zondag 9 december 2018

Verslag van de 26e Scharenborg Cross in Lichtenvoorde

Dirk Nijmeijer (347), Bianca Rougoor en Andre Bleumink

Moddercross in de Schans

De weersverwachtingen voor afgelopen weekend waren bar slecht. Zo slecht zelfs dat Geert er een artikel over trainen in de regen voor op zijn site publiceerde. Wat heb ik gelachen tijdens het lezen van dit artikel. Typisch Prorun-artikel voor verwende Randstadlopers die alleen lopen als het mooi weer is en het niet teveel moeite hoeft te kosten… Lekker bikkelen in de regen en de modder heeft toch echt wel zijn charmes.

De traditionele Scharenborgcross van de LVG in de Schans was ook dit jaar weer het hoogtepunt in het cross seizoen. De motorcrossbaan was door de overvloedige regenval in de dagen en nachten er voor helemaal verzadigd. Enkel diepe blubber tussen de steile bulten stond garant voor het verliezen van de schoenen als je de veters niet goed aangetrokken had. In het bos had het water nog niet de tijd gehad om in de bodem te zakken. Metersbrede en enkel diepe plassen water waar bijna niet omheen te lopen was zorgden voor gratis extra obstakels. Een echte ouderwets zware cross dus.

Toen ik aan kwam rijden regende het nog volop en echt veel auto’s stonden nog niet in het weiland. Iedereen wachtte blijkbaar thuis met de mobiel in de hand om de weersvoorspelling in de gaten te houden. Binnen was het lekker warm en gezellig. Een mooie gelegenheid om weer eens bij te kletsen met hardloopvrienden en bekenden uit de regio. Een twintig minuten voor de start begon het best vol te worden in het schuurtje van de MACL. Een mooi moment om even wat in te lopen met Eric en te kijken hoe het parcours er bij lag.

Toen we klaar waren met ons rondje inlopen hield het zelfs op met regenen. De jasjes konden dus gewoon uit! Het startveld vulde zich met toch nog zo’n 175 lopers en loopsters die de strijd over één of twee rondes wilden aangaan. Na de start stormde iedereen volgens motorcrosstraditie op de eerste bocht af. Jozo Vulic van de organiserende vereniging was daar de eerste die gestrekt de modder in ging, maar hij zou zeker de laatste niet zijn. Ik was rustig en verder achterin het veld gestart en had geen last van het gedrang.

Na de strijd op de eerste hoge springbulten werd ik langzamerhand wat warmer en ik voelde me als een varkentje in de modder. Zoetjesaan ging het tempo omhoog en haalde ik heel wat mensen in. Het liefst natuurlijk door dwars door de plassen te gaan en zo een kortere lijn te lopen dan wanneer je langs de plassen probeerde te lopen. Dwars door de plassen levert vaak ook de beste grip op. Na de eerste kilometers zag je ook bijna niemand meer die nog probeerde de voeten droog te houden, dat was toch onbegonnen werk. Wel zag ik veel lopers met een grote grijns op het gezicht. Modderstampen brengt gewoon het kind in je boven denk ik.

Aan het eind van de eerste ronde mochten we weer het crossterrein op, een goed moment om even te stoppen en mijn veters opnieuw te doen. Al tien minuten lang gingen die langzaam los en ik had geen zin om in de blubber mijn schoen te moeten zoeken. Er gingen me wel een aantal lopers voorbij, maar dat mocht de pret niet drukken. Gewoon weer verder baggeren en mijn eigen race lopen. Op sommige plekken zakte je tot de enkels weg in het natte zand en stond je ineens bijna stil. En om dan nog over die bulten te komen viel niet mee. Pas in het bos kon je weer redelijk doorlopen en even in je ritme komen.

De tweede ronde ging ik over in racemodus. De strijd tussen mij en trailnestor Jan Strijker duurde kilometers. De 65+’er geeft elke dag training en is dan ook zo fit als een jonge god. Uiteindelijk ging het natuurlijk alleen maar om een plekje ergens in de middenmoot, maar toch is het leuk om zo’n duel te hebben. Hoewel de strijd deze keer in mijn voordeel uitviel hadden we er beide veel plezier aan beleefd en we brachten elkaar naar een snellere eindtijd. Zo kwam ik ondanks mijn rustige start toch nog weer aan een eindtijd binnen het uur. Net voor de eerste dame, maar op meer dan gepaste afstand van de winnaar.

Na afloop was de omkleedruimte veranderd in een gezellige modderbende, maar gelukkig zijn ze wel wat gewend bij de motorcrossclub. Gauw omkleden en lekker droge spullen aan. De schoenen even uitkloppen en met de natte kleren in een plastic zak. Er werd volop gelachen en iedereen was toch weer heel tevreden over het feit dat ze het weer gered hadden. De gratis erwtensoep smaakte geweldig goed en de sterke verhalen vlogen al snel in het rond. Mede door de kleinschaligheid en het regionale karakter is en blijft het voor mij dus ook na deze editie de mooiste cross die ik ken.

Groeten,

André Bleumink

Geen opmerkingen: