 |
| Ruim 21 kilometer staan op mij te wachten! |
*Donderdag 30 mei 2019:
Vandaag onverwachts kaarten kunnen bemachtigen voor het optreden van Normaal in
Lochem. Björn zegt tegen mij: "Is het verstandig dat jij meegaat?"
Hoezo? Omdat je morgen naar de Ardennen gaat met AVA'70? Dat wordt een zwaar
weekend. Aah dat is morgen pas.
Vrijdag 31 mei 2019: Ik sta om
07:00 uur op, douchen en naar beneden. Beneden ga ik in de stoel zitten. Kris
heeft om 08:00 uur rijles. Ik kan nog net succes uitbrengen. Om 09:00 uur komt
Kris thuis en zit ik nog in de stoel. Kris vind dit erg grappig. Ik hijs me uit
de stoel en ga naar boven om mijn koffer in te pakken. Om 10:10 uur word ik
opgehaald door familie ik kan het aan.nl De paracetamol werkt gelukkig en ik
wurm me in het barrel van Rob en Denise van der Donk. Onderweg probeer ik mij
te bedenken hoe ik toch in een andere auto kan overstappen. Ik voel me niet zo
veilig in deze auto. Gelukkig hoor ik Rob en Denise zeggen dat ik misschien
beter bij iemand anders in de auto kan gaan, omdat ik anders teveel last van
mijn rug ga krijgen, gelukkig. Bij AVA'70 regel ik meteen dat ik bij Patrick
Weijers in de auto kan.
Om 11:00 uur vertrek bij
AVA'70. Onderweg gaan we 1x pauze houden op de parkeerplaats bij Luik. Helaas
gaat dit allemaal mis. De familie van der Donk krijgt een klapband onderweg net
voorbij Hünxe. Ben ik blij dat ik daar niet in de auto zat. Wij rijden door
richting Luik. Onderweg krijgen we te horen dat Walter Vaags de reddende engel
is bij het wisselen van de autoband. Frank Roos zat bij Rob en Denise in de
auto. Zij besluiten om toch maar naar huis te rijden in verband met de
veiligheid. Frank komt bij Walter Vaags en Daan Migchelbrink in de auto.
Aangezien er maar voor 2 personen plek is in deze vette truck, moet Frank
achterin plaats nemen bovenop de 18 kratten bier.
Onderweg zal Frank in Luik
overdragen worden aan een andere auto. Maar dit gaat helaas ook niet door. Luuk
te Brake komt via Antwerpen, Parijs, Brussel aan op de camping in de Ardennen.
Dick, Gerjo, Gerrit en Gerrit Jan rijden via Maastricht naar Nijmegen, en weer
naar Maastricht en Luik naar de Ardennen. Wij rijden dan maar naar een andere
parkeerplaats en spreken daar af met de familie Wesselink en Rianne bij een
andere parkeerplaats en worden daar voorzien van een heerlijk lunchpakket van
Everdien Lammers, gezond gesmeerd.nl, heerlijk bietenbrood met rucola, erg
lekker. De broodjes van de anderen ook maar meteen opgegeten. Ondertussen
krijgen we het voor elkaar dat het echtpaar ikkanhetaan.nl die avond mee kan
rijden met Linda Scholten. Ze sluiten dan later op de avond aan.
Wij komen aan op de camping.
Heerlijke oude huisjes. Vrouwen bij elkaar en mannen bij elkaar. Ineke en Ben
worden voor het eerst in 40 jaar van elkaar gescheiden. Evelien krijgt haar
eigen apneu kamertje en Ingrid, Linda en ik durven het met oordoppen aan om bij
Evelien te overnachten. Dan meteen op naar een kort duurloopje van 6,4
kilometer. Douchen en wandelen naar het restaurant in het nabijgelegen dorpje
Ave.
