Column: Erwin’s zin en onzin - deel 30

Erwin Wamelink 23 jaar, op naar de 30!

23? Het stelt werkelijk geen donder voor

“Als ik 23 ben heb ik zonder twijfel een leuk vriendinnetje, een prachtig huisje ergens in de Randstad, ik werk als opvolger van Mart Smeets bij de NOS als wielercommentator en ik heb een geldbedrag op mijn bankrekening waar menig leeftijdsgenoot stinkend jaloers op is”

Hierboven citeer ik niemand minder dan mezelf. Toen ik een jaar of 13,14 was zag ik het al helemaal voor me. De top van de journalistiek bereik ik binnen afzienbare tijd, ik woon samen met een mooi en lief vriendinnetje in een prachtig huisje en op financieel vlak zou ik alles behalve iets te klagen hebben. Goh wat had die Erwin van vroeger een heerlijke fantasie.

Afgelopen maandag was het zover. Ik vierde mijn 23^e verjaardag. Of vieren, laat ik niet overdrijven. Mijn ouders gingen ’s ochtends vroeg al op vakantie en de enige die de moeite nam om langs te komen was mijn schoonzusje. Oh ja, mijn nichtje kwam ook mee. Maar die is een half jaar oud, dus had verrekte weinig te kiezen. Al met al dus een verjaardag zoals ik hem het liefst heb. Diegene die mij een beetje kent weet dat de Erwin van 13, 14 jaar zijn toekomst niet helemaal goed heeft ingeschat. Een ster in de journalistiek ben ik nog  lang niet en ga ik vermoedelijk ook nooit worden. Sterker nog: ik ben nog steeds bezig aan die vreselijke opleiding waar geen eind aan lijkt te komen. Een mooi en leuk vriendinnetje is ook nog niet in beeld en laten we over mijn bankrekening maar gewoon zwijgen.

Het lijkt wel een heel treurig verhaal. Geen enkele toekomstverwachting is uitgekomen. Maar als iemand vraagt of ik daarmee zit? Neen! Integendeel. Ik moet er niet aan denken om nu al fulltime aan het werk te moeten. Een relatie?  Alsjeblieft zeg. Ik heb nog tijd zat om me aan te passen aan een ander. En dat geld kan me eigenlijk ook aan mijn reet roesten. Het gaat eigenlijk gewoon super goed!

Het is toch wel een beetje gek. Toen ik een jaar of 13, 14 was vond ik jongens boven de 20 zonder vriendinnetje een beetje zielig. Triest zelfs. Ik vond die gasten eigenlijk gewoon een stelletje sneuneuzen. Nu ik 23 ben, en hopelijk een stukje wijzer dan de Erwin van 10 jaar terug, ben ik blij dat ik nog kan doen en laten wat ik zelf wil. Geen mens waar ik rekening mee hoef te houden en geen gezeik en gezeur aan mijn kanis.

Als ik 10 jaar geleden dacht aan de leeftijd 23, vond ik dat behoorlijk oud. Het beste zou er rond die tijd wel af zijn. Nu ik die leeftijd heb bereikt, weet ik wel beter. Het stelt helemaal geen donder voor. Dit gevoel wordt keer op keer nog sterker als ik mee train bij de A-groep van Ava’70. Als ik kijk naar de gemiddelde leeftijd van die groep, die niet ver onder de 50 ligt, voel ik me altijd weer een jonge god. De toekomst lacht me van alle kanten toe. Terwijl ik, nog nat achter de oren, record na record verbreek, takelt een groot deel van de A-groep langzaam af. De één heeft constant blessures, de ander moet iedere week meer kilometers maken om die bierpens er af te krijgen en weer een ander maakt de overstap naar de onvermijdelijke LAG-groep. (langeafstandsgroep). De LAG lijkt heel wat voor te stellen, maar eigenlijk is het gewoon een excuus voor atleten op leeftijd die geen snelheid meer hebben. Nee ik mag absoluut niet klagen.

Als ik op deze woensdagavond, lachend om mijn eigen grappen, achter mijn laptopje zit, concludeer ik dat 23 een schitterend leeftijd is en dat het allemaal nog moet beginnen. Ik zeg proost! Op naar de 30!