Scholtenpad 6e etappe: Brinkheurne en Kotten

Op het terras van de Gulle Smid

De 8 dagwandelingen van het Scholtenpad zijn tussen de 19 en 23 km lang, voeren door de fraaie buurtschappen van Winterswijk en gaan zoveel mogelijk over onverharde paden. Het gaat om 7 rondwandelingen en één wandeling van station naar station. Het doet het stadje Bredevoort aan en verder de buurtschappen rond Winterswijk zoals Woold, Kotten, Corle, Ratum, Brinkheurne, Miste, Huppel en het dorp Meddo. Daarnaast ook de kerkdorpen Vragender en Lievelde in de gemeente Oost Gelre. We willen proberen om ieder kwartaal één van deze tochten te gaan lopen.

Scholtenpad 6e etappe Brinkheurne en Kotten: maandag 7 augustus 2023 (18.9 km)

Landloperij door de Brinkheurne

Natuurlijk kleeft aan ook deze 6e etappe van onze wandeltocht weer een verhaal. Dit keer al voordat er ook nog maar een meter was gelopen. Na mooie afleveringen in de herfst, de winter en het voorjaar met fijne omstandigheden, zou het dit keer pas echt genieten worden in de zomer. Korte bokse aan, beetje sunmilk op de snuit en sjoksen maar. Nou niet dus….

Onze eerste afspraak voor deze 6e Scholtenpadwandeling stond gepland op 24 juli, maar de regen bleek op deze dag een flinke spelbreker te zijn, want het water werd met bakken naar beneden gesmeten. Opvallend genoeg is het daarna eigenlijk niet meer droog geweest. Het water gulpt hier en daar bijna over de rand van de beek, terwijl ook het water van de Slingeplas bijna Bredevoort inloopt. “Aalten aan Zee” werd er ooit door een aantal malloten geroepen en je ging bijna geloven dat het waarheid werd. Frank meende zelfs gehoord te hebben dat een plaatselijk timmerbedrijf al was begonnen met het bouwen van de Ark van Noach. Hij kraamt zoals bekend wel vaker onzin uit, dus deze opmerking werd door zijn vaste kompanen, Geert Wevers en Theo Stronks niet echt serieus genomen. Echter ook bij de 2e poging, op maandag 7 augustus jl. stroomt het water wederom in volle vaart door de straten. Ondanks dit beroerde vooruitzicht werd besloten dat het toch maar moest gebeuren. De route zou het trio richting de Brinkheurne voeren en zeker was, dat het wel eens een baggerronde zou kunnen gaan worden. De totale lengte zou uit moeten komen op 18,6 kilometer, de foutief gelopen stukken niet meegerekend. En natuurlijk zou er dus in ieder geval een plusje bij de afstand aan meters komen…..

De stemming was eigenlijk best wel goed, al had het er alle schijn van, dat de wandelvrienden rekenden op een slopende en zeer langdurende tocht. Zo had Geert zijn douchespullen bij zich, inclusief shampoo en deodorant. Theo had ook al niets aan het toeval overgelaten en had voor minimaal 36 uur aan proviand bij zich, waaronder rozijnenbollen, bruine broodjes met salami, een tros bananen en een geheim drankje, waarvan hij de samenstelling angstvallig geheim houdt. Frank stond met twee dagen goed humeur garant voor de nodige mentale bijstand, al is het de vraag of je daar bij deze beroerde omstandigheden veel aan hebt.

Om een uurtje of 8 minuten na half negen werd besloten om te gaan starten en na exact 68 meter was het clubje al uitgedund. Theo was zo verschrikkelijk blij met zijn nieuwe , fris gekleurde blauwe sneakers, dat hij continu naar zijn fraaie stappers liep te gluren. Dit zorgde ervoor dat hij koersdirecteur Geert totaal negeerde, deze links liet liggen en lopen, terwijl hijzelf de weg rechtdoor vervolgde. Tsja, en dan is de irritatie gelijk snel geboren. Het gekaffer begon direct al en dan weet je, dat het weer een lange dag gaat worden. Gelukkig werd de discussie in de kiem gesmoord, doordat een bloedmooi mokkeltje passeerde en alleen al door haar verschijning verstomde het geneuzel direct.

Via het centrum van Wenters ging het naar de buitenwijken, waar het nog opvallend stil was. Het plenzen nam weer ernstige vormen aan en het olijke drietal besloot onderdak te zoeken en vond dit in een kleine overkapping waar plaats was voor twee. Dus dan maar lepeltje, lepeltje. Een buurman zag zich het schouwspel aan en bood koffie als bonus aan. Theo bedankte in zijn beste dialect voor het aanbod en ook dit zorgde natuurlijk weer voor de nodige hilariteit. Na een minuut of 1 schuilen werd de etappe vervolgd, alras het buitengebied bereikt en daar wordt je als echte natuurliefhebber toch wel weer vrolijk van. Weer of geen weer. Het blad leek groener dan ooit, de paddenstoelen schaamden zich niet voor het feit dat het pas begin augustus was en toonden zich in alle kleuren en maten. Plots werd de pas verkort en gingen alle 6 ogen in de richting van een klein weilandje. Tegen de bosrand stond op een metertje of 40 een zwarte ree ons aan te gapen. Het natuurlijke wonder stond er vrij stoïcijns bij en maakte bepaald geen aanstalten om er vandoor te gaan. Toen het prachtig glimmende dier na een minuut of twee nog niet had bewogen, vroegen we ons daadwerkelijk af of het een levend standbeeld was? Uiteindelijk besloot het fraaie exemplaar toch maar de hoeven te nemen en liep rustig in het bos in.

Beduusd van dit gebeuren, besloten we maar even een bankje te scoren voor een hapje en een sapje. De calorieën waren na een minuut of 10 weer voldoende aangevuld en dat was nodig ook. Wat volgde was een loodzware passage in de omgeving van de Steengroeve, waar op dat moment net Julia het hart van Romeo had verovert en het is natuurlijk altijd leuk om daar getuige van te zijn. Afijn, het drietal moest verder en Frank was vooruitgestuurd. De sukkel liep fluitend het bosgebied in, dat door de overvloedige regen was verandert in een grootse modderpoel.  Met enige regelmaat zakte de verkenner tot de hoeven in de bagger en dan wisten de volgelingen dat ze daar in ieder geval niet moesten lopen. Het traject van een kleine kilometer was gruwelijk slopend en het trio deed letterlijk en figuurlijk effen een jasje uit. De koperen ploert liet zich waarachtig na een afwezigheid van een dag of 8 ook weer eens even zien en de krekels lieten zich direct volop horen. Deze prettige omstandigheden maakten veel goed en Theo pakte dit fijne moment met beide handen aan om even heel groot nieuws te delen. Hierover later meer….

Op het terras van de Gulle Smid trakteerde de nestor zijn makkers op een overheerlijke cappuccino en werd het overige wereldnieuws nog even doorgenomen. Ja, menigeen denkt dat er op de tocht alleen flauwekul de revue passeert, maar dat is zeker niet het geval. Met name Geert houdt van diepgaande gesprekken en bespreekt het liefst onderwerpen die stof tot nadenken oplevert. Hierbij haakt Frank altijd als eerste af, want zijn kennis over alles wat zich buiten zijn comfortzone Achterhoek afspeelt is vrij beperkt.

Via een omtrekkende beweging kwam Wenters weer in zich, al moest er nog wel een flinke lus door het centrum worden gelopen. Het winkelend publiek keek raar op van de drie passerende padvinders, die het hoogste woord hadden. Na een dikke 18,9 kilometer wandelen kon de Garmin worden stopgezet en was de 6e etappe van het Scholtenpad weer met verve volbracht. De foto`s van deze landloperij door het kletsnatte Brinkheurnse land zijn weer een fijn aandenken aan een prachtig wandelavontuur! (FR)

Schuilen tegen de regen