 |
| Erwin |
Een bijzonder NK 10 kilometer in Schoorl
“Achteraf wil ik niet van die smoesjes horen als: ‘het ging niet goed want mijn hamstrings werden stijf van het opspattende water’. Als je het zwaar hebt, gewoon keihard doorlopen en hopen dat het de volgende kilometer beter gaat.” Jan te Brake spreekt ons vlak voor de wedstrijd nog even streng toe en aan zijn humorloze gelaatsuitdrukking kan ik zien dat hij bloedserieus is. Jan heeft gelijk, we zijn niet voor de kat z’n kut naar Schoorl gereden.
Samen met Mark en Tim te Brake, misschien wel het beste wat Ava’70 te bieden heeft, sta ik aan de start van het NK 10 kilometer in Schoorl. Voor ons drieën een belangrijke wedstrijd. Hier moeten de trainingen van de afgelopen tijd zich uitbetalen. Het kwik komt net boven het vriespunt, het miezert en het waait stevig, maar dit valt te verwachten aan de kust. Jan heeft vandaag een heel arsenaal aan petten op. Chauffeur, adviseur, mental coach, pakhaas, trainer en natuurlijk vader. In de auto nemen de Te Brakes de startlijst door. Gevoelsmatig passeren alle deelnemers de revue. Ik praat interessant mee maar in negen van de tien gevallen heb ik geen idee over wie of wat het gaat. Stilletjes geniet ik van het enthousiasme van de drie hardloopdieren.
Een uurtje voor de start ben ik nog heel ontspannen, een slecht teken. Als ik enigszins wil presteren moet ik kotsmisselijk van de spanning aan de start staan, dat heb ik nu eenmaal nodig. In het startvak begint de spanning gelukkig te komen, totdat iemand mij aantikt. Het is Thomas Luttikhold! Mijn oude hardloopmaatje staat ook aan het vertrek. Schaterlachend om de verhalen van ‘vroeger’ staan we in het startvak. Terwijl we nog druk staan te babbelen, klinkt het startschot. Wederom ben ik alles behalve gefocust en is mijn hardslag gedaald naar standje ‘bankhangen’. Na twee kilometer kom ik, jammer genoeg, alleen te lopen. Zowel vijftig meter voor me als achter me loopt een groepje atleten. Halfweg staat er 19.30 minuten op de klok. Dit valt me vies tegen aangezien ik het gevoel heb alsof ik constant aan het sprinten ben. Gewoon doorrammen! In tegenstelling tot veel andere wedstrijden, geniet ik onderweg van de fantastische omgeving. Op veel open stukken in de duinen heeft de wind vrij spel en moet ik flink knokken om de snelheid vast te houden. In de verte zie ik Thomas lopen, hij is mij net als ‘vroeger’ weer te snel af. Uiteindelijk komt Thomas, die tegenwoordig uitkomt voor atletiekvereniging U-track uit Utrecht, na 38.18 minuten over de finish.
Bij het acht kilometerpunt zit ik helemaal kapot. Piepend en roggelend als een zware longpatiënt vervolg ik mijn weg. De woorden van trainer Jan spoken door mijn hoofd en hij had gelijk, in de laatste kilometer gaat het weer redelijk goed. Inmiddels halen de eerste vrouwen mij in. Zij zijn, net als Tim (A-junior), vijf minuten later dan de mannen gestart. Ik probeer krampachtig bij die dames aan te haken maar dit is onbegonnen werk. Indrukwekkend om die snelle vrouwen te zien ‘vliegen’. Een laatste krachtsinspanning brengt mij naar 39.15 minuten. Een tijd waar ik gematigd tevreden mee ben. Ik heb er alles uit gehaald en er zat echt niks meer in, dus ik heb er vrede mee.
De volgende dag blijkt dat de organisatie een fout heeft gemaakt bij het uitzetten van het parcours. Iedereen heeft 133 meter te veel gelopen. Een blunder van de bovenste plank. Omgerekend heb ik op de 10 km 38.44 minuten gelopen. Hier ben ik erg blij mee. Hoewel ik ooit 38.08 minuten heb gelopen, twijfel ik bij die wedstrijd over de lengte van het parcours. Mijn snelste tijd op een gecertificeerde 10 km was 39.45 minuten (GTM-loop). In Schoorl was ik dus een dikke minuut sneller, al zal ik die tijd nooit officieel zwart op wit krijgen. Tim liep, na aftrek, een fantastisch persoonlijk record van 36.07 minuten en Mark spant met zijn 33.06 minuten de kroon. Een geweldige dag voor ons allemaal.
Voor mij is het een bevestiging dat de trainingen zijn vruchten beginnen af te werpen en dat ik op de goede weg ben, en nog veel belangijker; ik vind het hardlopen leuker dan ooit te voren! Nu lekker doortrainen naar de Venloop om een aanval te doen op mijn 1.25.45 minuten van vorig jaar.
PS. Ik ben dit NK niet als laatste geëindigd, zeventien mannen deden er langer over!
