 |
| Cindy Brusse Dit werd de 4e triatlon van dit seizoen. Op 22 mei begon ik met de kwart triatlon Ter Aar (3e plek), op 29 mei de team triatlon met TCTwente op de Universiteit campus Enschede (3e plek) en op 12 juni de Olympische afstand te Bocholt (3e plek). Tot nu toe gingen deze voorgaande wedstrijden heel goed, maar voelde ik me steeds de dagen voor de wedstrijd als een krant. Zo ook nu, dus geen reden tot paniek. Op de dinsdagavond ervoor was
er de gezellige looptraining van AVA vanaf de mooie stek van Dirk te Heelweg.
Het tempo van 6.00/km was net te doen voor de benen, die er duidelijk niet zo’n
zin in hadden. Op zondag zou het beoogde tempo net onder de 4.30/km moeten
zijn, oei! Na de loop werd er geborreld onder het genot van een door Dirk eigen
gestookt heerlijk drankje! De avond erop was het zaak de
deelnemers enveloppen te maken met buurvrouw Elly. Elke envelop kreeg een
startnummer, chip, enkelband, speldjes, een badmuts en fietssticker. Na 2.5 uur
waren we op de helft en vrijdagmiddag zouden we verder gaan. Zaterdagmiddag
volgde samen met Nieke (na dat ik op het werk een rampen oefening met 34
slachtoffers had gehad) nog het stickeren van de fiets-ophang-stangen. De volgende dag was het
raceday! Het zwemmen was met een
watertemperatuur van bijna 24 graden zonder wetsuit. Voor de eerste boei lag ik
naast 2 mannen en daarna leidde ik het veld. Als eerste ging ik de kant op en
begon aan een niet zo snelle wissel. Ik nam de tijd om mijn fietsschoenen aan
te trekken, terwijl deze normaal al op mijn fiets staan. Bij mijn nieuwe Canyon
weet ik niet zo goed waar ik de elastiekjes van mijn schoenen moet bevestigen,
vandaar. De wissel duurde daardoor 30sec langer dan in 2018. Het fietsparcours was
uitdagend met in elk van de 4 rondes 13 bochten, een heuvel en de matig
geklinkerde Ooievaarsdijk. Hierop maakt de fiets het geluid alsof ie elk moment
uit elkaar kan vallen. Mijn fietstijd was 1.5 minuut vlotter dan in 2018 en ik
ging door naar de 2e wissel, die wederom erg traag was. Ik had nu wel de
fietsschoenen op de fiets laten staan, maar nam eens uitgebreid de tijd om te
gaan zitten en sokken aan te trekken. Voorgaande jaren had ik blote voeten in
de schoenen. Ten opzichte van 2018 liet ik hier weer dik 30 sec liggen. De 10km hardlopen ging best
goed, en met een tijd van 44.41 was het gemiddelde 4.28/km! Dat leek
dinsdagavond nog onmogelijk. Ik passeerde als 1e dame de finish en kreeg een
mooi sportvoedings pakket als prijs. De fotograven Dick Lubbers, Koos de Vos
langs het parcours zorgden voor mooie plaatjes. Maar ook Dennis had een foto
gemaakt, waarbij ik door de bocht vlieg. Het was bijna het “perfecte plaatje”
als dat verkeersbord er niet had gestaan.
Het was een geweldige dag
geweest en het evenement was onder leiding van Ruud Baars top neergezet, waarvoor
de complimenten! Nu nog even herstellen en dan over 3 dagen de Olympische
afstand Triatlon te Holten en over 11 dagen Ironman 70.3 te Jönköping te
Zweden. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten