Column: Erwin’s zin en onzin - deel 4

Op jacht naar record tussen mensenmassa!

“Rot dan op uit dit startvak klootzak en ga achteraan staan” Zwaar geïrriteerd luister ik naar een verhaal van een man achter me. Met veel enthousiasme zegt hij vandaag onder de 1.15 uur te willen lopen. Aan de andere kant staat een mannetje van nog geen drie turven hoog. Met veel geweld probeert hij een regenponcho in het achterzakje van zijn loopbroek te proppen. Hoofdschuddend kijk ik naar het merkwaardige tafereel. “Ik wil hem bewaren, maar hij past niet. Mijn auto staat in Lent, ik moet straks nog heel ver lopen”, mompelt het kaboutertje in gebrekkig Nederlands. Als ik om me heen kijk krijg ik een Spaans benauwd. Duizenden mensen staan als legkippen op elkaar om straks 15 kilometer te lopen. Ik heb een hekel aan die drukte, maar zo af en toe durf ik het aan. Ik richt mijn blik op mijn gloednieuwe ultralichte Adidasjes en verdrink in mijn gedachten. In één van mijn dagdromen vecht ik een spannend duel uit met Jesper van der Wielen. “Wie wordt de eerste Nederlander?”, schreeuwt de speaker. Met een uiterste krachtsinspanning druk ik mijn afgetrainde torso na 43.37 minuten als eerste over de finishlijn.

Een doffe knal brengt mij weer terug op aarde. Aan het geroezemoes en het geschuifel van de atleten te zien, moet dat het startschot zijn. Terwijl de wereldtoppers nu rond het 1 kilometerpunt lopen, passeer ik start/finish. Mijn Zevenheuvelenloop is begonnen. Ieder jaar schrik ik weer van de indrukwekkende mensenmassa. Terwijl ik drie heren inhaal, word ik aan de andere kant van de weg door zeven man gepasseerd. Overal waar ik kijk zijn lopers. De eerste kilometers vliegen voorbij. Door het lange stuk valsplat zijn deze kilometers alles behalve makkelijk. Aan het oorverdovende gepiep te horen is het 5 kilometerpunt op komst. Als ik het punt passeer staat er 20.09 minuten op mijn horloge. Dat was het dan dacht ik. Weg moraal. Ik heb immers het doel om onder het uur te lopen. Als je na vijf kilometer al boven het schema ligt, betekent dit normaal gesproken niet veel goeds. Eigenlijk heb ik er nu al helemaal geen zin meer in.

“Links water”, “AA-drink aan de rechterkant”. Daar is de eerste drankpost. Ik besluit om niks te nemen en loop met mijn chagrijnige kop gewoon door. “Hier heet water”, hoor ik een grapjas schreeuwen. Eventjes twijfel ik of ik hem niet op zijn bek moet slaan, maar toch besluit ik om stug door te stampen. In de verte hoor ik hard gejuich en geklap. Dit moet het begin van de legendarische zevenheuvelenweg zijn denk ik bij mezelf. Dit klopt. Toeschouwers staan rijen dik aan beide kanten van de weg. Het gejuich zweept me op en ik besluit iets te versnellen. Plots passeer ik mijn goede vriend en ex-ava’70 lid Thomas Luttikhold. Terwijl we elkaar normaal dood gooien met de meest onzinnige verhalen, blijft het nu bij een mager succeswensje. Mijn tank begint namelijk behoorlijk leeg te raken en ook Thomas barst volgens mij niet meer van de energie. “Erwin Wamelink!!!” Ik zit net lekker in mijn ritme als opeens de lange atletische gestalte van André Bruil opdoemt. Hij staat boven op een bultje om vanaf daar alles scherp in de gaten te houden. Aan de andere kant van de weg staan nog een aantal Avajanen die een dag eerder al ‘De Zevenheuvelennacht’ hebben meegemaakt. Ik steek even mijn hand in de lucht om mijn waardering voor de geweldige aanmoedigingen uit te spreken.

“Koffie links” Opnieuw zo’n lolbroek. Hoewel het tempo er nu goed in zit, twijfel ik opnieuw om een paar ferme tikken uit te delen. Wederom kan ik mezelf beheersen. Mijn horloge springt precies op 40 minuten als ik het tien kilometerbordje passeer. Terwijl ik het gevoel heb dat ik op hete kolen loop, (Ik merkte na twee kilometer al dat mijn keuze voor de dempingloze Adidas-schoentjes een foute was) is er weer hoop om onder het uur te lopen. Eerst nog die verschrikkelijke kilometers in Berg en Dal. Een aantal klote klimmetjes en een gemeen stuk valsplat. Na 13 kilometer is de ellende voorbij en duik ik de lange afdaling in. Mijn zelfmedelijden begint ernstige proporties aan te nemen. “Auw mijn voeten, ik kan écht niet meer.” “Je gaat het toch niet meer halen, neem alsjeblieft wat gast terug.” Dit zijn een aantal gedachten die door mijn hoofd heen spoken. Als ik de laatste bocht in vlieg is er nog één kilometer te gaan. 55.53 minuten staat er op mijn klokkie! Het kotsen staat mij inmiddels nader dan het lachen, maar ik weet dat het niet meer fout kan gaan. Bij het bordje van 250 meter schiet de kramp erin. Eerst mijn rechter bovenbeen, dan mijn linker kuit en vervolgens de rest van mijn benen. Met een verbeten blik en een piepende ademhaling passeer ik juichend de finish. “Loopt u maar even mee naar de rechtkant meneer, ik heb uw vast.” In de armen van een lief EHBO-vrouwtje begin ik te beseffen dat ik mijn doel heb bereikt! 59.35 minuten!

Ik  heb het gevoel dat ik een Olympische medaille heb gewonnen, maar even later word ik weer keihard met beide benen op de grond gesmeten. “Nijmegen mag ik een daverend applaus voor de winnaar, in een tijd van 42.14 minuten, Leonard Komon!!” Ach ja, verschil moet er zijn zullen we maar zeggen.