Deo Drop-off trail 2022

De 40 kilometer lopers bij Huize 't Velde in Warnsveld

Vorig jaar werd het veertigjarig bestaan van de DEO loop gevierd met een speciale editie, een trail van (uiteraard) 40 km. Dit jaar werd er wegens enthousiaste reacties een vervolg aan gegeven. Niet alleen met een 40 km, maar ook 25 km trailrun was mogelijk. Ik had me al vrij vroeg opgegeven en nog wat maatjes weten te mobiliseren om mee te doen. Ik ging de 40 km lopen met Bianca en Angelique, de bedoeling was om het een beetje rustig aan te doen. Het moest een soort van voorbereidende loop worden voor de 50 km Sallandtrail en we wilden kijken hoe we er voor stonden.

We konden enigszins uitslapen aangezien het maar een kwartiertje rijden was naar de start. Het was echt winters, de temperatuur was enkele graden onder nul en de dag ervoor had het wat gesneeuwd. Nu ben ik meer een liefhebber van lopen bij een graad of twintig met een zonnetje, maar dit had toch ook echt wel wat. Bij het DEO terrein liepen al wat vrijwilligers heen en weer om het een beetje warm te houden, en dan moesten ze de hele dag nog….

Wij doken na het ophalen van de startnummers snel de warme kantine in. Even bijkletsen met allerlei lopers uit de buurt. We zouden eerst met een bus weggebracht worden na de start en de chauffeur had de kachel al lekker opgestookt. De 40 km lopers werden eerst gedropt bij Huis ’t Velde bij Warnsveld. Na een groepsfoto mochten we beginnen met onze tocht. Een aantal snelle lopers spoten er meteen vandoor, wij vormden met ons drietjes en routebedenker Tom de achterhoede.

Het was even wennen zo vanuit de warme bus het koude winterweer in. De extra laagjes, handschoenen, buffs en zo kwamen goed van pas. Na een paar minuten waren we warmgelopen en ging het eigenlijk prima. De paden langs de Berkel waren bekend, maar ik had er alleen maar in voorjaar en zomer gelopen als onderdeel van de MST route en de Viking Berkelroute. In volle winterpracht was het toch weer heel anders. Mooie uitzichten over een bevroren Berkel die daar weer prachtig meandert. De grond was voor de verandering eens niet modderig, maar bevroren. Na twee kilometer zwikte Angelique hierdoor haar enkel al, maar gelukkig kon ze verder.

Vlak voor ons liep een groepje trailrunners van de Zandloper, bekenden dus en we mixten regelmatig even qua groep. Altijd leuk om met bekenden te lopen en wat te babbelen onderweg. Tom wist als ervaren trailrunner ook nog wel wat mooie verhalen uit de mouw te schudden en zo tikten we als kletsend de kilometers weg. Na een kilometer of zeven verlieten we de Berkel en gingen we het Gote Veld in. Prachtig gebied en wat mij betreft één van de pareltjes van de Achterhoek. Bos, heide, vennetjes, van alles kwamen we onderweg tegen.

Een enthousiaste vrijwilliger stond kleumend bij een tafeltje met eten en drinken op ons te wachten bij de schaapskooi. De repen chocolade waren bijna niet te breken doordat ze bevroren waren, maar de cola smaakte prima en gaf nieuwe kracht. Fun fact: bijna bevroren cola begint pas te bubbelen nadat het opwarmt, maar dan heb je het dus al doorgeslikt en ben je al weer aan het lopen…. Het klonk als of de burlende edelherten op de Veluwe over waren gestoken naar de Achterhoek.

De eerste helft zat er al best vlot op, voor mijn gevoel redelijk doorgelopen maar toch strak achteraan, Dat maakt verder niet uit maar geeft wel aan dat er best doorgelopen werd door iedereen. We verlieten het Grote Veld en draaiden via een stuk route die ik me herinnerde van de Lochem Trail onder Lochem door richting Lochemse Berg. Maar voordat we de heuvels in gingen hadden we eerst nog een verzorgingspost. Van de post mochten we alles pakken en opeten wat we wilden aangezien we toch de laatste lopers waren. Maar inmiddels had ik weinig behoefte aan een grote koude plons in mijn maag en ik beperkte me dus tot een bekertje cola en wat lekker om te snacken.

Inmiddels begon de sleet er een beetje in te komen bij sommige van ons groepje, ik begon zelf wat last te krijgen van stijve hamstrings en onderrug. Misschien door de kou of de harde ondergrond? Maar de heuvels van de Lochemse Berg en de Kale Berg gaven een paar keer een wandelmomentje, voor mij meestal een manier om ook de stijve spieren even los te werken. Ik moet zeggen dat ik wel even de neiging had om op de Kale Berg even een klein ommetje te maken voor de heerlijke warme cocolademelk en kaneelcake bij het gelijknamige eetcacé. Groepsdruk voorkwam dat en we liepen verder.

Het verbindingsstuk over de Maandagsdijk van Barchem naar het Stelkampsveld vond ik echt even lastig, maar dat is meer omdat ik daar de weg goed weet en het eigenlijk een saaie rechte zandweg is. Maar ook om me heen begon het wat te kraken in ons pelotonnetje van AVA/Zandlopers. Angelique kreeg het voor elkaar om ook nog de andere enkel flink te zwikken en had het mede daardoor erg zwaar in het laatste stuk. Het Stelkampsveld is een voorbeeld van ‘nieuwe natuur’ waar enorm veel bos is gerooid en de bodem verschraalt is etc. Het begint er nu wat beter uit te zien, maar het zal nog een aantal jaren nodig hebben voor het weer echt mooi wordt

Het laatste stuk kwamen we gelukkig op het parcours van de ‘normale’ DEO loop en zagen we ook nog diverse bekenden rennen. Dat helpt natuurlijk enorm qua afleiding en maakte de stramme spieren en de vermoeidheid wat draaglijker. Ik had inmiddels ook gewoon honger, te weinig gegeten onderweg dus. Door de kou krijg je minder zin in eten en drinken, maar je hebt de energie wel nodig natuurlijk

Na de finish konden we in de lekker warme kantine van DEO genieten van warme chocolademelk met slagroom en gezellig bijkletsen met iedereen. Omdat ook de ‘gewone’ crosslopers nog steeds finishten bleef het nog lang gezellig druk in de kantine. Wat mij betreft een prachtige traditie die aan het ontstaan is!

Andre Bleumink

De finish van Andre, Bianca en Angelique