Jan Wevers, een mooi afscheid (13)

Jan Wevers, die achterkant ken ik maar al te goed…

Donderdag 20 augustus hebben we op indrukwekkende wijze afscheid genomen van Jan Wevers. Ruim een maand geleden hebben Gerdy en ik op een memorabele zondagmorgen met Jan een mooi gesprek mogen hebben over zijn passie, het hardlopen. Jan op de fiets van Ria, en wij al rennend. Jan was toen al ziek, maar had nog de energie en zin om een eindje met ons op te fietsen. Het was een mooi gesprek, en we vinden het erg mooi en bijzonder dat we een fijn stuksken over Jan hebben mogen schrijven. Een waardevolle, warme herinnering!

In de prachtige afscheidsdienst werd een mooi beeld geschetst van Jan door zijn dierbaren, een beeld dat ons maar al te bekend voorkomt: nuchter, realistisch, geen poeha, aandacht voor de medemens. Vanmorgen heb ik het rondje gerend dat Gerdy en ik samen met Jan gerend hebben op zondag 12 juli. Al hardlopend kwam het gesprek weer naar boven. Zijn bescheidenheid over zijn prestaties, zijn nuchtere, realistische kijk op zijn ziekte. Jan accepteerde het leven zoals het kwam, en stak geen energie in zaken waar hij toch geen invloed op had. Daar waar wel eigen inbreng nodig was, zette Jan zijn schouders eronder met discipline, volharding en realisme. Zoon Emiel bracht dit tijdens de dienst prachtig onder woorden.

Tijdens de ochtendloop moest ik denken aan een column die ik in de vakantie in de Volkskrant gelezen heb. De column ging over de “twenty-four / zeven” – modus, de stand waar we met z’n allen zo langzamerhand in komen te staan. We zijn allemaal dag en nacht bereikbaar, de mobiel staat altijd aan; tv-programma’s die we gemist hebben kijken we terug via uitzending gemist; via Netflix, HBO, via Fox Sport kunnen we de series en wedstijden kijken die je écht gezien moet hebben. Tijd voor rust, voor bezinning of zomaar wat lummelen lijkt er niet meer te zijn. Ongemerkt doe ik er ook aan mee: tijdens de vakantie check mijn mail, ik krijg en verstuur app’jes, kijk of er nog nieuws op facebook staat…Het boek dat ik had willen lezen in de vakantie heb ik niet uitgekregen. En daarnaast maak ik me stiekem naar of wind me op over een werk gerelateerd mailtje of app’je, mijn gezin mag dit natuurlijk niet merken. Tijdens de vakantie – een weekendje Zuid-Limburg – was ik eigenlijk alleen tijdens mijn ochtendloopjes op de Cauberg en Keutenberg niet bereikbaar. Als ik dit zo schrijf, realiseer ik me dat dit toch eigenlijk te bizar voor woorden is.

Jan had een wijsheid en een rust over zich waar we met z’n allen nog veel van kunnen leren, mezelf voorop. De kop niet gek laten maken, genieten van de kleine dingen, tijd nemen voor een goed boek of gesprek. En zo rennende en prakkiserende deze ochtend prees ik mezelf gelukkig dat ik Jan Wevers heb mogen leren kennen: een wijs man, met een goeie kop en een mooie hoed!

In de afscheidsdienst werd ik verrast door het Desiderata, voorgelezen door zoon Yannic. Desiderata – ik heb het opgezocht – is Latijn voor "verlangde zaken" en is een gedicht uit 1927 van de Amerikaanse schrijver Max Ehrmann (1872–1945). Wat een prachtig gedicht en een prachtige wijsheid, de 10 geboden zijn er niks bij! Bedankt hiervoor!

Als social-media-junk en als workaholic heb ik me een jaar of 3 geleden bedacht dat hardlopen misschien wel eens goed voor me zou kunnen zijn. Fijn de kop los lopen, in het zweet des aanschijns. Sindsdien heb ik mooie mensen ontmoet, waarvan Jan een hele mooie is. Als het me nog niet zo goed lukt om de zojuist verworven wijsheden van Jan te implementeren in mijn eigen doen en laten, loop ik gewoon weer het rondje over de Haart dat we met Jan gelopen / gefietst hebben. Natuurlijk heb ik een ander karakter dan Jan, maar als ik het rondje maar vaak genoeg ren, en Jan rent in gedachten mee, dan slijten deze wijsheden allicht vanzelf in mijn wat “rospelig” gemoed. 

Tijdens de dienst werd er mooie muziek gedraaid, waar onder Forever Young van Alphaville. Er schoot mij een andere Forever Young binnen, van Bob Dylan. Ik heb deze versie vanmiddag even bekeken, uitgevoerd door het bijzondere koor Young & Hart, neem even de tijd om dit te beluisteren: De tranen biggelden over mijn wangen.

Ik hoop van harte dat Ria, de kinderen, broer en zussen en niet te vergeten de ouders de mooie zomer kunnen koesteren en daar de kracht uit kunnen putten om de draad weer op te pakken. Ik zal zwaaien en aan jullie denken als ik langs de boerderij ren!