 |
| Prachtig trailweekend in de sneeuw |
Soms, heel soms krijg je
gewoon meer dan waar je om vraagt…. Dat gebeurde ons afgelopen weekend. Met een
aantal mensen uit onze Appgroep ‘Lekker Buitenspelen’ hadden we ons aangemeld voor
het trailweekend in de Ardennen dat georganiseerd werd door Viking Outdoor. Een
aantal jaren geleden deden we ook al mee aan het Sauerland weekend van dezelfde
organisatie en dat was prima bevallen. Er is nog een filmpje op Youtube wat een
mooi overzicht geeft en ik heb er toen ook een verslag van gemaakt.
Dit weekend zou zich afspelen
in de Ardennen en we hoopten op een beetje sneeuw. Vooral voor de mooie foto’s
op de sociale media natuurlijk. Henrie en Claudia gingen op eigen gelegenheid,
maar ik had een 6- persoonsbusje gehuurd voor de rest van ons groepje. Dat is
toch een stuk gezelliger dan alleen rijden en scheelt ook nog eens aardig. Op
het laatste moment werd ons groepje Achterhoekers nog uitgebreid met Petra uit
Zelhem, waarmee het busje vol zat. We hadden ook nog een Tukker mee, maar dat
gaat prima met Achterhoekers. In het Westen zien ze sowieso het verschil niet. Gelukkig
bleek het busje een grote laadruimte te hebben, want er moest nogal wat mee.
Sommigen slepen nu eenmaal meer mee dan anderen, gewoon voor het geval dat.
We konden pas na 18:00 uur
terecht op onze bestemming (een oud kloosterinternaat dat nog als school
fungeerde), dus ik had op de heenweg nog een tussenstop gepland in Sougné. Daar
zouden we eerst een rondje lopen voor we verder zouden rijden naar de
eindbestemming. Maar hoe verder we richting Ardennen kwamen hoe winterser het
weer werd. Het sneeuwde en de toestand op de toch al slechte Ardense wegen werd
steeds beroerder. Wegen werden afgesloten omdat (vracht)auto’s en zo de gladde
hellingen niet meer op kwamen en de boel blokkeerden. We besloten ons middag
rondje te laten zitten en te proberen bij daglicht bij de eindbestemming te
komen. We kwamen gelukkig heelhuids over (met maar één keertje drukken) en
zetten het busje aan de kant van de weg tussen de auto’s van de ouders die hun
kinderen van school kwamen halen.
Aangezien we nog een uur
daglicht hadden besloten we maar een eind te gaan wandelen in het bos. Na vijf
minuten liepen we in een sprookjesachtig mooi dik besneeuwd bos, het leek wel
een stilleven uit een Kerstfilm. Nog iets later bedachten we ons dat het
misschien niet handig was geweest om alle navigatie apparatuur gewoon lekker
achter in de bus te laten liggen als je gaat wandelen… en nog weer wat later
bleken we ook de hoofdlampjes nog netjes in de rugzakken in de bus te liggen…
Maar door de sneeuw werd het net niet helemaal donker en met Google Maps konden
we toch de richting terug weer bepalen. Geen reden voor paniek dus, maar gewoon
genieten van de neerdwarrelende sneeuw de stilte in het bos.
Rond 18:00 uur bleek ook de
organisatie en de rest van de groep nog lang niet allemaal aanwezig. De
Whatsappgroep van het evenement had ik bij voorbaat al op stil gezet, maar die
ontplofte ongeveer van de berichten van mensen die aangaven waar ze vastzaten,
filmpjes van auto’s die vast zaten etc. Chaos troef, maar uit chaos ontstaan de
mooiste dingen zeggen ze… Uiteindelijk was het gros van de deelnemers op tijd
aanwezig voor de pastamaaltijd en de aansluitende Nighttrail. De gezamenlijke
strijd om überhaupt over te komen schiep een band en zo waren we binnen de
kortste keren druk in gesprek.
De Nighttrail bestond uit het
volgen van reflectortjes en reflecterende lusjes die opgehangen waren door de
organisatie. In het licht van de hoofdlampjes goed te doen zou je zeggen.
Uiteraard was het niet vlak en vielen de reflectortjes af en toe weg in de
glinsterende sneeuw en tussen de bomen. Hierdoor kregen we het met ons groepje
voor elkaar om zo aan de babbel te zijn dat niemand nog op de route lette. Ach,
een extra kilometertje heen en terug op zo’n weekend kan er best bij…. De
stemming zat er in ieder geval goed in en dat beloofde wat voor de rest van het
weekend.
Bij terugkomst zette ik mijn
schoenen op de elektrische schoenendroger en pakte een korte douche. Fris en
fruitig zaten we daarna in de gemeenschappelijke ruimte om de verloren
calorietjes aan te vullen met een gerstenatje of een gefermenteerd druivensapje.
De oproep om zelf wat te knabbelen mee te nemen was ter harte genomen en al
snel werd het heel gezellig. De gesprekken gingen over van alles, maar vooral
over onze gemeenschappelijke hobby natuurlijk. Sterke verhalen over trails in
binnen- en buitenland deden de ronde onder de oudgedienden en goedbedoelde
adviezen werden verstrekt aan nieuwkomers.
De volgende morgen konden we
genieten van een lekker ontbijtje en werd uitgelegd wat het plan van de dag
was. Er was een route van ruim 20 en één zo’n 32 en er kon worden gewandeld of
hardgelopen. De gpx bestanden waren van tevoren beschikbaar gesteld, maar je
kon met een groep meelopen met een begeleider van de organisatie. Voor de lange
route bleek de animo niet heel groot (gek hè) en we besloten dat het leuker zou
zijn om bij elkaar te blijven en de boel niet op te splitten. Vanaf een
landhuis aan de oever van de wild stromende Amblève vertrokken we voor onze
ronde, maar uiteraard niet na een groepsfoto…
Het was best fris, iets van
-4, maar het waaide bijna niet en de zon kwam net boven de heuvels uit.
Geweldige uitzichten over sneeuwbedekte heuvels en bossen in de zon waren het
gevolg. We stonden dan ook regelmatig stil voor een foto of een filmpje of
gewoon om even te kijken. Ook waren er een paar mensen die nog nooit met
stokken hadden gelopen. Het eerste half uur gaf ik daarom een superkorte
snelcursus stokkenlopen, aan het eind van de dag waren ze al gevorderde
gebruikers… De begeleiders wisten de weg, dus kon de Garmin handheld in de
rugzak blijven en kon ik af en toe een filmpje schieten met mijn cameraatje.
In het bos was het heel
rustig, ik denk dat we op de hele route maar een handvol mensen hebben gezien.
In het zonnetje kon de rits van het jack wel los en de handschoenen uit. Bij
iedere heuvel die je op klom barstte het zweet uit de poriën, je moest dus ook
niet te hard lopen want dan kreeg je het veel te koud als je even stond te
wachten op de laatsten in de groep. En we moesten nog wel eens wachten, niet
omdat er zo langzaam gelopen werd maar er werd volop genoten van het winterweer
en alles wat er te zien was. het was ook geen wedstrijd natuurlijk. Bovendien
liepen we allerlei prachtige, maar soms heel technische, singletrack paadjes
met takken die zwaar van de sneeuw tot vlak boven de grond hingen. Op de hoger
gelegen delen van de route was de sneeuw zeker tien cm (tegen drie cm op lager
gelegen delen) waardoor het in de verse sneeuw soms ploeteren was. Maar we
wilden toch een Wintertrail? Die hadden we!
Na de middag trok de zon
langzaam weg en werd het ook meteen kouder. Nu zaten er nog een paar flinke
klimmen in om het weer warm te krijgen en viel het in het bos nog wel mee met
de wind, maar af en toe kreeg je toch even een koude bries om de oren. Eén van
de begeleidsters kreeg wat last van de knie en dat drukte het tempo natuurlijk.
De ritsen weer dicht, handschoenen en mutsen op en door. Gelukkig kon de
organisatie met een busje ergens langs de route komen zodat onze pechvogel zich
niet helemaal hoefde te forceren, er kwam immers nog een dag.
