 |
| Andre staat even stil bij de doedelzakspeler |
De Koning van Spanje trailrun in Gulpen is een
geweldig mooie trail in het Limburgse heuvellandschap. In voorgaande jaren was
het erg nat of heel erg nat en modderig, maar toch is het één van de trails in
Nederland waar iedereen bij wil zijn. Gelukkig had ik me op tijd ingeschreven,
want binnen de kortste keren zaten alle afstanden dan ook helemaal vol. Dat is
wel een beetje een trend aan het worden, maar het geeft ook aan hoe explosief
de populariteit van trailrunning gestegen is de laatste tijd. Aan de andere
kant is het ook wel jammer dat je al zo maanden van tevoren moet bedenken waar
je eventueel aan mee wilt gaan doen en is er altijd de kans dat je voordien
geblesseerd raakt.
Die kans dreigde bij mij realiteit te worden dit jaar.
Flink getraind en goed in vorm, maar ineens weer wat overbelasting aan mijn
linker knie. Niet fijn als je van plan bent ruim 900 meters omhoog en weer
omlaag te gaan lopen over mogelijk extreem modderige paadjes. Door meteen rust
te pakken namen de klachten echter voorspoedig af en had ik het idee dat ik
toch mee zou kunnen doen aan de lange afstand, mits ik rustig aan zou doen.
Vanuit de Achterhoek is het best een stukje rijden
naar Gulpen, maar de start was pas om 11 uur. Ik hoefde dus niet extreem vroeg
op te staan of al de dag van tevoren te vertrekken en een nacht kamperen in
een tentje op de camping… Ik pikte na een ontbijtje trainingsmaatjes Rik en
Mark op en onderweg namen we ook Auke nog mee, die ik ken van Facebook. Met
zijn vieren is zo’n tripje naar het zuiden een stuk gezelliger.
Bij aankomst was het al flink druk, niet zo gek
aangezien de 34 kilometer het laatst zou starten. We waren nog net op tijd om
de start van de 17 km trail te zien, wat een tempo hadden de toplopers er al in
zitten! Het was een bonte stoet lopers en loopsters, een mooi gezicht in de
stralende zon. Na dit inspirerende schouwspel haalden we ons startnummer op in
de stand en zochten we de kleedkamer op. Hier werden de laatste beslissingen
genomen voor wat betreft kleding, het meeste kon weer terug in de tas. het
zonnetje kwam er goed door en de temperatuur liep vlot op. Korte tight, shirtje
en een petje tegen de zon in mijn ogen was voldoende dus.
In voorgaande jaren was het meestal zo koud en
regenachtig dat ik tot twee minuten voor de start lekker binnen bleef,
maar dit jaar was het zonnig en gezellig op het start- en finishterrein. Met
diverse stands en kleurige vlaggen had het wel wat weg van een markt. Vele
bekenden gezien en gesproken. Na de start van de 10 kilometer was het nog
een kwartiertje rondhangen en kletsen en vervolgens op je gemak een plekje
zoeken in het startvak.
Na de start liepen we vrijwel meteen de eerste heuvel
op. Als een kleurrijk lint met krijgers uit een film als Gladiator strekte het
veld zich al snel uit over de groene heuvels. Een machtig gezicht, dat
toepasselijk begeleid werd door een doedelzakspeler. Even later maakten we
kennis met het eerste draaihekje, een Limburgse specialiteit om de snelheid er
weer helemaal uit te krijgen. Er zouden er nog vele volgen.
We deden het kalmpjes aan en wachtten overal netjes op
onze beurt. Eigenlijk net als iedereen, en zo hoort het natuurlijk ook. Na een
tijdje viel het veld uit elkaar en was er ook meer ruimte om te genieten van de
natuur en de uitzichten. En mogelijkheden tot genieten waren er volop. In mijn
ogen is deze streek toch wel één van de mooiste, zo niet het
mooiste gebied om een trail te organiseren. Heuvel op en heuvel af,
vlakke meters waren er maar weinig te vinden. Geweldig dus.
Na de eerste kilometers was ik aardig warm gedraaid en
mijn knie voelde prima. Voor mijn gevoel kon ik voor mijn knie beter rustig
heuvelop en op souplesse vlotjes heuvelaf, dat was ook precies wat we op de
clinic van Mud Sweat and Trails te horen hadden gekregen. Gewoon gaan, lekker
lichtvoetig in een hoge frequentie naar beneden dansen. Alleen letten op de
stenen en boomwortels en medelopers die in jouw ideale lijn lopen. Dat
betekende echter wel dat ik er ineens achter kwam dat ik mijn loopmaatjes
kwijtgeworden was in een afdaling.
Dat betekende echter niet dat ik alleen was en met
deze en gene kwam ik dan ook meer of minder kort in gesprek. In een
heuvelachtige trail is het een bekend verschijnsel dat sommigen heuvelop beter
zijn en anderen heuvelaf. Zo kun je dezelfde mensen soms wel een keer of 10
achteropkomen waarna die je weer achterop komen. Het liep goed, beter dan
verwacht zelfs. In een wereldje dat niet verder reikte dan lopen, goed opletten
op de ondergrond en de pijltjes, rustig omhoog en vlotjes naar beneden,
genieten van het bos en de uitzichten etc. gingen de kilometers voorbij.
Achteraf weet je alleen nog hoe mooi en leuk het was. Flow noemen ze dat,
heerlijk.
Onderweg even mijn bidons bijgevuld bij de
verzorgingspost. Voor het eerst een bekerloze trail, dat scheelt een heleboel
bekertjes rapen na afloop. Doordat ik nu met de Inov-8 Race Ultra Vest
makkelijk mijn bidonnetje kan pakken en bijvullen hoefde ik het vouwbekertje
dat we voor de start gekregen hadden dus niet eens mee te nemen. Gauw nog een
handvol lekkers om te snaaien en verder maar weer.
Na een kilometer of 25 begonnen er echter scheurtjes
in dat prachtige kleine wereldje te komen. In de clinic hadden ze het wel gehad
over het nut van krachttraining als basis voor het vlotte afdalen, maar nu
begon ik te snappen waarom… Zoetjes aan begonnen mijn spieren steeds harder te
protesteren tegen de klappen die met de vlotte afdalingen samengaan. Bovenbenen
en vooral ook buik- en bilspieren piepten en kraakten, maar door het tempo wat
te drukken was het nog wel te doen.
Tijd om weer uit de bubble te komen en weer rond te
gaan kijken. Afleiding zoeken bij je medelopers en gewoon rustig door blijven
gaan. Heuvelop moest ik inmiddels wel vaker wandelen dan gewenst maar zo lang
je blijft lopen ga je vooruit… Het feit dat het duidelijk rokjesdag was hielp
enorm, evenals het feit dat er ook nog een wandelevenement gaande was in
hetzelfde gebied als onze trail. Tientallen mensen, misschien wel meer dan
honderd, heb ik vriendelijk goedendag gewenst. Het zijn kleine dingen die je
gaande houden, maar uiteindelijk was de laatste heuvel in zicht. De klanken van
de doedelzakspeler waren als muziek in mijn oren, hoewel het niet mijn stijl
is…. Normaal staat hij nl. vlak bij de finish.
De laatste afdaling nog even en dan is er de finish
met een hartelijk ontvangst door de speaker. Wat een mooi moment, na 3:44 uur,
ruim 34 km en meer dan 900 hoogtemeters. De Erdinger Alkoholfrei en de punt
vlaai die na de finish werden aangeboden smaakten dan ook als godenspijs en,
hoewel mijn beenspieren redelijk gemangeld aanvoelden, ik voelde me al snel
bijkomen.
Loopmaatjes die al over de streep waren zaten lekker
in de zon te genieten en de verhalen over de wedstrijd vlogen heen en weer. Een
geweldige sfeer hing er op het finishplein, precies zoals het zou moeten zijn.
Nadat we allemaal één voor één binnengedruppeld waren en onze spullen weer
afgehaald hadden bij de vrijwilligers die er netjes op gepast hadden werd het
tijd om de auto weer op te zoeken en de terugreis te aanvaarden. Wat een topdag
hadden we er weer opzitten. MudSweatTrails bedankt voor de organisatie en als
het aan mij ligt, tot volgend jaar.
sportieve groet, Andre Bleumink
 |
| De Aaltense lopers Gerben Deunk, Henk Lammers, Marieke Prinsen en Wim Brinkman |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten