Gerrit Dijkslag's eerste wedstrijd in Tsjechië

Mooi eerste plaats in zijn leeftijdsklasse in Tsjechië

Wedstijden met een keerpunt hebben niet mijn voorkeur en deze sla ik ook meestal over. Hoe komt het dan dat ik nu aan de start sta bij een wedstrijd met maar liefst negen keerpunten en niet bij de Engbergenloop, die vandaag ook gehouden wordt? Dit komt door mijn werkgever, de hoofdsponsor van de Kramp Run. Doordat onze vestiging in Tsjechië gaat verhuizen, mag ik daar de telefooncentrale en de telefoonlijnen verhuizen. Na een reisdag op donderdag en de verhuizing op vrijdag en zaterdag, hebben mijn twee collega’s en ik de zondag voor ons zelf. Op het wereld wijde web had ik gezien dat er op een uurtje rijden van ons hotel een klein wedstrijdje was die dag.

In Nederland al met de organisator gemaild, maar daar alleen als antwoord op teruggekregen dat hij geen Engels kon, dat beloofde niet veel goed. ’s Morgens scheen de zon en samen met beide collega’s vol goede moed in de auto naar Olomouc gestapt. Dankzij de TomTom verliep deze reis zeer voorspoedig en ruim op tijd stopten we precies voor het café waar de inschrijving en start zouden zijn. Het start bordje stond er al, dus wisten we dat we goed zaten. We waren nog maar net uit de auto gestapt of er kwam van de andere kant een wat oudere man al hardlopend aan. Bij het start/finish bordje drukte hij zijn stopwatch in en slaakte een tevreden zucht. Toen hij ons zag staan begon hij een heel verhaal in het Tsjechisch af te ratelen waar we uiteraard niets van begrepen. “Sorry, I only speak English”, was mijn antwoord. Niet begrijpend keek hij ons aan. Met handen en voeten werd duidelijk dat hier inderdaad de wedstrijd was, dat de start over 5 kwartier zou zijn, en samen met de eveneens alleen Tsjechisch pratende caféhouder werd ik door het café geleid, waar achter een soort sporthalletje was met enkele wc’s, kleedkamer en één enkele douche. Weer buiten gekomen haalde de oude baas een tafeltje en stoel uit het café en een accu uit zijn auto. Hier werd de tijdklok op aangesloten. Verder kwam er nog een laptop en een doos met startnummers tevoorschijn. Ik kreeg een papiertje met potlood in mijn handen gedrukt, waar ik mijn naam, geboorte jaar, email adres en club op moest schrijven. Na dit gedaan te hebben leverde ik dit samen met omgerekend 3,50 euro weer in en met moeite, want de zon scheen fel op het schermpje van de laptop, werd dit ingevoerd en kon ik aan mijn eerste Tsjechische wedstrijd deelnemen.

Tijdens het inlopen hoefde ik alleen maar de “red arrows on the street” te volgen en zou ik na 1,3km weer bij het café zijn, voor de wedstrijd zou dit traject vijf keer afgelegd moeten worden, of te wel een totale afstand van 6,5km. Al gauw merkte ik dat dit niet het meest attractieve parcours was welke ik al eens gelopen had. Gewoon 650 meter met een paar bochten de ene kant op, dan omkeren en weer terug tot de pion bij het café en dat dan vijf keer, je moet er maar opkomen. Kwam nog bij dat het hier en daar erg smal was. Verbaasd vroeg ik met af hoe dit dadelijk goed moest gaan. Terug bij mijn supporterende collega’s was het al iets drukker geworden en was onze oude baas druk de wedstrijdreglementen aan het uitleggen, ik ging stoer door met mijn rek en strek oefeningen en hoopte maar dat ik niets belangrijkst miste, want hij ratelede maar door. Ondertussen was hem ook een grote pul bier overhandigd, welke in een even hoog tempo leeg raakte, als dat hij praatte. Aangezien hij de enige man van de organisatie bleek te zijn, ging de inschrijving er gewoon bij tussendoor. Toch loste deze zelfde man, keurig op tijd om 14:00 uur het startschot en vloog met name de jeugd vol op het eerste keerpunt af, na deze snel gerond te hebben kwamen we alweer bij het volgende keerpunt, voor het café, aan. Hier lag ik op de 9^de plaats. In de volgende twee ronden kon ik me opwerken naar de derde plaats met een stel hijgende Tsjechen in mijn nek. Twee daarvan konden me nog passeren, terwijl we flink moesten oppassen voor tegemoet komende lopers en lopers die we op het korte rondje aan het inhalen waren. Toch was dit een hele belevenis, lopen in een land waarin je niemand verstaat, laat staan kent en in een totaal vreemde omgeving. Maar de zon scheen lekker, ik liep in mijn korte broek en AVA hemdje en gezien de omstandigheden ging het nog redelijk hard ook. Uiteindelijk werd ik vijfde in 24:39 min. Met negen keer bijna stilstaan.

Na echt op zijn Oost-Europees gedoucht te hebben, namelijk ijskoud, bleek ik op mijn startnummer een bord heerlijke soep en onbeperkt broodjes te kunnen krijgen. Uiteraard liet ik me dit goed smaken. Toen de oude man tijdens de prijsuitreiking iets begon te mompelen en mijn kant uitkeek, bleek ik in mijn leeftijdsklasse eerste te zijn geworden en mocht ik naar voren komen om een groot stuk chocolade in ontvangst te nemen. Deze heb ik later met mijn collega’s in het hotel opgegeten. Deze wedstrijd was een heel verschil met de soms overgeorganiseerde wedstrijden in Nederland, hier kan een auto tijdens het aftellen voor de start gewoon nog tussen de opgestelde atleten doorrijden, het aftellen begint dan gewoon opnieuw en ook van een kerende auto midden op het parcours kijkt niemand raar op. Zo werd een gewone zondagmiddag nog een leuk avontuur en staat Tsjechië ook op mijn lijstje van landen waar ik een wedstrijd heb gelopen.

De oude baas haalde een tafeltje en stoel uit het café en een accu uit zijn auto, hier werd de tijdklok op aangesloten