Column: Erwin’s zin en onzin - deel 229

Na een paar uur zwoegen is er weer iets van het oude vertrouwde clubhonk te zien

Ava’70 stikt van de vrijwilligers, behalve op opruimdag!

Al ruim voor de officiële start van het Tiroler-vrijwilligersfeest, loopt het AvaCafé vol. Gretige blikken en dorstige monden, iedereen staat in de startblokken. De aanwezigen zijn jolig aangekleed. Dindl’s, lederhosen, hoedjes, ski-brillen, en wat al niet meer wat in het thema past. Slechts een enkeling heeft zich er met een Jantje-van-Leiden afgemaakt. Pul in de hand en los geht’s!

Traditiegetrouw gaat vlak na de koffie het dak er al af. De jeugd en een handjevol oudere jongeren trekken de kar. Al snel wordt het ordinair. Praten verandert in schreeuwen, drinken wordt zuipen en een enkeling kan zijn handjes al niet meer thuishouden. Good old Jos Hartman - algemeen bekend als vrouwengek - flirt er lustig op los. Aan het eind van de avond lijkt hij definitief beet te hebben. Als hij aanstalten maakt om met zijn vangst richting huis te gaan, blijkt hij urenlang de paspop in de hoek te hebben versierd. Volgende keer beter Jos. Aan de bar doen Linda de Vries en Bianca Eekelder een succesvolle poging om de wijnvoorraad zo snel mogelijk burgemeester te maken en Lilian Geulen, die steeds slechter te verstaan is, valt de deejay lastig met haar talloze Paul Elstak-verzoekjes. Kortom, het is ouderwets gezellig, ondanks dat charlatan Frank Roos het weer nodig vindt om een aantal clubhelden publiekelijk door het slijk te halen.

Als de nacht al in volle gang is, is de schade al niet meer te overzien. Het bier zit tegen het plafond, Het terrein rond de bar is omgetoverd tot veredelde glasbak en de wezenloze en gedesoriënteerde gelaatsuitdrukkingen zijn niet meer op één hand te tellen. Kersverse vader Luuk te Brake komt met zijn fietssleutels in de hand de feestzaal binnen gestrompeld. “Ik ben mijn fietssleutels kwijt”, schreeuwt hij. Na een kwartiertje zoeken, en inmiddels weer drie pijpjes verder, besluit hij toch naar huis te gaan.

Tot zover het mooie van de vrijwilligersavond. Met meer dan honderd aanwezigen mag Ava’70 zich de handjes dichtknijpen. Maar waar zijn al die vrijwilligers als het er écht om gaat? Het AvaCafé is na de meeslepende fuif een slagveld, waar ze zelfs op de Gazastrook de wenkbrauwen bij zullen fronsen. De wijnflessen liggen op de bar, de geur van oud bier en pisang ambon is in de gordijnen getrokken, de peuken liggen in de verspringbak en de glasscherven liggen op het toilet. Slechts drie personen nemen de moeite om de schade te herstellen. Met een kop als een boei, zure oprispingen en de kramp in de kuiten halen zij de poetsdoek door de ravage. Na een paar uur zwoegen is er in de verte weer iets van het oude vertrouwde clubhonk te zien. Moe en een beetje gefrustreerd gaan interieurverzorgers Joppe, Jan jr. en de doorgaans goedlachse Erwin huiswaarts. Heel jammer dit. Ava´70 stikt van de vrijwilligers, behalve op opruimdag!