Column: Erwin’s zin en onzin - deel 63

Geen berg te hoog in Pategonie

Als Nederland 15 duizend kilometer buiten je bereik ligt, wil het nog wel eens voorkomen dat een column een paar dagen later de Nederlandse grens passeert. Geert vertelde mij vorige week dat ik nog nooit een deadline had gemist, maar eens moet, helaas, de eerste keer zijn. Katja heeft ongetwijfeld een geweldig stuk op papier gezet en hier ben ik haar natuurlijk erg dankbaar voor.

Nou, waar hangen we uit? Terwijl ik dit schrijf zitten Raul en ik in een schilderachtige omgeving op zo'n 1500 meter hoogte. Ik zit in een prachtige houten stoel en naast me staat een pulletje bier. Zonder schuim, dat is hier de normaalste zaak van de wereld. We hebben zojuist (woensdag 18.49 uur lokale tijd) een pittige bergwandeling gemaakt. Het hoogtepunt was een gletsjer met een wonderschoon meer dat werkelijk 'tekenfilm' blauw was. De klim naar de gletsjer was op zijn zachtst gezegd spectaculair. De stenen schoten onder je schoenen vandaan. Af en toe moest er gebukt worden voor een losschietende steen van je voorganger. Als je tijdens de klim rondkijkt weet je niet wat je ziet. Aan de ene kant een waterval die langs de berg naar beneden klettert en aan de andere kant de eeuwige sneeuw. We verblijven deze nacht, net als eerder deze week, in een hutje in de bergen. De adembenemende omgeving en de ontspannen Argentijnse sfeer maken een verblijf hier tot één groot feest.

Als we de kaart van het immense Argentinië erbij pakken, bevinden wij ons in het zuidwesten. In de streek Pategoniē nabij het plaatsje El Bolsón. De Chileense grens ligt binnen handbereik. Hier maken de hippies de dienst uit. Overal in het dorpje zie je mannen met dreadlocks en vrouwen met lange rokken. Dagelijks verkopen de Hippies hun zelfgemaakte spulletjes op de druk bezochte Hippiemarkt. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit op zo'n ontspannen plek ben geweest. Onze eerste kennismaking met El Bolsón was minder florissant. De overnachting in 'Joe Hostel' was een verbijsterend avontuur. We sliepen in een kamer met zes personen. Een raam ontbrak en ook een fatsoenlijke ventilatie was in geen velden of wegen te bekennen. De wc-bril viel van ellende uit elkaar, het doucheputje was gewoon een gat in de vloer en de knotsgekke eigenaar van de bouwval was tot half 3 in de nacht bezig met het verven van de vloer.

Gelukkig heeft Raul nog enkele bijzonder gastvrije familieleden in El Bolsón, waar we enkele nachten mogen verblijven. Voordat we aan de eerste van onze 2 wandeltochten, met overnachting, begonnen hebben wij Lago Pueblo bezocht. Een groot meer met kraakhelder water dat je zonder problemen kunt drinken. Vanaf een paar honderd meter hoogte heb je een uitzicht over het meer om je vingers bij af te likken.

De eerste tocht voert ons door een groot bos langs de Rio Azul (de blauwe rivier). Geen loodzware tocht, maar door de prachtige rivier en de vele uitkijkpunten meer dan de moeite waard. Deze nacht verbleven we in een hutje in het bos. Met 103 gasten was de 'refougio', zoals de hutjes hier worden genoemd, tot de nok gevuld. Volgens 1 van de werknemers, die zich zienderogen zorgen maakte over de drukte, was het nog nooit zo vol in El Retenal, de naam van het verblijf. Na een nachtje bij Rauls familie was het tijd voor tocht twee, de klim naar de gletsjer. Zoals ik eerder al aangaf, een indrukwekkende ervaring. Overigens zagen we in de bossen van El Bolsón ook geregeld 'trailmannetjes' voorbij komen, dus Henrie, André of Heinie, misschien is een bezoek aan Argentinië iets voor jullie?

Voordat we El Bolsón aandeden, hebben we enkele dagen in de toeristische trekpleister Bariloche gebivakkeerd. Hoewel de omgeving beeldschoon is, viel de stad ons beide een beetje tegen. De commercie heeft het hier inmiddels duidelijk voor het zeggen. Als jullie dit lezen, zitten wij waarschijnlijk in de bus richting Puerto Madrym aan de oostkust. Geen bergen en sneeuw, maar orca's, walvissen pinguïns en natuurlijk; de Atlantische oceaan.

Adios

Ps. de hardloopschoenen zijn de koffer nog niet uit geweest.