 |
| De hardloopschoenen zien voor het eerst daglicht |
Het
is zondagavond 18 januari, een historisch moment in onze rondreis door
Argentinië dient zich aan: "Zullen we gaan hardlopen", vraagt Raul.
Ik heb de afgelopen paar weken geen enkele behoefte gevoeld om te gaan lopen,
maar natuurlijk zeg ik, een tikkie verrast, volmondig ja. Maar het is alsof de
duvel er mee speelt. De afgelopen 11 jaar heeft het niet geregend aan de
oostkust van Argentinië, maar wij presteren het om in een onweersbui te
belanden. Een kort maar krachtig hardloopavontuur waar niet het zweet maar de
regen ons een nat pak bezorgd.
De
oostkust; Puerto Madryn om precies te zijn. We zijn nog steeds in Pategoniē in
de provincie Chubut. Puerto Madryn, een middelgrote stad met ruim 100.000
inwoners. Het langgerekte zandstrand is een trekpleister voor, met name,
Argentijnse vakantiegangers. Terwijl in Nederland de 'Elfstedenkoorts'
inmiddels weer zijn intrede doet, is in Puerto Madryn zon, zee en strand
momenteel business as usual. Over het strand slenterend vallen vooral de vele
dikke vrouwen en de voet volleyende jongens op. Het spelletje jeu de boules
kent hier een eigen variant, tejo genoemd.
Het speelveld is een stuk kleiner en de 'boules' hebben plaatsgemaakt
voor gekleurde schijfjes. Het spel wordt, in tegenstelling tot de Franse variant,
niet alleen door stoffige opaatjes met alpinopetjes gespeeld, maar door jong en
oud.
De
Argentijn mag hier misschien komen voor een luie strandvakantie, wij komen hier
voor de dieren. Daarvoor reizen we af naar het schiereiland Penisula Valdés.
Het eiland, ongeveer zo groot als de provincie Zuid-Holland staat op de
werelderfgoedlijst van UNESCO. Het beschermde natuurgebied heeft een unieke
collectie aan dieren en planten. Maar voordat je bij de dieren bent, rijd je
eerst een paar uur over een zandweg. Aan beide kanten zie je een grote dorre
vlakte. Af en toe duikt er een schaap op, maar voor de rest is er zover als je
kunt kijken niets te zien. Het gebied is in handen van 56 boeren, die allen
afzonderlijk over een land beschikken
dat groter is dan 10.000 hectare. De boeren hebben allen één en hetzelfde doel:
de export van schapenwol. Nu alle inzittenden van de 'excursie bus' door het
rustgevende en eentonige landschap in slaap zijn gesukkeld, komen we aan bij de
dieren. Een grote kolonie zeeleeuwen, een groep pinguïns, enkele aardsluie
zeeolifanten en verscheidene bijzondere landdieren zijn de voornaamste bewoners
van het eiland. Tot de maand december zijn er ook walvissen en orka’s te aanschouwen.
De enthousiaste gids geeft leuke en interessante info over de flora en fauna
van het eiland. De pinguïns naderen de bezoekers tot minder dan een meter en
de, voornamelijk slapende en luierende, zeeleeuwen en zeeolifanten zijn van af
een afstandje te beschouwen. Het schiereiland kent slechts één stadje, Puerto
Pirámides.
Aan
de andere kant van Puerto Madryn kun je een groep van 1 miljoen pinguïns
vinden. De komische loopvogels nemen in het 'pinguïndorp' ruim 290 hectare in
beslag. Omdat je tijdens een reis af en toe keuzes moet maken, hebben wij deze
plek niet bezocht.
De
stad Puerto Madryn is overigens geen plek waar je direct het
Latijns-Amerikaanse gevoel van krijgt. In het centrum, is buiten een groot
arsenaal aan eettentjes, weinig te beleven. De stad komt in aanmerking voor het
kleinste en lelijkste kunstmuseum van deze planeet en de lange brede straten
geven deze industriestad een grauw tintje. Het dinosaurusmuseum in het nabij gelegen
dorp Trelew is interessant maar alles behalve spectaculair. Door de rijke
natuur is een bezoek van een aantal dagen toch de moeite waard.
Ons
hostel, La Tosca, heeft de allure van een hotel. Een lekker ontbijt met
versgebakken taart en cake wordt iedere ochtend door het vriendelijke personeel
geserveerd. Een nachtje in dit hostel kost je amper 15 euro. De mensen die
overigens denken dat Argentinië een goedkoop land is, komt van een koude kermis
thuis. De prijzen zijn te vergelijken met die in Nederland. Door de drukte in
La Tosca moesten we één nacht uitwijken naar een ander hostel. Hier deelden we
een kamer met twee knotsgekke en schaamteloze sokkenhandelaars. Kennen jullie
het fenomeen 'meezingen met koptelefoon op'? Eén van onze roomies gaf dit valse
gejengel, midden in de nacht, een andere dimensie. Af en toe trok hij de
koptelefoon uit zijn mobiel om ons, ongevraagd, mee te laten genieten van de
Spaanstalige herrie. Hoewel de twee
zorgden voor een boel hilariteit, was een goede nachtrust ver te zoeken. Het
hostel had nog een probleempje: de badkamerdeur kon niet op slot. Terwijl ik
mij net even zat te ontspannen op het toilet, stormde er een meisje van een
jaar of vijf de badkamer binnen. Na een vriendelijk 'hola' en een smerig
glimlachje van haar kant, liet ze mij volledig beschaamd achter.
Als
Geert dit bericht op zijn, buitengewoon populaire site plaatst, zijn wij op weg
naar mijn laatste bestemming: Buenos Aires! Hier kijk ik erg naar uit. De tango
laten we voor wat die is, maar voor de rest gaan we deze stad grondig
onderzoeken. Eerst alleen nog even een busreisje van 18 uur.
Adios!!
ps:
Heeft iedereen zich al opgegeven voor de Track & Field Cross?
