Op weg naar King Alfred

Henrie en Andre

Ieder jaar kiezen Henrie en ik minstens één mooie uitdaging om gezamenlijk naar toe te werken. Vorig jaar hadden we ergens gelezen dat iemand in 2023 een event organiseerde op de King Alfred’s Way in Zuid-Engeland. Het betrof een (gravel-/MTB)route van maar liefst 350 kilometer die deze keer gelopen moest worden, maar er was ook een mogelijkheid om de ‘kids-distance’ van slechts 100 mijl te lopen. We hadden beide nog nooit in het zuiden van Engeland gelopen en 100 mijl was een afstand die nog op de bucketlist stond. Na enig overleg (ook met het thuisfront) besloten we ergens vorig najaar om ons gewoon in te schrijven. Voor de kids-distance, dat dan weer wel.

Begin van dit jaar leek het echter nog een onmogelijke opgave voor Henrie. Geplaagd door rugklachten strompelde hij bij vlagen rond, trainen was bijna onmogelijk. Ik had voor mezelf een redelijk gedegen schema opgesteld en maakte heel wat trainingsuren met of zonder diverse trainingsmaatjes. Gelukkig beleefde Henrie een miraculeuze wederopstanding toen de temperatuur weer steeg en de dagen langer werden. We deden samen diverse mooie trainingstochten in binnen- en buitenland en dat was op zich al genieten. Ik had nog nooit eerder zoveel kilometers en hoogtemeters verzameld als dit jaar, dus ik had het idee dat het mogelijk zou moeten zijn om te finishen.

Vrijdag 11 Augustus vertrokken we vanuit de Achterhoek naar Reading. ’s Morgens waren de lopers van de 350 km al begonnen en dat konden we gedurende de dag mooi volgens via de tracking website. Na het inchecken in het plaatselijke Ibishotel gingen we even een stukje cultuur snuiven. Reading is een typische Engelse forensenstad, waarschijnlijk heel veel mensen die elke dag met de trein richting London gaan om toch wat rustiger te kunnen leven in de provincie. Enorm multicultureel, met mensen uit alle uithoeken van het vroegere Britse Empire. We keken ons de ogen uit door de veelheid aan eettentjes en andere zaken, maar belandden uiteindelijk toch met een pint lager op het terras van een typisch Britse pub…

Na een rustige nacht en een Engels ontbijtje liepen we de volgende ochtend richting de start. In een zaaltje van een buurthuis verzamelde zich een klein aantal lopers, meer dan de helft van de inschrijvers had zich om allerlei reden teruggetrokken. Dat maakte overigens niets uit voor het enthousiasme en de inzet van de organisatie en de vrijwilligers, dat was dik in orde. Na een korte speech bij de start mochten we beginnen aan onze tocht. Eerst maar een kilometer of tien langs de rivier dwars door de stad. We hadden goede gesprekken met een groepje medelopers die ongeveer hetzelfde tempo aanhielden en zo verliepen de eerste uurtjes vrij rustig, bijna saai zelfs.

Pas ruim buiten de stad, toen we het typisch Engelse platteland betraden, begon het echt een stuk mooier te worden. Inmiddels liepen we weer met zijn tweetjes, onze medelopers waren in geen velden of wegen meer te zien. We vermaakten ons prima. Typisch Engelse cottages en landhuizen zoals je die normaal alleen op tv ziet, public footpaths die je dwars door weilanden en korenvelden voeren. Het was gewoon genieten. Het weer was dan ook prima om te lopen. Meest bewolkt en graad of 20, af en toe zon en heel af en toe wat spetters regen.

Zo ongeveer elke 25 km hadden we een verzorgingspost om de rugzak weer te vullen met water en etenswaren. De vrijwilligers daarvan waren echt van de buitencategorie, we spraken er eentje die eerst al vijf uur had gereden om alleen maar op zijn plek in the middle of nowhere te komen met zijn busje. Daar bleef hij vervolgens ruim twee dagen helemaal alleen staan om zowel de korte als de lange afstand van eten en drinken te voorzien. Zelf sliep hij steeds tussendoor even in het busje tot iedereen voorbij was. Ongelofelijk. Ter aanvulling van de verzorgingsposten pakten we ook nog een terrasje en een ijssalon mee onderweg. Je moet toch zien dat je voldoende brandstof binnenkrijgt op zo’n afstand.

Ondanks het feit dat de omgeving eigenlijk steeds mooier werd, werd Henrie steeds stiller. Hij was op vakantie door zijn enkel gegaan en die enkel begon hem steeds meer op te spelen. Waarschijnlijk ook doordat er toch wel veel verharde weg in het parcours zat. We besloten het nog iets rustiger aan te doen in de hoop dat de pijn wat minder zou worden. Al hikend konden we ruimschoots genieten van een prachtig bloeiend heidelandschap, daar kan de Sallandse heuvelrug nog lang niet aan tippen. Prachtige paarse heide zover je kon kijken. Mijn bovenbenen begonnen ook wel op te spelen, maar met ruim zestig kilometer in de benen mocht dat ook wel. Geen reden voor paniek in ieder geval aan mijn kant en ik probeerde de moed er ook bij Henrie in te houden.

Uiteindelijk kwamen we bij het dorp waar de derde verzorgingspost op 75 kilometer was. Hier was ook onze dropbag met de benodigde spullen voor de nacht en droge kleding voor bij de finish de volgende dag. Tijd om even een open en eerlijke discussie te hebben. Doorlopen was eigenlijk geen optie voor Henrie, hoe graag hij ook wilde. Teveel last van zijn enkel om zelfs nog fatsoenlijk door te hiken, dus doorgaan was niet verantwoord. Ik had er absoluut geen trek in om alleen de hele nacht alleen door te moeten. We hadden het lopen van deze honderd mijl als een team bedacht, dus samen uit, samen thuis wat mij betreft. We bespraken onze opties met de dame die de CP bemande en een man die als crew voor de twee lopers voor ons aanwezig was. Die opties waren erg beperkt: eigenlijk was doorlopen de enige…

Vanuit het dorp was er eigenlijk niets mogelijk, geen bus of treinstation. De volgende CP wel, maar dat was ruim 20 km verderop. Dan zouden we in ons tempo pas ’s nachts daar aankomen en dan liep er geen trein meer… Maar de beste man wilde ons wel snel naar het station brengen, dan reed hij daarna terug naar het punt waar hij had afgesproken met zijn team. Op dat moment de knoop doorgehakt en het vriendelijke aanbod aangenomen. Snel tracker inleveren, droge kleren aan en instappen. De man was zelf ook een fanatieke sporter en we hadden een mooi gesprek tijdens het half uur dat de rit duurde. Mijn vertrouwen in de mensheid was weer helemaal terug!

We hadden onderweg in de trein ook de overnachting in het Ibis weten te regelen en tegen elven konden we eten, douchen en naar bed. De volgende dag bleven we lekker uitslapen en genoten we van een uitgebreid Engels ontbijt. Even de pijnlijke spieren laten herstellen. Ik had ontzettend spierpijn in mijn bovenbenen en daarnaast ook in mijn schouders van de rugzak, Henrie liep ook met de souplesse van een betonpaal. Als twee oude mannetjes liepen we dus later op de ochtend door de stad. Er was van alles open op zondag en we werkten ons van koffietentje via ijskar en broodjeszaak en wielerwedstrijd voor dames kijken op de hotelkamer naar later op de dag een biertje en eten op een terras. Daar konden we meegenieten van de voetbalwedstrijd Chelsea-Liverpool, die werd door het hele café uitbundig meebeleefd. Zo kwamen we op een ‘normale toeristenmanier’ de dag door. De verloren calorietjes van de dag ervoor waren inmiddels wel weer ingehaald denk ik.

Maandags was het weer tijd om naar huis te gaan. De spierpijn was gelukkig al weer een stuk minder dan een dag eerder, want we moesten heel wat trapjes op en af voor we uiteindelijk weer in het vliegtuig naar huis zaten. Ondanks dat het weekend sportief gezien niet was geworden wat we gehoopt hadden, was kijk ik er toch best tevreden op terug. Je weet dat op een 100 mijl van alles kan gebeuren en het gaat er om dat je daar op een goede manier als team mee om weet te gaan. We namen op het juiste moment de juiste beslissing en kunnen daar volledig achter staan. Ik las op FB van iemand anders dat hij op een ander moment uit wilde stappen, maar daardoor de hele nacht onder een isodekentje op een stationsbankje lag…. dat deden wij dan slimmer. Nu eerst herstellen en dan op naar een volgende uitdaging.

Andre Bleumink