 |
| Met maar liefst acht personen uit Aalten en Groenlo werd dit jaar de Achterhoekse eer hoog gehouden |
Het Klavertje 4 in Olne, Trèfle a Quattre Feuilles in het
Waals, begint voor ons langzamerhand een echte traditie te worden. Het is dan
ook een mooi concept: vier verschillende routes van rond de 10 kilometer die
steeds weer bij start/finish uitkomen. Je beslist zelf of je stopt of doorgaat.
Als je alle klaverblaadjes verzameld hebt zit er een marathon op, en dat voor
slechts een tientje inschrijfgeld. Voor iedereen zit er dus wel iets bij wat
te doen is, ideaal om met een groepje
naar toe te gaan voor een leuk weekend. Met maar liefst acht personen uit
Aalten en Groenlo gingen we dit jaar de Achterhoekse eer hooghouden. Met twee
auto’s vol geladen vertrokken we zaterdagmiddag richting zuiden, een beetje
zenuwachtig wegens de weersvoorspellingen. De dag ervoor was het een enorme
chaos in de Ardennenregio door veel sneeuwval en gladheid op de wegen.
Temperaturen zouden tot ruim onder het vriespunt kunnen dalen, hoewel er geen
sneeuw meer voor de zondag voorspeld werd. De sporttassen zaten dan ook vol met
allerlei extra shirts, handschoenen, buffs en mutsen. Het paste allemaal maar
net in de kofferbak.
Gelukkig viel het reuze mee op de weg, pas in de laatste
kilometers zagen we wat sneeuw in de weilanden liggen. Veel te vroeg waren we
bij het multisport centrum waar de organisatie Courir pour le Plaisier. Het was
nog dicht en alleen organisator Felix was wat linten aan het ophangen. Met ons
schoolfrans snapten we nog net dat de startnummers pas over een paar uur
uitgegeven zouden worden. Tijd om ons te melden bij ons onderkomen voor de
nacht, die startnummers konden ook de volgende ochtend nog wel. Het onderkomen
was zoals gebruikelijk kasteel Wégimont, een echt kasteel waar je voor een
habbekrats kunt overnachten. Het uitzoeken en indelen van de kamers was zo
gebeurd en, hoewel het uitkiezen en opmaken van de bedden een hoog
schoolreisjeslol-gehalte had, waren we daar ook zo mee klaar. Tijd om de
plaatselijke gelegenheden te bezoeken om ons vochtgehalte op peil te brengen
voor de inspanningen van de volgende dag. De enige gelegenheid bleek ook nog
eens open te zijn. Toen we binnenstapten in het café leek het wel of we een
jaar of dertig teug in de tijd gingen. Tegelvloer, flipperkasten en
biljarttafels en een donkerbruin interieur. Aan de tap hingen een paar mannen
die er uitzagen alsof ze bij het interieur hoorden en een enigszins verlepte
bardame. Een paar lokale Sjonnies hingen aan de flipperkast alsof het hun
vriendin was. We werden vol verbazing bekeken, waarschijnlijk waren we de
eerste gasten van buiten de plaats in maanden.
We maakten het ons gemakkelijk en genoten van een drankje of
wat. De bardame begon steeds vriendelijker te worden, waarschijnlijk maakte ze
door ons een topomzet voor een doorsnee zaterdagmiddag. Na een paar uur konden
we even de straat oversteken en aanschuiven bij restaurant la Plume, ons vaste
Italiaanse restaurantje als we naar Olne gaan. Ook het enige restaurant in de
hele plaats overigens… Verbazingwekkend goede kwaliteit eten overigens en heel
erg gezellig. Het hele restaurant puilt op traildagen in Olne normaal gesproken
uit zijn voegen door alle lopers die ook in de buurt blijven overnachten. Het
slapen bij een overnachting is vaak problematisch voor me, allerlei onbekende
geluiden houden me wakker. Deze keer kwam daar nog een keiharde matras bij,
zelfs de biertjes hielpen niet om de slaap de vatten. Desondanks was ik toch redelijk
fris aan het ontbijt. De zon kwam op boven de besneeuwde Ardense heuvels, de
temperatuur viel eigenlijk nog wel mee en ik begon er gewoon zin in te krijgen.
Ook de rest van het gezelschap had er zin in. Voor Henrie en mij was het niet
de eerste keer in Olne, maar voor de rest was het een primeur.
