaten waren en zijn, belabberd maar alles blessurevrij. Een klein unicum en het staafde mijn ‘onder de 1.45-gevoel’.

Na 4 zaterdagen 15 succesvolle kilometers te hebben gelopen (waarbij het beste resultaat een 2-nalaatste plaats was…) kon ik een week later, door een voetbalafgelasting, aansluiten bij een AVA-clubje dat naar ’s Heerenberg ging. 5 Weekenden achter elkaar 15 kilometer dus!  De voorbereiding die zondagmorgen was top. Een gratis ticket en gezelschap van de penningmeester-herself naast mij in de auto. Voor de start bravourde ik een toptijd waarbij Evelien aangaf ‘rustig aan te doen’.  Na 6 kilometer kwam ze mij voorbij en ik dacht dat ze sprintte. Toen er 2 kilometer later ook nog een hamstring begon te zeuren was het over. Immers geen risico voor Egmond. Een politiebusje bracht mij naar de finish. Dat genoegen had ik zelfs buiten het hardlopen nooit gehad.

Even een paar dagen rustig aan doen en dan kwam het weer goed, dacht ik. De hamstring dacht daar anders over en het gevolg was een 2-wekelijkse gang naar de verzorgers van AZSV en Sc Varsseveld. Het lopen lag 3 weken stil en thuis werd mij vriendelijk doch dwingend verteld dat er meer was dan Egmond. 3 Weken stilstand grenst voor mij aan weer opbouwen vanaf 5 km.  Jammer genoeg weet je bij een hamstring nooit hoever je precies kunt gaat tot ie weer ‘auw’ zegt.

Ik pers er rond Kerst en Oud&Nieuw 2x 17,5 km uit, die overigens belabberd gaan, een week voor Egmond lukt het om bijna 20 te lopen (zonder te wandelen) en daarmee ga ik er vanuit dat ik Egmond kan lopen. De 1.45 is ingewisseld voor 1.55.

John is er dit jaar ook weer bij. Heeft 5 dagen geleden besloten het te gaan proberen. Een pijnlijke rib zorgde voor twijfel maar met de juist pijnmedicatie moet het te doen zijn voor deze ex-marinier. Uit Varsseveld komen wisselende berichten. Harry, goed voor meerdere ‘Egmonds’ twittert enthousiast mee met ons (#roadtoEgmond) maar blijkt zich niet te hebben ingeschreven. Gelukkig bleek Hans-Jurgen zich aangemeld te hebben zonder dat iemand wist dat hij aktief hardloper was. Herbert is een vaste waarde en heeft in aanloop naar Egmond altijd een pijntje, griepje of andere blessure. Wij ouwewijven wat af samen. Gerhard is er ook bij, is New York misgelopen en compenseert dit met Egmond. Leuk dat dit jaar vanuit Aalten André Balke mee gaat lopen.

De avond voor Egmond begint het te kriebelen. Wat doe ik aan, wel of geen pasta morgenvroeg. In ieder geval is het gevoel goed en is er met de benen ook niets mis. Ik durf een 1.50 te laten noteren. Hoogmoed is wel vaker voor mijn val gekomen maar ja, doelen en uitdagingen hè.

Zondag: D-Day

Het wordt dus wel ontbijten met spaghetti, Herbert twittert ook een foto van een groot bord pasta. Zo maken wij elkaar een beetje gek.  Na een voorspoedige reis komen we alle bekenden tegen in de sporthal. De omstandigheden zijn perfect. Een zonnetje, rondom het vriespunt en de wind in de rug op het (lange) strand. Via via ben ik aan een prototype Graafschapshirt gekomen met shirtreclame voor Aruba. Geen idee of die sponsoring doorgaat maar ik trek er bekijks mee. Op menig balkon wordt spontaan “boere, boere” ingezet. Op het strand lopen diverse medelopers een stukje mee op met vragen over het shirt, de Achterhoek, De Graafschap en de link met Aruba. Ik probeer zoveel mogelijk vragen terug te stellen want praten en lopen vind ik niet ideaal. Het (redelijk harde) strand lijkt door alle aandacht wel een stuk  korter. Da’s mooi meegenomen. In ruim 50 minuten loop ik de eerste 10 km.

De opgang naar het strand en de heuveltjes die volgen halen mij uit mijn ritme. Ik durf niet voluit door te lopen en ga stapvoets de heuvels op. Ben bang dat mijn hamstring het niet aan kan. Eenmaal uit de duinen gaat het voorspoedig en rest nog slechts de befaamde en gevreesde Bloedweg. Ook hier gaat het niet hard. De laatste 1,5 kilometer wordt je door het publiek gedragen!

Helemaal leuk om, helemaal in Egmond “he Harro, zet ‘m op” te horen. Bedankt Inez! 200 Meter verderop denkt de commentator dat ik van Aruba kom: “die mijnheer uit Aruba, wat zal die het koud hebben” Ik passeer de finish in 1.52. Iets langzamer dan in mijn stoutste dromen maar sneller dan in de verwachtingen van de afgelopen weken. De hardloopvrienden zijn allemaal tevreden met hun eigen prestaties. Vriend John nog het meest; hij loopt ook 1.52 maar is toch ruim 40 seconden sneller dan ik. Een klein katertje voor mij maar ook het sein om 2014 in de agenda te zetten.

Via het thuisfront verneem ik dat Andre Balke 1.42 neerzet in zijn eerste Egmond. Een prestatie van formaat stel ik jaloers vast. Al met al weer een mooie belevenis, de plannen voor volgend jaar zijn al weer gesmeed. De dank bij mij gaat uit naar Joris, Ben en Peter, de verzorgers van AZSV en Sc Varsseveld!

Tot volgend jaar.

Harro Rijnsaardt