Foto's en verslag van de 1e tocht van het Safari Joggen op de Veluwe

Staand Andre Bruil, Denis Woeltjes, Frank Roos, Geert Wevers en Patrick Ikink. Zittend Sabine Ikink, Ankie Bruil en Anita Roos

Vanmorgen om 4.15 uur zijn we vertrokken voor een schitterende safari tocht van ruim 16 kilometer met 8 atleten en een gids over de Veluwe. Wat een mooi gebied en wat een wild, meer dan 200 reeën, edelherten, wilde zwijnen en runderen hebben we gezien. Daar ga ik in de toekomst nog eens vaker 's morgens heen, prachtig. Na afloop van de tocht hebben we genoten van een heerlijk ontbijt bij de familie Roos.

PUUR GENIETEN VOOR AVA`70- ATLETEN BIJ  SAFARI-JOGGEN

Het is zaterdagochtend 04.12 uur, als een 8-tal atleten zich bij het clubhuis van AVA`70 meldden voor een bijzonder avontuur, namelijk safari-joggen. Tijdens een duurloop op de Veluwe is het de bedoeling om wild te spotten en het groepje vroege vogels durfde deze uitdaging wel aan. Er werd koers gezet richting Arnhem om te verzamelen op een parkeerplaats, waar de gids van de organisatie zich bij de Avianen zou gaan voegen. Tijdens dit rustmomentje werden er in korte tijd toch een paar taferelen waargenomen, die geheel andere hobby`s verraden dan hardlopen. Mocht u benieuwd zijn naar meer details…. Andre Bruil kan er van alles over vertellen. Afijn, nadat Erik Hesselink zich aan de groep had voorgesteld als wildkenner, ging het naar de startplek van de route, die zich aan de rechterflank van de Veluwezoon bleek te bevinden. Even snel omkleden, de beentjes oprekken en bepakt met twee verrekijkers ging de club op pad.

Na exact 219 meter ging het al gruwelijk mis. Geert Wevers was een beetje aan het pielen met zijn cameraatje, zag een stronkje van een kleine 7 centimeter hoog over het hoofd en klapte voor de grond. Anita Roos, die kort achter hem liep, had niet eens de tijd om zich te bedenken en lazerde in volle vaart over onze huisfotograaf heen. Toen beide nog bleken te bewegen, was het natuurlijk lachen geblazen. De gids schudde buiten het oog van de camera even zijn hoofd en vroeg zich ongetwijfeld af, met welk zooitje ongeregeld hij deze ochtend op pad was gestuurd. Een Schotse Hooglander, die 25 meter verderop stond te grazen had zich het voorval bekeken en kon zijn ogen ook al bijna niet geloven bij het zien van deze onbenulligheid. De route werd echter toch maar vervolgd en het was de bedoeling om even stil te zijn, zodat het wild al niet bij voorbaat de hoeven zou nemen. Een onmogelijke opdracht voor Patrick Ikink zo bleek. De Barloer keek zich de ogen uit bij het zien van al dit natuurschoon en dacht dat het de bedoeling was om elke Hooglander persoonlijk een goede morgen te wensen.  

Na 650 meter hield de lopende karavaan halt op de plaats. Aan de rechterzijde lag een zeer uitgestrekte vlakte en het was net of al het wild zich hier verzameld had, om de club atleten te komen bekijken. Naast tientallen Schotse koeien, huppelde er ook een kudde wilde zwijnen rond. De gids gaf ons de verrekijkers en noemde ons waar we vooral moesten kijken. Hij gebruikte daarbij de stand van de wijzers van de klok en dat was voor menigeen al bijna teveel gevraagd. Omdat het verder rustig was, gunden de dieren ons de tijd om te spotten. Roedels edel- en damherten  en omgekeerd graasden er, jogden over het veld en trokken zich van onze aanwezigheid erg weinig aan, gelukkig maar. Erik Hesselink gaf aan, dat het maar zelden voorkomt, dat er zoveel wild op korte afstand waarneembaar is. Hij wist natuurlijk niet welke staat van dienst de lopers en loopsters hadden, want dan had hij dit vast niet gezegd.

De route werd vervolgd, maar de grote stroom herten en zwijnen zorgde ervoor dat het tempo niet omhoog ging, sterker nog, de rustmomenten hadden de overhand. De vlakte werd afgebogen en een mooi glooiend pad doemde voor ons op. Na 3789 meter volgde het volgende spotmoment, waarvoor de hele meute overigens wel op de knieën moest. Op het pad was een hagedisje druk doende zich lekker te nestelen in een zelf gegraven kuiltje. De zon scheen precies op dit fijne plekje en het kronkelende diertje wilde net beginnen met een zonnig momentje rust. Een paar fotootjes en weg was het gezelschap weer. Smalle paden en akelig smalle grindstrookjes wisselden elkaar regelmatig af en het was natuurlijk best spannend wie de volgende zou zijn die met de neus over de grond zou schuiven. Een prachtig mooi zandspoor was er tussen de groene bomen getrokken, waarop we rustig onze route konden vervolgen en het tempo werd iets opgeschroefd. Het was immers al 06.15 uur, dus alle aanleiding voor wat snelle kilometers. De volgende kolonie dieren kondigde zich aan, al was stoppen geen optie. Het bleek immers om een groot aantal kuddes muggen te gaan en die zorgden er automatisch voor dat de groep niet of nauwelijks stil viel. Slechts voor een kleine sanitaire stop werd er lichtjes ingehouden. Het vogelgehalte nam in dit tussenstuk enorm toe. Spechten, eksters, merels, vinken en een enkele koekoek… je zag ze soms niet eens, maar horen deed je ze des te beter.

Het hoogste punt van ons traject op ruim 100 meter werd bereikt via een langzaam omhooglopend pad en de afdaling kon beginnen. Bijna tenminste, want ineens kregen we een nieuw natuurverschijnsel, tenminste voor ons. Langs de schors van de boom groeiden gipskleurige paddenstoelen omhoog en  een enkele onnozele ziel riep, dat dit waarschijnlijk bedoeld is voor kabouters om naar de top te laten klimmen. Even werd gekeken of onze gids dit domme geklets had opgevangen, maar dit bleek gelukkig niet het geval. De weg naar beneden was er eentje waarbij vooral onze trail-deskundige Dennis Woeltjes zich geheel kon uitleven. Hij twijfelde nog even om zijn shirt uit te doen, want deze pure natuurliefhebber loopt graag in zijn blote bast, maar dit keer kon hij zich uitstekend inhouden. Het zou onze reputatie natuurlijk een enorme deuk hebben opgeleverd. Zelfs in de slotfase gebeurden er nog een aantal opmerkelijke gebeurtenissen. Opeens dook er zomaar een kudde damherten voor ons op en de verrekijkers werden weer ingesteld. De lopende groep naderde de kijkende groep en het was wachten op het moment dat er zich een splitsing zou voordoen. De kleine en waarschijnlijk jonge herten namen een wijs besluit en staken over. Het schouwspel was voorbij toen er nog een hele grote volgde, die het spul op het juiste pad moest houden. Sabine Ikink stopte abrupt, sloeg haar hand voor de mond en riep in pure extase: “Oh, wat een joekel!”  Goed, het was een groot exemplaar, maar deze reactie leek lichtelijk overdreven. 

De gids werd een beetje stiller en achterin de groep ging het praatje rond, dat de beste man de route kwijt was. Er volgde wat geslinger door kleine bosjes, een groot pad werd linksaf genomen en later weer rechtsaf, maar verderop was de eindstreep echt wel in zicht. Nog een laatste natuurschoon reptiel dook op, namelijk een slang van een dikke 28 centimeter. Het bleek te gaan om een hagelworm, die speciaal voor deze gelegenheid gerekend mag worden tot de slangachtige soort. Anky Bruil haastte zich met gezwinde spoed naar de vondstplek, maar toen ze hijgend en zwetend aankwam, bleek het beestje te zijn verdwenen tussen takken, bladeren en gras. Wat een pech…. De eindstreep was getrokken na 16,39 kilometer en werd door het achttal met gemak gehaald in een tijd van net boven de 2 uur. Voor 1 keer werd het sleurende tempo ingeruild voor het pure genieten. Het verblijf in de grootste dierentuin van Nederland op de Veluwezoom op dit vroege tijdstip was de moeite dubbel en dwars waard. Er werd op hartelijke wijze afscheid genomen van onze gids, Erik Hesselink,  die ons via een prachtige route door de natuur leidde, waarvoor onze warme dank.

Het feit dat het 8-tal leden van AVA`70 op deze schitterende ochtend een enorm aantal dam- en edelherten, Schotse Hooglanders en wilde zwijnen kon spotten is puur geluk en biedt dan ook geen enkele garantie voor een volgende keer. Of zou het gezien de samenstelling niet helemaal op toeval berusten…….De safari-trip werd afgesloten met een gezellig ontbijt om de verloren calorieën weer aan te vullen en na te kletsen. Ook dat was overigens puur genieten.   

Deelnemers: 1.Andre Bruil, 2.Dennis Woeltjes, 3.Anita Roos, 4.Sabine Ikink, 5.Anky Bruil, 6.Patrick Ikink, 7.Frank Roos, 8.Geert Wevers       

Klik op de link voor de foto's

fotoalbum

Frank

Wild spotten

Even uitrusten

Erik Hesselink, onze gids