Heerlijk eten en vooral veel
zware aparte biertjes worden er besteld. We zitten met 20 man in de serre. Wat
een geschreeuw. Mensen lopen spontaan weg uit het restaurant. La Chouffe, la
Trappe, Leffe, niks is te gek. Dan komen Linda en het echtpaar van der Donk
aan. Ze zijn nog op tijd voor het dessert. Binnen 10 minuten heeft Rob van der Donk
3 La Trappe's van 11 procent weggewerkt. We zien hem dronken worden. Wat een
lol. Denise lacht, maar vind het vast niet zo leuk.
Na 10 La Trappe's is het
gebeurd. Patrick Weijers van de organisatie kijkt zorgelijk. De rekening moet
namelijk betaald worden. Iedereen valt stil. Patrick komt blij terug. De
rekening viel mee, maar klopt waarschijnlijk niet. Snel lopen we allemaal terug
naar de camping waar Bob Color de avond verzorgt met zijn karaoke machine.
Ingrid zegt as ik ow 350 euro geefe goaj dan alstubleeft weg? Wat een slechte
voorstelling en dat voor 350 euro. De drank heeft Rob van der Donk de das om
gedaan, de lampe geet ut. Rob wordt door Daan Migchelbrink naar het huisje
begeleid waar Rob meteen in slaap valt. Denise komt nog even kijken en laat hem
daar maar liggen. Hoe dit is afgelopen dat lezen jullie in het volgende verslag
van Erwin of Frank. Rest mij nog te zeggen, wat een top organisatie tot nu toe.
Bedankt alvast en ik hoop dat ik over 2 jaar ook wel weer mee mag. (Katja)
*De Grotten van Han Tieltjes
Het weekend is amper begonnen
en toch heeft een enkeling zijn kruid al verschoten. Totaal gedesoriënteerd en
met ogen zo groot als rozijnen, komen enkele nachtbrakers de ontbijtzaal binnen
gesloft. Hoewel er slechts één heftige zuippartij heeft plaats gevonden, lijkt
het er meer op alsof ze na drie dagen ploeteren in de Belgische grotten voor
het eerst weer daglicht zien. De stoere praatjes van de vrijdagavond hebben
plaatsgemaakt voor een boel gepuf en gekreun.
De organisatie van het
Ardennen-weekend vond het nodig om ook een trail in het programma op te nemen.
Het overgrote deel zag daar meer tegenop dan tegen het eindexamen Duits. Luuk
te Brake niet. Hij had op vrijdagavond bewust maar 21 pijpjes naar binnen gegooid.
“Ik wil morgen ook nog een beetje fit zijn. ” Hij liep de sterren van de hemel.
Rob van der Donk liet zich vlak voor de start overschrijven van de halve
marathon naar de tien kilometer, dit stond in schril contrast met zijn
grootspraak van een paar uur eerder. “Ach, ik ben marathons gewend”, riep hij
terwijl hij een iets te grote slok van zijn La Trappe nam. Gerjo Wevers
profiteerde 9970 meter van de brede schouders van Linda Scholten maar in de
absolute slotfase ging hij schaamteloos met de eer strijken en drukte zijn
forse neus net iets eerder over de meet, dit tot ongenoegen van Linda.
Het middagprogramma bestond
uit een rondleiding in de Grotten van Han Tieltjes. Het treintje liet even op
zich wachten. Gelukkig was het op het perron maar 34 graden en windstil. Dit
tot genoegen van ‘Assepoester Woeltjes’. “Klootzak”, mompelde hij tegen de
machinist van de verlate trein. In de grotten was het prachtig. Af en toe werd
de wandeling hinderlijk onderbroken door de gids, die met een boel zinloze
informatie op de proppen kwam. Dat gelul over druipstenen van honderd miljoen
jaren oud kwam Ingrid van Zolingen de neus uit, zij zocht in de grot tevergeefs
naar een poffertjeskraam. “Ik heb suuker neudig.” Na anderhalf uur kwam er een
einde aan de rondleiding en keerde het 23-koppige gezelschap weer terug naar de
camping.
Om 19:00 uur werd de barbecue
aangestoken door een net iets te enthousiaste chef-kok. Ze sprak ons aan alsof
we halftamme kleuters waren maar ze kon wel lekker koken. Ben Wesselink kreeg
na een paar stukken vlees weer wat kleur in zijn gezicht. Hij had vlak voor de
barbecue vreselijk ordinair ruzie staan maken met een stelletje kampers.
Uiteraard trok Ben aan het langste eind maar het ging hem duidelijk niet in de
koude kleren zitten. Dick Hilbelink vertelde ondertussen eindeloos veel
verhalen uit grootmoeders tijd, de jonge talenten hingen aan zijn
charismatische lippen. Rond 23:45 uur keerden de meesten, een stukje minder
bezopen dan de avond ervoor, in hun mandje om zich voor te bereiden op de
laatste dag. Ik geef niet teveel weg maar in het laatste deel komt de
wereldrecordpoging van Rianne en Denis ongetwijfeld aan bod, net als de
zoveelste aflevering van de ‘Ik Kan Het Aan-tjes’, die meer bezig waren met
‘Struken duken’ dan met kajakken. (Erwin)
*Spetterend slotoffensief
Het werd weer licht en het was
de derde dag. De nacht bleek voor menigeen weer veel tekort te zijn geweest,
toen om even voor half 7 het wekkertje ratelde. Waar de één zich flink
uitrekte, was de ander al volop in bedrijf. Hipse, een ras-AD`er die zich
tussen de Rooien opvallend goed thuis blijkt te voelen, had de koffie ouderwets
lekker aan het pruttelen. Ook Gerrit Ormel liet zich alweer zien, deftig
gekleed in een strak Peddelaars-pakje en het bolletje glimmend van de
zonnemelk. Het is werkelijk verbazingwekkend, waar deze noeste werker de
energie telkens vandaan haalt en dat bleek ook deze dag maar weer eens. Een
hutje verderop, heeft Dennis Woeltjes al het hele weekend de rol van poetsmiep op zich genomen en is
wederom het balkon aan het stofzuigen. Dat blijkt ook wel erg nodig, want zijn
jeugdige huisgenoten blijken er werkelijk een grote puinzooi van gemaakt te
hebben. Het komt het trio op een gele kaart te staan, maar deze waarschuwing
zet weinig zoden aan de dijk. Sterker nog, ze flikken het ook nog om hun
zorgzame ouder voor 3 dagen, totaal voor gek te zeggen. Erg stoer natuurlijk,
maar ze beseffen nauwelijks dat ze het risico lopen om op de zwarte lijst
terecht te komen. Het lijkt de youngsters niet te deren. Bij de damesafdeling
gaat het er veel gemoedelijker aan toe. Dit blijkt echter uiterlijke schijn te
zijn, want binnen is van alles gaande, als de verhalen de ronde gaan doen. Met
name vrouw Hillen scoort punten bij het produceren van beste bolussen, die tot
grote hilariteit leiden. Daarnaast is ze de ganse tijd op zoek naar toiletten
en als die niet toevallig voor handen zijn, trekt ze zich rustig terug in het
lage struikgewas.
Afijn, de vogels kwetteren dat
het een lieve lust is en de kudde Avajanen beweegt zich naar de kantine, waar
wederom een heel best ontbijtbuffet klaar staat. Na een rustig begin, wordt het
al wat rumoeriger en is de ene grap nog flauwer als de ander. Echter, omdat de
drempel niet al te hoog ligt, scoort elke grap toch wel een paar puntjes. Daan
Migchelbrink, heeft reeds een fijne ballenknijper aan en lijkt helemaal klaar
te zijn voor de activiteiten die op het programma staan. Echter ziet hij toch
wat pips om de neus, maar dit kunnen natuurlijk ook de zenuwen zijn geweest.
Op de laatste dag van het
pittige trainingskamp in de Ardennen zullen een aantal geelhemden flink vreemd
gaan, want in de ochtenduren staat er een ATB-rit op de agenda. Goed, enige fietservaring
was wel aanwezig, maar peddelen met hoge pieken en diepe dalen… dat toch wel
een nieuwe discipline voor velen. Maar het openingsonderdeel van de dag staan
bij voorbaat natuurlijk zeker garant voor de nodige hilariteit. Als startplaats
werd gekozen voor Dinant en ondanks het vroege tijdstip was het al een drukte
van belang en als daar bij wordt opgeteld, dat 23 AVA-janen worden losgelaten
is het helemaal gebeurt met de rust. Alleen al het passen van de helmen bleek
een waar schouwspel op zich te zijn en toen de bikes werden uitgedeeld, werd
nog een tandje onzin opgeschaald. De een zat te laag, bij de ander bleek de rem
te piepen, een bel ontbrak.. het oeverloze gezeik hield maar aan. Ingrid van
Zolingen maakte het helemaal te bont, toen ze haar shirt wat strakker trok en
zich bij de mekanieker meldde, omdat ze geen bidonhouder aan haar fiets bleek
te hebben. Ze eiste direct een ander exemplaar en het liefst een nieuwe, maar
tot haar ongeloof kreeg ze nul op haar rekest. Zo lukte het dus een tandeloze
Belg om onze enthousiaste spraakwaterval stil te krijgen. Hulde daarvoor…Een
volgend hoogtepunt was het moment, toen de 3 instructeurs zich meldden bij het
klaarstaande peloton. De woordvoerder scoorde nog wel een aantal punten bij de
voorstellingsronde, maar zijn kornuiten waren gelijk gespreksstof. Met name de
outfit moest het ontgelden, maar daar zat ook wel een kern van waarheid in. Je
gaat immers geen groep Ollanders begeleiden in een poeterig T-shirt en een veel te ruime plofbroek van de Wibra.
Dit kon echt niet.
Afijn, het peloton trok zich
in gang en in de neutrale zone werd er nog rustig wat nieuws uitgewisseld. Dit
duurde een kilometertje of 3, want toen doemden de eerste bulten op en al snel
werd het kaf van het koren gescheiden. Zwaargewicht drinker, maar lichtgewicht
fietser, Bart Wesselink toonde direct al zijn kunnen. Met een lage hartslag,
die menig landgenoot in zijn slaap nog niet eens haalt, danste de nieuwbakker
Brevoorter op de bergflanken richting de top. De ervaren rotten konden de
meester nog best wel een beetje volgen. Achterin was het direct een slagveld en
vormde zich al snel een bus met voorop, breedlachend zoals we haar kennen,
kapitein Ineke Wesselink. Inderdaad de moeder van. Haar vezelrijke,
eiwitbeperkte, vochtvasthoudende en koolhydraatarme voedingspatroon hielp haar
zichtbaar enorm om de zwakke broeders mee naar boven te sleuren. In de voorste
linie liet zich opeens ook geheel verrassend Erwin Wamelink gelden. Met een
stijl, die verdomd veel weg heeft van het gestump van Bauke Mollema, worstelde
de blonde Keniaan zich over de smalle paden omhoog. Ook Luuk te Brake dacht
zich al pratende in de kopgroep te kunnen handhaven. Hij is echter zeker een
litertje of 10 te zwaar en dat brak hem gruwelijk op. De praat werd zelfs af en
toe wat gedempt en dat was eigenlijk beslist niet vervelend. Een enkele keer
werd er in de remmen geknepen om te genieten van de krekels en de gerst, maar
het kan ook wel haver of rogge zijn geweest. Ja, de kennis van gewassen bleek
groots te zijn. Bij de laatste tussenstop, waarschuwde de gids, dat er best een
lastige finale aan zat te komen. Eerst moest de club zich met een ware
doodsverachting over een singletrack een stuk naar beneden laten afzakken, waar
de teller toch regelmatig de 60 aantikte. Maar het toetje sloeg echter alles.
Een ware afdaling over bazaltkeien, rotsblokken en ander puin volgde. Frank
Roos, valt normaliter niet gauw stil, maar nu ging hij gruwelijk zwetend met
licht bibberende knietjes naar beneden, waarbij het hem toch bijna dun door de
bokse ging. Nee, dan scoorde Gerrit-Jan Jansen veel meer punten. De frêle
atleet zit normaliter alleen op het zadel voor 673 meter woon-werkverkeer, maar
liet zien over een meesterlijk stukje
stuurmanskunst te beschikken.
Toen Geert Wevers bij de
finishlijn zijn loodzware taak als neuzenteller
met verve had volbracht en het hem wederom was gelukt om tot 23 te
komen, juichte hij van geluk. Het peloton had zonder schade de helse afdaling
doorstaan en vol sterke verhalen, ging het richting lunchplek. Omdat de
temperatuur inmiddels de 30 graden ruimschoots had gehaald, werd besloten de
schemme te zoeken op het overdekte terras. We zaten nog maar net onder het
tentdoek, toen Linda Scholten vanuit het niets opsprong en spontaan geweldig
begon te juichen. Ze had haar fietsgegevens op Strava gezet en bleek in den
vreemde, zomaar een kommetje te hebben gescoord op de Rue de Chawia climb. Uiteraard een grootse
prestatie van het multi-talent en de verwachtingen over de winstpremie zijn dan
ook hooggespannen.
Over vreemd gaan gesproken….
Na een korte rustpauze van 23 minuten werd besloten om de Ardennen-3-daagse af
te sluiten met een pittige kayaktocht van 12 kilometer op de Lesse. We bleken
niet de enigen te zijn, die dit plan hadden, want er had zich inmiddels een
akelige file van peddellustigen gevormd. Staande in de wachtrij, wist Katja
Demkes al snel de aandacht op zich gevestigd en niet louter om haar
aanstekelige lach, die in het middelgebergte nogal door echoot. Nee, de
zontatoeage op haar bovenrug bleek bijzonder in trek en er werden zelfs foto`s
van gemaakt. Best onfatsoenlijk natuurlijk om iemand haar achterzijde op de
gevoelige plaat te zetten, maar Belgen doen dit blijkbaar zonder enkele schroom
en niemand bleek ook in te grijpen. In de kayak bleek plaats te zijn voor twee
en al snel vormden zich de diverse groepjes. Zittend in het gekleurde bootje
was het een uit de kluiten gewassen neger, die de drijvende plastics met een
noodvaart de helling afduwde, waardoor je vanzelf op het water neersloeg. Grote
vraag was natuurlijk of de kinetische tape van Ben Wesselink al deze nattigheid
wel aan zou kunnen. Al het hele weekend hield de nestor van de groep zijn kuit
bij elkaar met groene en zwarte kinetisch plakband. Ben was ervan overtuigd dat
de kracht bij het kayakken vooral uit de benen moest komen, dus zou hij zeker
in het voordeel kunnen zijn. Vooraf leken echter Gerjo Wevers en zijn metgezel
Dick Hilbelink, een eeneiige tweeling die geen meter op elkaar lijkt, favoriet
voor de overwinning. Het duo beschikt immers samen over de perfecte BMI,
waardoor het drijfvermogen optimaal is en de kayak meer op een speedboot begint
te lijken. Dus, met de punt licht omhoog. In praktijk bleek het echter allemaal
flink tegen te vallen, want van fatsoenlijke samenwerking bleek bij het tweetal
totaal geen sprake te zijn. Nee, dan had Rianne Fokkers de zaakjes veel beter
voor elkaar. Als stoere stuurvrouw van de dubbel twee, gaf ze met haar vaste
roeimaatje voor 1 dag, vol gas en leidde van start tot finish.