“Achteraf wil ik niet van die smoesjes horen als: ‘het ging niet goed want mijn hamstrings werden stijf van het opspattende water’. Als je het zwaar hebt, gewoon keihard doorlopen en hopen dat het de volgende kilometer beter gaat.” Jan te Brake spreekt ons vlak voor de wedstrijd nog even streng toe en aan zijn humorloze gelaatsuitdrukking kan ik zien dat hij bloedserieus is. Jan heeft gelijk, we zijn niet voor de kat z’n kut naar Schoorl gereden.
Samen met Mark en Tim te Brake, misschien wel het beste wat Ava’70 te bieden heeft, sta ik aan de start van het NK 10 kilometer in Schoorl. Voor ons drieën een belangrijke wedstrijd. Hier moeten de trainingen van de afgelopen tijd zich uitbetalen. Het kwik komt net boven het vriespunt, het miezert en het waait stevig, maar dit valt te verwachten aan de kust. Jan heeft vandaag een heel arsenaal aan petten op. Chauffeur, adviseur, mental coach, pakhaas, trainer en natuurlijk vader. In de auto nemen de Te Brakes de startlijst door. Gevoelsmatig passeren alle deelnemers de revue. Ik praat interessant mee maar in negen van de tien gevallen heb ik geen idee over wie of wat het gaat. Stilletjes geniet ik van het enthousiasme van de drie hardloopdieren.
Een uurtje voor de start ben ik nog heel ontspannen, een slecht teken. Als ik enigszins wil presteren moet ik kotsmisselijk van de spanning aan de start staan, dat heb ik nu eenmaal nodig. In het startvak begint de spanning gelukkig te komen, totdat iemand mij aantikt. Het is Thomas Luttikhold! Mijn oude hardloopmaatje staat ook aan het vertrek. Schaterlachend om de verhalen van ‘vroeger’ staan we in het startvak. Terwijl we nog druk staan te babbelen, klinkt het startschot. Wederom ben ik alles behalve gefocust en is mijn hardslag gedaald naar standje ‘bankhangen’. Na twee kilometer kom ik, jammer genoeg, alleen te lopen. Zowel vijftig meter voor me als achter me loopt een groepje atleten. Halfweg staat er 19.30 minuten op de klok. Dit valt me vies tegen aangezien ik het gevoel heb alsof ik constant aan het sprinten ben. Gewoon doorrammen! In tegenstelling tot veel andere wedstrijden, geniet ik onderweg van de fantastische omgeving. Op veel open stukken in de duinen heeft de wind vrij spel en moet ik flink knokken om de snelheid vast te houden. In de verte zie ik Thomas lopen, hij is mij net als ‘vroeger’ weer te snel af. Uiteindelijk komt Thomas, die tegenwoordig uitkomt voor atletiekvereniging U-track uit Utrecht, na 38.18 minuten over de finish.
Bij het acht kilometerpunt zit ik helemaal kapot. Piepend en roggelend als een zware longpatiënt vervolg ik mijn weg. De woorden van trainer Jan spoken door mijn hoofd en hij had gelijk, in de laatste kilometer gaat het weer redelijk goed. Inmiddels halen de eerste vrouwen mij in. Zij zijn, net als Tim (A-junior), vijf minuten later dan de mannen gestart. Ik probeer krampachtig bij die dames aan te haken maar dit is onbegonnen werk. Indrukwekkend om die snelle vrouwen te zien ‘vliegen’. Een laatste krachtsinspanning brengt mij naar 39.15 minuten. Een tijd waar ik gematigd tevreden mee ben. Ik heb er alles uit gehaald en er zat echt niks meer in, dus ik heb er vrede mee.
De volgende dag blijkt dat de organisatie een fout heeft gemaakt bij het uitzetten van het parcours. Iedereen heeft 133 meter te veel gelopen. Een blunder van de bovenste plank. Omgerekend heb ik op de 10 km 38.44 minuten gelopen. Hier ben ik erg blij mee. Hoewel ik ooit 38.08 minuten heb gelopen, twijfel ik bij die wedstrijd over de lengte van het parcours. Mijn snelste tijd op een gecertificeerde 10 km was 39.45 minuten (GTM-loop). In Schoorl was ik dus een dikke minuut sneller, al zal ik die tijd nooit officieel zwart op wit krijgen. Tim liep, na aftrek, een fantastisch persoonlijk record van 36.07 minuten en Mark spant met zijn 33.06 minuten de kroon. Een geweldige dag voor ons allemaal.
Voor mij is het een bevestiging dat de trainingen zijn vruchten beginnen af te werpen en dat ik op de goede weg ben, en nog veel belangijker; ik vind het hardlopen leuker dan ooit te voren! Nu lekker doortrainen naar de Venloop om een aanval te doen op mijn 1.25.45 minuten van vorig jaar.
PS. Ik ben dit NK niet als laatste geëindigd, zeventien mannen deden er langer over!
 |
| Mark |
 |
| Tim |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten