Verslag van de 1e Zandloper Trail in Corle

Andre Bleumink (links) bezig aan zijn 30 kilometer

Vorige week was ik een weekendje naar Zeeland voor een familieweekend. Uiteraard heb ik daar ook even langs het strand gelopen. Het was geen geweldig weer, dus rustig aan het strand. Uitermate rustgevend zelfs. De brekende golven gaven een mooi achtergrond geluid en verder hoorde je eigenlijk niets. Duinen om doorheen te dwalen waren er niet dus werd het een heen en weertje langs de vloedlijn. Verdwalen was onmogelijk. Na een uur had ik het eigenlijk wel gezien langs het strand maar ik maakte mijn training uiteraard af. Ik vind zee en strand eigenlijk gewoon saai.

Ik miste gewoon de duizend kleuren groen en de afwisseling van weides, akkers en bossen van onze mooie Achterhoek. Afgelopen weekend maakte ik dat helemaal goed met een groepsloop die door onze vrienden van de Zandloper georganiseerd werd. Van tevoren had ik alleen meegekregen dat het een groepsloop was over 30, 15 of 7,5 km vanuit Terras Krosenbrink in Corle (één van de buurtschappen van Winterswijk). Bekend gebied voor mij, maar ik hoopte dat de organisatoren me toch nog konden verrassen met onbekende paden.

Het was een prachtige zaterdagochtend en iets voor negen parkeerde ik mijn auto in de wei bij de oude in Saksische stijl gebouwde boerderij. De ochtendzon scheen prachtige stralen door het blad van de grote eiken op het erf. Op het terras van het theehuis stonden al een aantal Zandlopers te wachten, inclusief de organisator. Een aantal er van kende ik al van gezicht, van andere loopjes in de omgeving. Al snel kwamen er nog een aantal lopers bij en om iets over negen was de groep compleet en konden we vertrekken voor onze tocht van 30 km.

De stemming zat er meteen al goed in. Niet zo gek als je een groep mensen bij elkaar zet met allemaal dezelfde hobby. Een paar dames herkenden me nog van de Grachtenloop van de woensdagavond er voor. Ik was dwars door een grote plas water vlak langs hen gerend waar zij deze nog probeerden te ontwijken. De gevolgen laten zich raden, maar ze konden er nog hartelijk om lachen. Er werd sowieso volop gelachen en gekletst door iedereen, door het rustige tempo kon dat ook prima.

We liepen eerst een stukje Schaddenpad langs het Korenburgerveen, maar tot mijn verbazing sloegen we ineens via een aantal paadjes richting Klooster. Her en der herkende ik wel stukken van de route, maar niet op deze manier aan elkaar geregen. Mooi! Ook een aantal paadjes waarvan ik vrij zeker wist dat ik er nog nooit geweest was, dat was dus nog mooier. Ik genoot volop en daar was ook alle aanleiding voor. Het coulissenlandschap waar de Achterhoek om bekend staat is nergens mooier dan in dit gebied.

Weilanden en akkers omzoomd met (eiken)singels, bosjes waar vroeger geriefhout uit gehaald werd door de boeren. Via klompenpaadjes en oude zandweggetjes voerde de route ons langs prachtige oude en mooi opgeknapte Saksische boerderijtjes. De koeien en schapen in de wei maakten zich niet druk om ons en her en der staken boeren op de trekker groetend de hand op naar ons. Ik voelde me helemaal in mijn element.

Na 10 km werden we verrast door een rijk uitgeruste verzorgingspost, met dank aan de plaatselijke Jumbo. Mooi dat die niet alleen aandacht hebben voor top fietsers en schaatsers, maar ook voor amateursporters. Top! Ook mooi dat de dochter van de organisator haar ochtend wilde opofferen om ons te voorzien van een natje en een droogje. Chapeau! We hadden het luxe voor elkaar zo.

Via het Linden Arboretum en Miste ging de route richting Woold. Het landgoed Kotmans werd aangedaan, waarbij één van de deelnemers zelfs nog een boom aan het Schrieverspad zag met een bordje met de naam van een familielid. Veel tijd om er bij stil te staan was er natuurlijk niet, maar even stoppen om te kijken kan altijd in een trail.

Door het afsluiten van een aantal onbewaakte spoorwegovergangen in het gebied liepen we helaas een paar hele mooie paadjes in de Bekendelle mis, maar de organisatoren hadden er toch een mooie oplossing voor weten te vinden. Het aantal stukken verharde weg bleef zoveel mogelijk beperkt en waar we er al overheen liepen was het nooit heel lang en vaak in de vorm van een pittoreske boerenklinkerweg. Het leek wel een reclamespot voor de Achterhoek, waar we zeker op de plek van de 20 km verzorgingspost even rustig van genoten.

Het letterlijke hoogtepunt van de route vonden we op de oude vuilnisbelt (achter Obelink). Uiteraard moesten we even wat paadjes proberen en even omhoog zodat we konden genieten van het uitzicht. Voor meerdere deelnemers is de vuilnisbelt een plek waar regelmatig een heuveltraining gedaan wordt, maar het gebied lag er in de stralende zon prachtig uitnodigend bij. Je zag helemaal niets van alle zweetdruppels die daar in de jaren al gevallen zijn.

Via nog een aantal mooie bosjes en klompenpaden door prachtige weilanden liepen we het laatste stuk. De temperatuur was inmiddels opgelopen zo’n 24 graden en het zweet brak on dan ook aan alle kanten uit. De verzorgingsposten waren dus niet voor niets geweest. Het mooie was dat de groep toch de hele tijd netjes op elkaar wachtte. In het begin moest er nog even gezocht worden naar het ideale gemiddelde tempo, maar in de tweede helft ging het als vanzelf. Heerlijk gelopen en goede gesprekken gevoerd met hele diverse mensen onderweg. Precies wat ik nu echt zo geweldig vind aan trailrunning.

Uiteraard werd er op het terras nog even nagekletst, ook met deelnemers van groepen die ene kortere afstand gelopen hadden. Iedereen had zwaar genoten van de tocht en bij een bakje koffie of thee en een welverdiend gebakje werd en grondig na geëvalueerd. Het was perfect georganiseerd en ik hoop dat er een vervolg aan gegeven wordt. Ik probeer er dan zeker weer bij te zijn. Ik hoop dat ik dan ook weer positief verrast wordt met allerlei paadjes die ik nog niet ken.