Voor de rest was het eigenlijk
best een armetierige bedoening. Tussen de honderden drijvende vaartuigen,
scoorde het AVA`70-gezelschap eigenlijk voornamelijk punten op zaken, die niets
met deze serieuze en zelfs Olympische sport te maken hebben. Echter, het was
wel oergezellig op de anders zo rustige Lesse. Molenmakker Vaags hield de kop
er nog het beste bij en het was er hem veel, zo niet alles aan gelegen om de
rijen gesloten te houden. Af en toe liet hij de troepen een surplace maken, om
de orde nog enigszins te handhaven, maar zelfs dat lukte nauwelijks. Bootje
1001 met daarin Denise en Rob van der
Donk, beter bekend als de Grolse Veerkampjes, waren letterlijk en figuurlijk
stuurloos. Ze hadden zich uniform gekleed en droegen een shirt en broek met de
alleszeggende slogan “Ik kan het aan!” maar elke passant vroeg zich gelijk af
waar dit op sloeg. Het mixed-duo lag namelijk continu dwars in het water en
waren vooral druk met het slopen van de natuurlijke kade. Een uit de kluiten
gewassen zwaan maakte zich over deze vorm van onbenulligheid zo giftig, dat hij
een geweldig offensief inzette en een hele beste aanval plaatste. De vrouw aan
boord gilde het uit en sprong met een snoekduik het koude water in. Herman
Finkers had er in zijn liedje over de Ardennen nog zo voor gewaarschuwd, maar
je moet natuurlijk wel opletten….. Opvallend was dat Julia Roos, toch met
voorsprong de Benjamin van het gezelschap, met name tijdens het peddelen steeds
meer praatjes kreeg. Ze begon zelfs initiatief te nemen en op eigen houtje wat
zaakjes te regelen. Hoe brutaal kun je zijn? Na een roeiavontuur van een dikke
2 uur kwam de finish in zicht. Helaas was de prijsuitreiking al geweest, want
het winnende duo bleek een voorsprong te hebben opgebouwd van tientallen
minuten. Het peloton kreeg als beloning een koude douche, maar dit mocht de
pret niet drukken, want een fantastische belevenis ging weer mee in de koffer
naar huis. Nadat de neuzen voor de tigste keer met succes waren geteld, werd
besloten het prachtige weekend af te sluiten met de laatste maaltijd en Stegers
mocht dit gaan verzorgen. Ze hadden hier exact 316 kilometer de tijd voor, dus
dit moest gaan lukken. Aangekomen in ons vertrouwde dorpje bleek het ook hier
aangenaam warm te zijn, dus werd er besloten maar snel naar binnen te gaan. Er
was nog een feestje gaande, maar de gasten vlogen naar buiten, toen het
AVA`70-gezelschap de zaal in kwam lopen. Nadat de glazen weer gevuld waren was
het de hoogste tijd om Patrick Weijers in het zonnetje te zetten. Hij was
namelijk eindverantwoordelijk voor het loodzware traject dat door de club met
veel succes en nog meer plezier in 3 dagen was afgelegd. Het kwam de regelneef
op een staande ovatie te staan, die minutenlang aanhield. Het is dat de
organisator best een leuke baan heeft, maar hij zou met gemak kunnen switchen
naar de reisbranche.
Tijdens het eten en drinken
werd al druk gespeculeerd over de bestemming van de volgende trip en de
suggesties liepen nogal ver uiteen. Dat er echter een derde editie zal volgen
is wel zeker. Na Londen en de Ardennen is de honger naar gezelligheid en
sportiviteit nog lang niet gestild. Het afscheid werd steeds uitgesteld, maar
rond de papklok kwam het er toch van. Een prachtig avontuur werd afgesloten met
een welgemeende handdruk en met een tas vol vuile was en een koffer prachtige
ervaringen, vertrok een ieder naar de thuisbasis! (Frank)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten