Column: Erwin’s zin en onzin - deel 109

De familie te Brake, van links naar rechts Jan, Tim, Mark, Ankie en Luuk

Het sprookje van de Te Brakes

Na maandenlang blessureleed kun je op twee manieren je comeback maken. Manier 1: Je huppelt rustig mee in de groep en bent al lang blij als je heel de finish bereikt. Manier 2: direct Jan en alleman je hielen laten zien en meestrijden om de overwinning. Mark te Brake koos afgelopen zaterdag voor manier twee, en hoe!  Na elf maanden kwakkelen en toekijken vanaf de zijlijn stond hij te popelen om bij de derde wedstrijd van de Boekelder Crosscompetitie zijn rentree te maken. Met speels gemak (hoe is het mogelijk) liep hij een tijd van 33.55 minuten op de 10 kilometer. Een fantastische prestatie. Hij maakte zijn comeback in het bijzijn van zijn hele familie. Zowel zijn ouders, grote broer Luuk en broertje Tim stonden aan de start. Natuurlijk was ook zijn grote liefde Lotte aanwezig. Het was een ontroerend familiegebeuren.  

Pater familias, Jan te Brake sr. en zijn lieftallige vrouw Diny kijken van een afstandje trots naar zoon Jan, schoondochter Ankie en hun drie kleinzonen. Zij weten als geen ander dat dit een bijzonder moment is. De familie Te Brake is ontegenzeggelijk dé hardloopfamilie van Aalten. Helaas lukt het nooit om alle familieleden in één wedstrijd aan de vertrek te krijgen, nu is het eindelijk zover. Ieder heeft zijn eigen doel. Mark wil testen hoe hij ervoor staat, Tim mikt op een tijd onder de 17.30 minuten, Luuk wil aartsrivaal Jerrel Balke voorblijven, Jan wil zonder blessures het Loohuisbos uitkomen en Ankie wil gewoon lekker lopen. Ik kan jullie met trots vertellen dat iedereen zijn persoonlijke doelstelling heeft behaald.

Als groot fan van de Te Brakes kan mijn dag niet meer kapot. In de tweede ronde van ‘mijn’ tien kilometer neemt Luuk mij een groot stuk op sleeptouw, terwijl hij net een prachtige tijd op ‘zijn’ vijf kilometer heeft gelopen. Wat een vriend. Na de finish val ik bijna flauw bij het horen van Marks tijd en na het horen van Tims prestatie (17:14min) zak ik definitief door mijn hoeven. Mijn Trainer en grote voorbeeld Jan is, zo goed als pijnvrij, over de finish gekomen en in de verte zie ik Ankie alweer lachen. Even moet ik mezelf in mijn arm knijpen om te controleren of ik niet droom. Het is allemaal te mooi om waar te zijn. Het is een voorrecht om met deze inspirerende mensen op te mogen trekken en ik hoop van ganser harte dat ze nog geregeld als vijftal hun wedstrijdjes mogen lopen! 

O, voordat ik het vergeet: Rinke bij deze familie past het prachtige nummer Run Run van Marike Jager & Dolf Jansen.