Scholtenpad 4e etappe: Ratum

De Steengroeve, de trots van Winterswijk

De 8 dagwandelingen van het Scholtenpad zijn tussen de 19 en 23 km lang, voeren door de fraaie buurtschappen van Winterswijk en gaan zoveel mogelijk over onverharde paden. Het gaat om 7 rondwandelingen en één wandeling van station naar station. Het doet het stadje Bredevoort aan en verder de buurtschappen rond Winterswijk zoals Woold, Kotten, Corle, Ratum, Brinkheurne, Miste, Huppel en het dorp Meddo. Daarnaast ook de kerkdorpen Vragender en Lievelde in de gemeente Oost Gelre. We willen proberen om ieder kwartaal één van deze tochten te gaan lopen.

Scholtenpad 4e etappe Ratum: maandag 27 februari 2023 (19.5 km)

Lente in Ratum 

Ons Scholtenpad-avontuur gaat in 2023 natuurlijk verder en we zijn inmiddels aangekomen bij de 4e etappe, die zou worden afgelegd op maandag 27 februari jl. Grote vraag vooraf was uiteraard hoe fit we uit de winterslaap zouden komen? Tuurlijk, de hardloopschoenen werden met grote regelmaat uit de kast gehaald, Geert verbleef zelfs voor een hoogtestage in Spanje, Theo liet bij AVA`70 wekelijks zien in topvorm te verkeren en ook koukleum Frank deed zijn uiterste best om het ranke lijf te trotseren aan de frisse buitenlucht. Echter is dit alles natuurlijk geen garantie dat het wandelen ook weer van een leien dakkie zal gaan. Gekozen werd voor een route waarbij de Wenterse buurtschappen Vosseveld en Ratum zouden worden doorkruist. Nou ja, gekozen… Geert bepaalt en de rest volgt trouw is eigenlijk een betere benaming.

Desalniettemin vertrokken we goedgemutst om een uurtje of 8 in de morgen naar ons startpunt, de Steengroeve, de trots van Winterswijk met een rijke historie. De totaal rustige omgeving werd op dit tijdstip al gelijk opgeschrikt door de aankomst van het Aaltense trio. Alleen al het gewoon parkeren van de auto is al een schouwspel op zich en gaat met een hoop tralater gepaard. Even rustig het vehikel langs de kant van de weg zetten is er niet bij. De chauffeur van dienst, Theo in dit geval, had zijn bolide keurig naar de rand van de afgrond gestuurd, maar hij had de motor nog niet uitgezet, of het commentaar begon al. Met name Geert bleef zeiken of dit nu wel zo`n verantwoorde plek was en dat Winterswijkers van huis uit slechte leu zijn, die alleen maar rottigheid uithalen. Pffff… en dat te bedenken dat de route een lengte had van 19,31 kilometer en er altijd minimaal  twee keer een afslag wordt gemist. Feitelijk geen best begin zullen we maar zeggen.

Afijn, de proviandbuidels werden op de rug geslingerd en er werd tred gezet. De temperatuur was eigenlijk best fris, maar met de zon erbij was het toch best aangenaam. Na een kilometer of wat passeerden we “de Koos Prinsveste.” Voor de kenners, de plek waar voetbalclub Vosseveld haar domein had. Ooit scoorde Geert hier bijna een hele mooie hattrick en was dit de plek waar het grote AJAX,  uit Breedenbroek overigens, met schrik in de benen en kramp in de buik naar toe afreisde. In 2017 stonden hier nog dik 537 hardlopers uit de hele regio aan de start van de Kroese Weversloop. Waaronder meer dan 50 AVA-janen, die ook nog eens 6 prijzen mee kaapten. Allemaal pure nostalgie, want de Vossen zijn dood en begraven. Wat nog rest zijn slecht 4 lichtmasten, een stuk veldomheining en een vervallen clubhonk. Slechts enkele vogels en een flink aantal mollen vormen de huidige bewoners van het ooit zo knusse sportpark.

De kilometers werden niet geheel stilzwijgend afgelegd. Met name Theo graaft flink in zijn geheugen en staat voortdurend aan. Regelmatig klinkt het “gosjemeine” als hij weer een anekdote oprakelt. Frank moet regelmatig zijn zakdoek uit de broekzak tevoorschijn halen. Niet dat het nu allemaal zo erg emotioneel is, maar de grijzende krullenbol heeft al een maand of 4 last van een loopneus en verslijt rollen papier en repen katoen om dit euvel de baas te blijven. Geert heeft heel andere problemen. Hij heeft net een fonkelnieuwe bril van de Action, maar zeker een keer of 6 lazert hem dit kleinood op de grond. De ene keer op de klinkers, een andere keer in de modder. Allemaal niet zo erg goed uiteraard voor de krasbestendigheid, maar Geert wijst het allemaal toe aan toeval en pure pech.

De drie slenterende raspaardjes hebben inmiddels ook de fraaie passage van de Ratumse beek achter zich gelaten, maar wat hebben ze daar van genoten. Het kabbelende water, het aanhoudende gekwetter van vogels, het getokkel van de bonte specht, gecombineerd met de aanblik van duizenden sneeuwvlokjes, vormde een aanslag op de gemoedstoestand. Met name Theo hield het bepaald niet droog en pinkte regelmatig een traantje weg. Het werd de hoogste tijd voor de lunch, maar vindt eens een plekje, waar drie totaal verschillende ego`s het unaniem over eens zijn. Een onmogelijke missie. Uiteindelijk lukte het dan toch, geleuf het of neet!

De actieve zorgmedewerkers Geert en Frank haalden hun broodje uit de rugzak. Geert, normaal gesproken toch zeker niet het luiste jongetje van de klas, had zich een zak met krentenbollen uit de diepvries gegrist en zonder ook maar iets te snijden of te smeren, was dit zijn proviand. Frank had zich al wat beter voorbereid, want hij had nog halvarine gesmeerd en zijn tijgerbolletjes belegd met 3 streppeltjes kaas. Het grote wachten was begonnen en heel demonstratief goochelde de nestor zijn broodzak uit de koeltas. Voorzichtig knoopte hij zijn toetje los en het water liep hem inmiddels al in de mond. Logisch overigens, want de bruine puntjes waren belegd met zalmmootjes. Ja, niet 1 maar liefst 3 mootjes per broodje. Geert en Frank keken elkaar aan en toen werd de blik naar Theo gericht. Glimlachend liet deze weten, dat het pensioengeld fors was opgekrikt en hij had besloten om zichzelf maar eens flink te verwennen. En toen werd het stil, want praten en zalm eten is natuurlijk geen geslaagde combinatie. Om het feestje helemaal compleet te maken, had Theo van thuis ook nog een hele fijne beker chocomelk meegekregen. Allemachtig wat zat dat kereltje intens te genieten.

De eindspurt werd ingezet en na nog een flink aantal klinkermeters, gravelstroken en zandpaden, gebeurde er in het zicht van de haven toch nog iets opmerkelijks. Theo, die overal toch best aardig de weg weet, zag ineens de ooit fameuze locatie ‘Lappenschaar’ voor zich opdoemen. Frank, die overal komt, maar niets kan of wil onthouden deelde de informatie en bedankte Theo voor de verstrekte toeristische informatie. Geert antwoordde stoïcijns, dat Theo er werkelijk geen zak van had begrepen, want de blikvanger was zeker niet Lappenschaar, maar een gewoon boerderijtje. Theo schudde zijn hoofd, maar bleef bij zijn bewering. Een nederlaag toegeven, komt immers in zijn woordenboek niet voor. Om zijn kompanen wat af te leiden, begon hij maar snel over zijn clubliefde voor Feyenoord en om vlak voor de finish de fijne sfeer niet te bederven, mocht de oude rot even helemaal los gaan over zijn Rotterdamse trots. Na exact 19,44 kilometer werd de Steengroeve bereikt en kon ook de vierde etappe worden bijgeschreven. We zijn inmiddels op de helft van het traject en er komen nog een aar hele fijne wandelparcoursen aan. Hopelijk een volgende keer in de korte bokse.      

Klik op de link voor enkele foto's

fotoalbum