De gebruikelijke chaos en drukte bij het uitreiken van de
startnummers was ook dit jaar was ook dit jaar weer volop aanwezig maar
uiteindelijk hadden we allemaal een nummer en stonden we klaar voor de start.
Inmiddels hadden we gezelschap gekregen van Anke, die om kwart over vier
opgestaan was om even naar Olne te rijden. Om tien uur stonden we buiten klaar
voor de start, maar daar leek het nog even niet van te komen. Een kwartiertje
later liep ineens iedereen naar voren en bleken we zomaar gestart te zijn. Met
een kleine 900 deelnemers liepen we in het begin natuurlijk van de ene
opstopping in de andere, maar niemand maakte zich druk. Henrie, Anke en ik
vormden als snel een groepje die, al genietend van de omgeving, in een rustig
tempo doorakkerden. Angelique, Yvette en Linda vormden ook een gezellig groepje
en Rik, Eric en Lars liepen ook lekker samen. Het parcours bestond uit
besneeuwde heuvels, doorsneden door smalle paadjes. Soms konden we lekker
lopen, maar vaak ook was het ploeteren door de dikste modder die je je kunt
voorstellen. Na de steile klimmetjes kon je even genieten van de vergezichten,
om je vervolgens weer aan een glibberige afdaling te wagen.
Na iedere ronde kwam je weer bij start en finish en kon je
even wat eten en drinken. Als je er genoeg van had kon je meteen door naar de
douche. Na de eerste en behoorlijk pittige ronde was de grootste drukte dan ook
over en bij het ingaan van de derde ronde werd het zelfs rustig. We vroegen ons
onderweg wel af hoe onze trailmaatjes het er af zouden brengen, of ze hun plannen
gingen volbrengen of niet. De derde ronde gaat eerst een heel stuk lekker
heuvelaf en de neiging om te vlot te gaan is moeilijk te onderdrukken. Dat er
daarna een stuk komt dat zo lang steil is dat het bijna een kwartiertje
wandelen is, is genoeg om de laatste energie uit de benen te zuigen. De vele
stukjes asfalt zijn weliswaar van zo slechte kwaliteit dat dat ook best onder
de noemer trail mag vallen, maar toch ook door opvriezen akelig glad. De noppen
van mijn trailschoenen, die in de modder perfecte grip boden, konden daar niets
mee beginnen. Door het geglibber de hele tijd raak je bovendien neller door je
energie heen dan gedacht en beginnen de benen steeds gevoeliger te worden.
De laatste ronde gingen we echter ook vol goede moed in. Nog
maar een kilometer of 9, zo erg kon dat toch niet zijn. In survivalmodus
maakten we het gezamenlijk af. De korte klimmen werden welkome wandelingetjes
waarna we dan, met steeds meer piepende en krakende spieren, in een meer of
minder vlot dribbeltje de meestal glibberige afdaling aflegden. De Courir was
nog volop aanwezig, maar de Plaisir viel langzamerhand een beetje in de modder
zullen we maar zeggen. Door af en toe zelf maar wat grappen en grollen te
verzinnen hielden we de moed er toch in tot het eind. De marathonafstand haalden
we net binnen de 5 uur zwoegen, maar de finish was nog een minuutje verder. Na
5:01 uur konden we elkaar de hand schudden. De broodjes worst waren al lang op,
maar warme thee was er nog en ook ons welverdiende T-shirt. De eerste marathon
van dit jaar zat er weer op, tijd voor een lekker warme douche en daarna eens
te informeren naar de rest van de groep. Lars, Rik en Angelique hadden twee
rondes gedaan, Yvette, Linda en Eric hadden drie rondes volbracht en Henrie,
Anke en ik hadden alle vier rondjes afgelegd.
Op de terugweg naar huis maakten we nog even gebruik van de
gelegenheid om bij een Raststätte de verloren calorietjes weer aan te vullen.
De Plaisir was inmiddels ook weer terug. Een geweldig weekend zat er weer op,
voldoende inspiratie opgedaan om de komende verjaardagen weer sterke verhalen
te vertellen… Volgend jaar weer?
Andre Bleumink
 |
| Kasteel Wégimont, waar je voor een habbekrats kunt overnachten |
 |
| Het Klavertje 4 |
1 opmerking:
Niets aan toe te voegen! Nog voor het einde van het derde "klaverblad" had ik besloten om volgend jaar voor de vier te gaan.
Een reactie posten