In de laatste kilometers lag
het tempo iets hoger, maar ook niet heel veel want het terrein was lang niet
altijd makkelijk en we deden ook nog even een bonus heuveltje extra. Ook een
kleine overstroming van de Amblève moest even via een extra omweggetje
overwonnen worden, maar uiteindelijk bereikten we de parkeerplaats met onze
bus. Met iedereen ingeladen ging het vervolgens weer richting ons basiskamp,
waar de glühwein al bijna klaar stond. Zo’n 6 uur onder weg geweest, maar wat
een geweldige tocht. Daar gaan we nog lang aan terugdenken.
En de dag was nog niet eens
om, want na het douchen en de glühwein en andere versnaperingen werd de
barbecue aangestoken op het binnenpleintje. De verstookte calorieën weren in
hoog tempo aangevuld en de stemming zat er al snel flink in. De traditionele
pubquiz mocht natuurlijk niet ontbreken, maar nadat we enkele jaren geleden met
de Wijzen uit het Oosten de rest gedeclasseerd hadden mochten we nu niet in één
team blijven. Er werd even goed gehusseld met deelnemers en zo hadden we (in
theorie) gelijkwaardigere teams. Uiteraard werd er weer gespeeld om de eeuwige
roem en dus werd er gestreden tot de laatste puntjes. Geweldig leuke manier om
ook eens anderen te spreken en op een andere manier te leren kennen. Na afloop
werd er nog lang na-geëvalueerd….
De volgende ochtend was het
echter bijtijds opstaan en alles inpakken voor vertrek. na het ontbijt zouden
we namelijk vertrekken naar de start van onze laatste route, maar we zouden
daarna niet meer terugkomen. Het lag nl. al op de route naar huis. Het werd
even puzzelen hoe we het zouden indelen omdat niet iedereen in ons busje
dezelfde afstand deed, maar we wilden wel ongeveer gelijk klaar zijn zodat er
niemand een tijd hoefde te blauwbekken in de kou. Maar uiteindelijk ging Petra
wandelen met Henrie en Claudia en liepen wij een kortere route langs de oevers
van de Ninlingspo. De enige bergbeek van België en in de zomer een
toeristentrekker van jewelste. En wij waren zo vroeg dat we het gebied zo
ongeveer voor onszelf hadden, heerlijk!
Ik was er al eens eerder
geweest en er stond me nog bij dat het een beekje was dat je heel vaak over
moest steken. Nou dat klopte nog! Tientallen keren mochten we via bruggetjes of
stapstenen het water oversteken. Maar met een laag sneeuw en ijs is dat wel
iets anders dan in de zomer als het maar een klaterend stroompje is… We
klauterden en glibberden en worstelden on over smalle randjes en heel af en toe
renden we ook nog een stukje. Maar dat alles wel met een grote grijns op ons
hoofd. Lekker buitenspelen in optima forma!
Uiteindelijk kwamen we in de
laatste kilometers Henrie, Claudia en Petra weer achterop, alsof we het zo
uitgemikt hadden. Maar eigenlijk toch meer bij toeval. We kwamen dus ongeveer
tegelijk bij de parkeerplaats aan. We trokken even droge kleren aan en kletsen
nog even na met Peter, Dorinde en Marnix die als organisatie de hele morgen in
de kou op iedereen bleven wachten om zeker te weten dat iedereen heelhuids uit
het bos kwam. Hulde voor de organisatoren! Daarna stapten we in het busje om te
beginnen aan de rit naar huis. De wegen waren een stuk beter begaanbaar dan
vrijdag avond en zo kwam er vlot een eind aan een geweldig winters Viking
trailweekend. Gelukkig hebben we de foto’s nog !
Weekend in cijfers:
Proloog 7,9 km en 194 hm in 2
uur
Nighttrail 8,5 km en 225 hm in
1:18 uur
Zaterdag 33,4 en 1136 hm in
6:12 uur
Zondag 8,5 km en 313 hm in 1:46 uur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten