Column: Erwin’s zin en onzin - deel 83

Luuk te Brake ontroerd door recorddeelname! 

Het is 2e Pinksterdag, 06.45 uur in de morgen. Met kleine oogjes strompelt Luuk te Brake van de trap. Slaapdronken pakt de vrolijke hovenier de koffiepot, een pak met filters en negen thermoskannen uit de voorraadkast. Hij zet de radio aan – 100% NL. Hij heeft mazzel, zijn lievelingsnummer wordt gedraaid. ‘Manuela’ van Jacques Herb. Swingend staat hij achter de druppelaar. Tot zijn genoegen loopt de koffie er lekker vlot door. Het is een belangrijke dag voor Luuk. Hij heeft van Geert Wevers, zijn mentor binnen Ava’70,  de opdracht gekregen om de jaarlijkse Pinksterloop te organiseren. Luuk vindt het erg spannend.

Om 07:15 uur, komt vader Jan even poolshoogte nemen in de keuken. Hij kijkt tevreden naar zijn oudste zoon, terwijl hij gulzig een krentenbol naar binnen stouwt. Jan moet al vroeg de deur uit om het parcours van de Gerard Tebroke Memorialloop op te meten. Om 09.25 uur zet Luuk de laatste thermoskan achter in zijn busje – een Citroën Berlingo 1.9 D. en rijdt naar huize Wamelink. Erwin staat al ongeduldig onder de carport te wachten. Samen vertrekken ze richting de Hamelandbaan. Als ze bij het moderne sportcomplex aankomen, kunnen ze direct aansluiten in de lange stoet met auto’s, het is een drukte van belang. ‘De karavaan’ spoedt zich richting het Duitse Dingden voor Luuk’s Pinksterloop.

De organisator spreekt de 74 deelnemers als een echte poëet toe. Hij vertelt op geheel eigen wijze het Pinksterverhaal en in een emotioneel relaas geeft hij aan hoe belangrijk deze dag voor hem is. Na deze mooie woorden worden de atleten in twee groepen verdeeld. Één groep loopt vijftien kilometer, onder leiding van Björn Weier. De andere groep loopt onder aanvoering van Jan-Hendrik Ingenfeld ruim tien kilometer. Luuk houdt in grote lijnen het overzicht. Hij pendelt heen en weer tussen de groepen. Het wachten is nog even op Jan te Brake en zijn kompanen. De parcoursmeting is uitgelopen en helaas voor hen, ‘de tour wacht op niemand’.

In Weiers groep drukt Sabine Ikink het gaspedaal steeds dieper in. Als Luuk er iets van zegt is Sabine zichtbaar op haar teentjes getrapt. Als de blonde snelheidsduivel zelf het eerste ‘slachtoffer’ wordt van haar eigen tempo, neemt Martin Hengevelt het stokje over. Martin staat erom bekend dat hij zich nooit aan de snelheid houdt. Slechts een enkeling, waaronder Jerrel Balke en Yvonne Reusen, kunnen het tempo van de afgetrainde Dinxperloër volgen. Ankie te Brake, moeder van, is degene die het tempo in de andere groep strak houdt. Zij heeft van zoonlief de opdacht gekregen om na afloop de broodjes te smeren en hier wil ze ruim de tijd voor nemen. Marco van Rijs kan, vooral op de heuvels, het tempo amper volgen.

Alle deelnemers, sommigen met de tong op de schoenen, bereiken de finish. Zelfs Jan te Brake is met zijn metgezellen bij start/finish gearriveerd. Hij, Frank Roos en André Balke, hebben ruim 13 kilometer gelopen op het prachtige, geaccidenteerde en afwisselende parcours. Luuk komt zo trots als een pauw bij het eindpunt. ‘Zijn’ loop is meer dan geslaagd. Het internationale gezelschap geniet met volle teugen van de broodjes, de koffie en de chips. Het is een groot feest. Zoals het hoort, verlaat de kapitein als laatste het schip. Luuk vouwt eigenhandig de statafels in elkaar. Met een glimlach van oor tot oor stapt hij in zijn Citroën Berlingo 1.9 D. en rijdt fluitend huiswaarts