Verslag van de clubkampioenschappen bij AVA'70 in Aalten - deel 1

Linda, Gerdy en Arja

Er valt nog veel te leren, dat is wel de conclusie na afloop van de zaterdagmiddag 7 oktober.

In een vlaag van verstandverbijstering heb ik me opgegeven voor de clubkampioenschappen. Samen met Arja en Gerdy gaan we strijden om de podiumplekken in de categorie V45, we zijn in ieder geval allemaal verzekerd van een podiumplek.

De meerkamp bestaat dit jaar uit de volgende vijf onderdelen: 100m sprint, kogelstoten, verspringen, speerwerpen en we sluiten af met een 1000 meter. Iets anders dan wat we normaal doen op een zaterdagtraining. Maar soms is het goed om even uit je comfortzone te gaan. Misschien hebben we nog goed verborgen talenten. Onbewust onbekwaam beginnen we dan ook aan de uitdaging zodat we aan het eind van de middag kunnen bekijken of we nu bewust onbekwaam of misschien toch bewust bekwaam zijn in de atletiek onderdelen.

Les 1: zorg dat je voor elk onderdeel andere schoenen hebt!

Wij hebben maar 1 paar hardloopschoenen, nou ja misschien 2, die oude meegerekend. De profs komen aan met tassen vol schoenen, voor elk onderdeel moet er weer gewisseld worden. Er zijn er zelfs die bij elk paar schoenen een eigen kledingsetje hebben volledig afgestemd op de schoenen.

Afijn wij staan aan de start voor de sprint zonder spikes, iet wat ongemakkelijk in de startblokken, want hoe moet dat eigenlijk en welk been voor? Gelukkig vallen we niet met ons gebit in de mooie rode baan en komen we van de plek. Onderdeel 1 is gelukt.

Les 2: bij de werpnummers goed schreeuwen, dan komt de oerkracht los!

Kogelstoten, thuis van dochterlief de uitleg gehad zoals zij dit ooit van een jeugdtrainer had geleerd. Kogel in je ene hand op je sleutelbeen leggen, andere arm naar voren, op je horloge kijken, gordijn los doen en stoten. En dus hard schreeuwen. En vooral niet vergeten om achterwaarts uit de ring te stappen want anders is alle moeite voor niets geweest, want worp ongeldig. Dat laatste in nog het lastigste. We hebben nog even geprobeerd of we de afstand van de 3 worpen bij elkaar op mochten tellen, maar de jury was meedogenloos.

Verspringen, het lijkt zo simpel. Je neemt een aanloop en probeert zover mogelijk die zandbak in te springen. Dat moet lukken. Alle ervaren springers  zijn de passen aan het uittellen om maar de juiste lengte van de aanloop te hebben. Overal staan de schoenen en hoedjes langs de baan. Wij zien een paar mooie Saucony’s staan en denken daar starten we om bij de volgende sprong te bedenken, een iets kortere aanloop kan ook wel. Terugkomend op les 1, nu was een ander paar schoenen best handig geweest. Overal gaat dat verrekte zand zitten.

Dan komen we aan bij het speerwerpen. Na een korte instructie van Gert Jan hoe we de speer moeten vast houden en iets met een hamer en een spijker begonnen we aan dit onderdeel. We hebben de jury niet te moe gemaakt, ze konden mooi vooraan blijven staan. Maar allemaal een geldige worp kunnen doen. Want ja wat heb je er aan als je loei ver gooit maar je aanloop toch te hard is en je alsnog voorover valt over de lijn? Juist: ongeldige worp.

Les 3: laat je niet intimideren door 16-jarige meisjes

Het laatste onderdeel is aan de beurt, de 1000 meter. Dit is iets wat dichter bij ons staat, dat doen we tenslotte op de baantraining ook regelmatig. In onze serie zijn ook een aantal 16-jarige meiden opgesteld. Na afloop van de Beeklaan-challenge postte een van deze meiden op Insta: zo vanavond even deze moeders ingemaakt. Eens kijken hoe deze meiden het op de 1000 meter doen. Het blijkt dat de moeders toch meer van de lange adem zijn en moeiteloos lieten we deze meiden achter ons.

De laatste les en belangrijkste les: je kunt altijd meer dan je denkt.

Ondanks dat we maar een paar schoenen hadden en onervaren aan de start stonden, hebben we alle onderdelen met verve doorstaan. Dus volgend jaar weer? Of we dan bewust bekwaam of bewust onbekwaam aan de start staan? Dan laten we maar in het midden. Gerdy en Arja, en alle anderen bedankt voor deze gezellige en leerzame middag.

Groeten Linda