Column: Erwin’s zin en onzin - deel 5

Katja Demkes loopt voor het eerst onder de 43 minuten, met dank aan Erwin Wamelink

Ik ben voor het karretje gespannen!

De kuitjes doen pijn, de motivatie is gedaald tot ver onder het nulpunt, dus Ik doe het maar eens lekker rustig aan. Ik start niet op de vijf maar op de tien kilometer. Gewoon relaxed als duurloopje. Maar zoals altijd kunnen mijn goede voornemens weer terug in de ijskast. Reden: Katja Demkes!

Ik begin in alle rust aan mijn wedstrijd. De heren die voor de ereplaatsen strijden, verdwijnen binnen ‘no time’ uit mijn zicht. Ik zoek mijn ritme en hoop op een ontspannen en pijnvrije tien kilometer. Plots komt de ‘parel van Lievelde’ naast me lopen. Ze heeft plannen. Een tijd onder de 43.30 minuten. Ik weet genoeg: ik ben het haasje! Voorzichtig praat Katja op me in en heel subtiel dwingt ze mij in de rol van tempomaker. Natuurlijk durf ik geen nee te zeggen tegen deze vedette. Zonder horloge of enig besef hoe hoog het tempo ligt, ga ik, met frisse tegenzin, de uitdaging aan. “Je zegt maar als het sneller of langzamer moet!”, schreeuw ik. Nou, dit hoef ik haar geen tweede keer te zeggen. “Het gaat nu iets te hard”, zegt de, sinds enkele weken, 41-jarige atlete. Nog geen tien seconden later roept ze: “Nu gaat het eigenlijk weer iets te langzaam.” Gehoorzaam als ik ben, pas ik het tempo weer aan.

Mijn kuiten beginnen halverwege de eerste ronde alweer te branden. Deze pijnlijke onderbenen lijken als een magneet te werken op Katja’s voeten. Ontelbare keren trapt ‘La Grande Dame’ van het Achterhoekse hardlopen mij tegen de achterpoten. Bij de eerste keer vrees ik voor een zweepslag, maar het blijkt allemaal hard mee te vallen. “Sorry Erwin!” maakt niet uit, kan gebeuren. “Oh pardon” nee joh! Ik voel het amper, blijf maar gewoon kort achter me lopen. “Sorry hoor Erwin” doet me niks Katja, het gaat prima. “Oh sorry!” nee joh, overkomt de beste! Ramgek word ik ervan, maar zoals het een fatsoenlijk haas betaamt, blijf ik beleefd en de rust zelve

21.10 minuten geeft de klok aan wanneer we start/finish voor het eerst passeren. Het gaat behoorlijk hard. Hoewel ik haasje speel, heb ik het zelf ook niet makkelijk met het tempo. Als ik even over mijn schouder kijk, zie ik dat er naast Katja ook een stuk of vijf heren in het treintje zijn aangesloten. Als een hoop stront die vliegen aantrekt loop ik in de rondte. In polonaise vervolgen we onze weg. In het treintje zit ook ‘de boer’. Anders gezegd, het is een mannelijke atleet die veel, zeg maar gerust heel veel, vieze, harde en ongetwijfeld stinkende boeren laat. In eerste instantie beschuldig ik Katja van deze vuiligheid, maar dit bleek onterecht. De zesde kilometer ging, volgens mijn werkgever, in 4.09 minuten. Even wat gas terug nemen! Het treintje dunt uit. Alleen Wim Vink en ‘de boer’ haken hun wagonnetje nog even aan. Bert Klutman loopt een stukje achter ons. Klutman kun je qua fanatisme vergelijken met Louis van Gaal, Mike Tyson en John McEnroe. “Als het parcours 100 meter langer was geweest, was ik jullie beide nog voorbij gaan. Zeker weten”, zegt de 60-jarige gifkikker na afloop. Blijven dromen Bert, blijven dromen is alles wat ik denk.

Na negen kilometer schroeven we de snelheid nog een beetje op. In de verte hoor ik ‘de boer’. Hij heeft blijkbaar moeite met het tempo. Wim Vink, ook wel ‘de profiteur’ genoemd, loopt in de laatste honderden meters nog iets bij ons weg. Katja perst er op het laatste heuveltje nog een prachtige versnelling uit en knokt zich naar de schitterende eindtijd van 42.56 minuten. Zo trots als een pauw aanschouw ik haar zegetocht. Met deze prestatie eindigt ze als eerste dame in zowel de wedstrijd als in het eindklassement van de Boekeldercross! Veel belangrijker nog: ze loopt voor het eerst onder de 43 minuten!

Natuurlijk heeft Katja het eigenlijk allemaal zelf gedaan. Toch ben ik ook dolblij met mijn bescheiden bijdrage aan haar topprestatie. Ik dacht altijd dat een wedstrijd alleen maar leuk was wanneer je zo dicht mogelijk bij de podiumplaatsen en totaal afgepeigerd over de finish komt. Dit is een misvatting. Ik kan het iedereen aanraden! Wil of kun je een keer niet alles uit de kast halen, trek het hazenpak aan! 

Samen met Wim Vink