Zonder liefde geen PR (32)

Gewonnen van zoonlief Sam en lievelingsneef en hardloopvoorbeeld Geert en nog niet tevreden…

’t Is al weer een tijdje geleden, maar ik moet er toch even over schrijven! We zitten inmiddels weer in het crossseizoen en in de 15 km wedstrijdperiode. Ik neem je weer even mee naar de warme nazomer, de periode van de snelle 5 km wedstrijden. In de warme nazomer heb ik twee 5 kilometer wedstrijden gelopen: de Kramprun in Varsseveld en de Hooilandrun in Lichtenvoorde. De beleving van deze wedstrijden heeft me nieuwe inzichten gegeven die ik graag via dit sympathieke weblog met je wil delen. Deze inzichten zijn tevens direct toepasbaar tijdens de Boekeldercrosswedstrijden, de Zevenheuvelenloop, Montferlandloop, enzovoort. En ben je hardloper? Laat dit stukje dan vooral je liefhebbende partner lezen!

Als 40+-er, die in de ontkennende fase van het ouder worden zit, wil ik elke 5 km wedstrijd onder de 20 minuten lopen. Dit lukt lang niet altijd. Zo ook bij de Kramprun niet, ik kwam binnen in 20.11 minuten. Vorig jaar klokte ik nog 19.36 minuten. Drie jaar geleden zou ik hier nog harstikke tevreden met zijn, maar nu dus niet. Uit pure gif heb ik me ’s avonds direct ingeschreven voor de Hooilandrun. Ik had nummer 101, dat betekende dat ik de eerste inschrijver was. Mijn tijd bij deze wedstrijd was 19.45 minuten. Dat leek er meer op!

Maar hoe kan zoiets? Hoe kan het dat het de ene wedstrijd wel loopt en de andere keer niet? Dit blijft een van de grote mysteries van de hardloopsport. Maar niet lang meer…met deze column los ik dit eeuwenoude mysterie op!

Eerst de Kramprun. Ik heb al eerder een stuksken geschreven over deze roemruchte wedstrijd. In 2016 heb ik deze wedstrijd gerend na een zeer stressvolle dag. Na veel gehaast en gebender lukte het nog net om op tijd aan de start te staan. Resultaat: een waardeloze tijd. Dit jaar was de voorbereiding beter. Ik had braaf 3x in de week getraind, ongeveer volgens het schema van Gerben Deunk, onze trainer. Dus daar kon het niet aan liggen. Er ligt echter altijd een psychische valkuil op de loer…Als bij mij iets niet in de haak is, schiet het me nog al eens in de rug. Een week voor de Kramprun was het weer zo ver. Erg druk op het werk, prakkisaties an ‘t hoofd, thuis niet de gezelligste, geen rust in ’t gat…en hup, daar schiet het weer in de rug. Medisch wordt dit een discopathie genoemd, een tussenwervelschijf die er tussenuit floept. De oorzaak is echter veelal mentaal. Ook al kan ik best veel praatjes hebben, het delen van kopzorgen doe ik niet graag met anderen. Gevolg is het ophopen van spanning dat zich vertaalt in een kronkel in de ruggegraat en stief as een old wief. Daar ga je dus niet harder van lopen. Hier moet ik wel een kanttekening bij maken: ik heb ooit als doel gehad om mijn zoonlief Sam te pakken op de 5 km alsmede mijn lievelingsneef en grote hardloopvoorbeeld Geert Wevers. Deze doelen zijn beide gehaald op deze editie van de Kramprun, dus wat dat betreft zou ik tevreden moeten zijn…Maar dat is een ander stuksken.

En toen de Hooilandrun. Deze run vond 3 weken later plaats dan de Kramprun. De ergste werkdrukte na de vakantie had ik weer weggewerkt, de planning had ik op orde, mooie projecten in het verschiet. Thuis was ik weer de betrokken en liefhebbende partner en vader, die door het thuisfront bemind en gewaardeerd werd. “Ga maar lekker rennen schat, en geniet ervan”, zei mijn lief, toen ik op de fiets richting Lichtenvoorde stapte. “En laat even weten hoe het ging!” Met een luchtkus zwaaide ze me uit, en vol goede moed en zonder rugklachten toog ik naar de Hooilandrun. En BAM, 19.45 minuten! Hoe anders en gemakkelijker ging het nu! Ook hier moet ik een kanttekening maken. Normaal gesproken dender ik bij elke wedstrijd achter Hans Jentink aan. Hans, een dikke 10 jaar jonger, ontwikkelt zich echter zodanig dat hij eigenlijk te hard voor me gaat. Ik besloot mijn eigen tempo te kiezen. Ik kwam achter Lisa te Molder aan te rennen. Deze jonge moeder is normaal gesproken een maatje te groot voor me, maar nu kon ik haar goed volgen. Na de 3e kilometer ging ik haar zowaar voorbij. Ik stak nog 2 vingers in de neus maar die zag ze niet…Net na de 4e kilometer haalde die taaie Lisa me weer in. Ik moedigde haar nog aan, niet helemaal oprecht gemeend. Wel overviel me een gevoel van respect voor dit hardloopfenomeen: een kind krijgen en dan al weer zo hard rennen. Ik heb zelf dan wel 5 kinderen, maar er waarschijnlijk wat minder van te leiden gehad… Ondanks dit respect heb ik haar toch mijn hielen laten zien. Ze had geen antwoord op mijn machtige eindsprint. Ik kwam binnen op 19.45 minuten en Lisa een paar tellen later. Euforie! Bij mij tenminste…

En nu mijn theorie. Mijn theorie is dat het “goed in je vel” zitten erg belangrijk is om een goede prestatie te leveren, vooral in een duursport. Met een sport als kickboksen is het wellicht anders. Met zo’n sport kun je je agressie allicht kwijt op je tegenstander. Maar met hardlopen werkt dat niet zo. Als je meent dat je veel moet hardlopen kan dat best wel eens discussie met je achterban opleveren. Als je meedoet aan de wedstrijd waarbij je de hele dag weg bent, is dit voor het huisfront niet altijd leuk. Hier ligt dus een mooie rol voor de partner weggelegd. Wie anders dan een liefhebbende partner kan er voor zorgen dat je als hardloper lekker in je vel zit? Je lief kan je werkzorgen relativeren, kan je met liefde omgeven, je alle succes wensen en zeggen dat hij / zij erg trots op je is. “Ga maar lekker rennen schat, geniet ervan! Je hebt er zo hard voor gewerkt, knallen liefje!”. Om dan vervolgens met een grote smile aan de wedstrijd te beginnen. Mijn theorie is dus dat je op je hardst kunt rennen als je geen kopzorgen hebt. Help ons er van af, liefhebbende partners! Help ons aan nieuw PR’ren! Dit is goed voor ons zelfvertrouwen, en worden we leukere partners van!

De vraag hangt nu natuurlijk in de lucht of seks voor de wedstrijd goed is. Goede vraag. Ik heb eens een Engelse voetbaltrainer horen zeggen dat hij er niet zo’n moeite mee had dat voetballers in de nacht voor de wedstrijd seks hadden. Hij had er wel moeite mee dat een voetballer om een uur of elf ’s avonds een rokerige café in ging voor zijn “jacht”. Eerst een paar biertjes om wat losser te worden, dan her en der wat contacten leggen met mogelijke kandidaten, om vervolgens – als hij eindelijk beet had – om een uur vier ’s nachts huiswaarts te keren om daar zijn prooi alle hoeken van de slaapkamer te laten zien. En dan na een dergelijke nacht op de wedstrijddag verschijnen…Daar had de trainer wél moeite mee…

Dus tja, zeg het maar. Als een intieme nacht voor de wedstrijd bijdraagt aan het goede gevoel moet je het zeker doen. Misschien kan trainer Gerben dit in het wedstrijdschema zetten? Dan weten de partners waar ze aan toe zijn!

Afgelopen zaterdag heb ik de 15 km gelopen op de Boekeldercross, als voorbereiding op de Zevenheuvelenloop. Deze wedstrijd is zondag de 18e november. Ik geloof dat ik de komende week maar eens een bleumken voor m’n lief meeneem…

Groeten van Rinke (PR 15 km is 1.05,36, maar dit zal na het bleumken ongetwijfeld anders zijn…)