Verslag van de Montferlandse Herfstrun in Beek

Andre en Angelique

De Stichting Omloop Beek bestaat al vele jaren en eigenlijk organiseren ze al leuke loopjes door de Montferlandse bossen voor zo lang ik me kan herinneren. Afgelopen zondag stond de Herfstrun op de agenda en ik had er zin in. Na zaterdag als verkeersregelaar bij de Boekeldercross te hebben gestaan voelde ik me wel geïnspireerd om zelf drie rondes flink gas te geven. Het zou prachtig loopweer worden, fris en zonnig en het bos lag er mooi herfstig bij. Alle ingrediënten voor een succesvolle wedstrijd waren dus aanwezig, nu de uitvoering nog.

Voor de start was het een drukte van belang, in de uitslagenlijst zag ik later ruim 340 deelnemers, voor loopjes van SOB een hele goede opkomst. Iedereen had goede zin en ook heel veel mensen leken elkaar te kennen, er werd volop gekletst. Vanuit AVA’70 waren we met een man of zeven, zowel op de 7, de 14 als de 21 km hadden we deelnemers. De organisatie had alles goed in de hand en keurig op tijd verzamelde de hele meute zich in het startvak.

Alle afstanden startten tegelijk en het was de eerste kilometer best druk op de paadjes. Maar aangezien de route al vrijwel meteen uit een lang stuk behoorlijk vals plat omhoog bestaat werd de eerste schifting al snel gemaakt. Angelique en ik mochten drie rondjes lopen om de 21 km vol te krijgen en we begonnen dan ook relatief rustig. De benen voelden na de eerste kilometers en de eerste klimmetjes en afdalingen goed en zoetjes aan ging het tempo dan ook iets omhoog. Onderweg natuurlijk even zwaaien naar de vaste fotograaf, hopen dat er weer een mooie foto uitrolt…

We begonnen de ene loper na de andere in te halen en het risico was dan ook dat we hierdoor te enthousiast zouden worden en ons vervolgens compleet op zouden blazen. De eerste ronde kwamen we al door in een tijd die me best vlot leek. Afwachten of we dat vol konden houden. Angelique was van plan om zo lang mogelijk bij te blijven, maar zag er in de tweede ronde nog zo fris uit dat ik me afvroeg of ik het wel bij zou kunnen houden. De klimmen voelde ik best goed in de bovenbenen, nog een restje vermoeidheid na mijn 5-daagse avontuur in Portugal. In de afdalingen kon ik echter goed tempo houden terwijl ik toch het gevoel had dat ik daar wat herstelde. Dat, en het feit dat we nog steeds mensen inhaalden, gaf de burger moed en ik besloot dan ook om zo lang mogelijk door te gaan op hetzelfde tempo.

Bij het passeren van de finish van de tweede ronde zag ik Bianca en Wim al uitpuffen in het zonnetje. Beetje jaloers was ik dat zij al klaar waren, want ik voelde al wel dat de derde ronde geen gemakkelijke zou worden. Aan de ademhaling van Angelique hoorde ik wel dat het bij haar niet veel beter was. Maar wie niet waagt die niet wint, dus ik besloot gewoon door te zetten in hetzelfde tempo en te kijken hoe ver we zouden komen.

De lange klim in de eerste kilometer deed me ernstig twijfelen aan de haalbaarheid van mijn plan, ik had het idee dat mijn bovenbenen totaal blokkeerden. Het deed gewoon pijn. Maar gelukkig haalden we het hoogste punt net voor het echt erg werd en kon ik weer een beetje bij komen. Inmiddels hadden we ook gezelschap gekregen van een derde loper. Hoewel we hem helemaal niet kenden kregen we al snel een goede samenwerking en zo stimuleerden we elkaar nu samen naar een hoger niveau. Opgeven en tempo laten zakken was hierdoor eigenlijk geen optie meer.

Zo liepen we als een geoliede machine heuvel op, heuvel af. Ik was een beetje de machinist van de trein en hield het tempo vlak. Onze nieuwe teammaat was de stoker en voorkwam dat we inzakten en Angelique had het even wat moeilijk en hing als een wagonnetje aan de trein. Ondanks het feit dat mijn benen volliepen kon ik het ritme en het tempo toch vasthouden, al was het dan wel op het scherpst van de snede. Ieder klimmetje moest ik even op de tanden bijten en in de afdaling kon ik dan net genoeg bijkomen voor het volgende klimmetje.

Zelfs de laatste kilometers lukte het nog om tempo te houden, al kostte dat wel echt moeite. Voor mijn gevoel was het een bijna perfecte race, alles gegeven en bijna niets laten liggen. Een mooi schoolvoorbeeld hoe je met een groep beter bent dan alleen. Achteraf bleek ook dat we behoorlijk vlak gelopen hadden (37:14, 37:17 en 38:03), heel tevreden dus. Ook mijn loopmaatjes hadden allemaal goed gelopen met Wim en Angelique op een tweede plaats in hun leeftijdscategorie en Bianca zelfs een eerste plek.

Andre Bleumink